Hierdie is ‘n vervolgverhaal deur verskillende bloggers. Om die eerste 3 hoofstukke te lees, klik op die InLinkz skakel hieronder

Om aan hierdie uitdaging deel te neem, lees die reëls by hierdie skakel.

InLinkz skakel: http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=789999

Vir die reëls van hierdie eier-boerdery, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposte Lê-Jou-Eier: Reëls(2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22)

Die laaste deel van die vorige hoofstuk het so gelui:

Jakkie begin ernstig beduie, en die man met die sagte, mooie oë lag.

Goed Jakkie, kom ons vra haar. Juffrou, kan ons jou ñ geleentheid gee en iewers gaan aflaai, of is Kimberley nie jou eindbestemming nie?

In daardie oomblik weet Nellie dat sy ñ lewensbelangrike besluit moet neem, een wat haar toekoms gaan bepaal.

Bly sy, of gaan sy…

***************************

Esra stap nadenkend na die buitegeboue waar sy ou geroeste bakkie geparkeer is. Vandag kuier Krissie en haar vriendinne om die tennisbaan en kan hy ongesteurd die geld in die kluis gaan bere. Heiden, as iemand hiervan moet uitvind, is dit klaarpraat met hom!

Hy stap stadig om die hoek en registreer nie dadelik wat hy sien nie. Hy gaan uiteindelik staan: Die bakkie is weg! Maar … maar dis mos onmoontlik! Wie sal nou met hierdie ou skedonk wil ry? Sy een wiel is boonop in die laaste tyd so papperig. Esra skud sy kop ongelowig. Niemand sal tog die ding steel hier op die plaas nie, en hy glo nie Krissie sou dit vir een van die volk geleen het nie.

Hy haas hom huis toe en probeer die onrustige gevoel oor die geld  in die toksak  onderdruk.

“Krissie!” roep hy met ‘n bietjie meer angstigheid as wat hy wou, toe hy naderkom.

Krissie staan lui-lui op. Sy hou nie daarvan om gepla te word as haar vriendinne daar kuier nie.

“Wat is dit tog, Esra?” vra sy geïrriteerd.

“Het jy dalk dalk die bakkie vir iemand geleen?” Hy het klaar gesien dat die sleutel ook nie op die hakie hang nie.

“Jy weet mos ek sal nooit so iets doen nie, Estra! Is hy gestamp?”

“Hy is weg, Krissie,  weg!” Esra sukkel om die paniek uit sy stem te hou. Die bakkie is nou een ding, maar daardie geld!

“Hy kan mos g’n weg wees nie, Esra. Nellie! Nellie! Waar sal die kind dan tog wees!”

Esra kan nie help om krapperig toe voel oor Krissie se stemtoon nie. Sy is altyd so hard met die arme Nellie. Toe hy destyds vir sy broer-hulle belowe het om haar mooi groot te maak, het hy nie gedink dit gaan so wees nie. Krissie het nooit tyd of genade vir die ou dogtertjie gehad nie.  Dit was asof sy haar doelbewus wou distansieer. Was sy jaloers omdat sy nie self kinders kon kry nie? Sy het hulle eie aangenome kinders openlik voorgetrek en baiemaal moes hy maar keer en vir Nellie verdedig teen sy vrou se venyn. Dit het ook nie gehelp dat Nellie beter op skool gevaar het as die ander twee nie. Of … het sy dalk snuf in die neus gehad?

Net toe lui die telefoon. Dit is Chris.

“Pa,  waarheen is Nellie oppad?”

“Hoe bedoel jy, Chris?”

“Ek het haar  op die lughawe gesien. Ten minste, ek dink dis sy – en sy het my ou toksak by haar gehad. Ek het geroep,, maar sy was haastig om in haar vliegtuig te klim en sy het my nie gehoor nie. Waarheen is sy, Pa?”

Chris is wel twee jaar jonger as Nellie, maar hy het nog altyd ‘n sagte plekkie in sy hart vir haar gehad.  Sy was sy beste maatjie, en hy het haar van kleinsaf bewonder.

Esra kry ‘n benoudheid in sy bors. Die toksak! Nellie!  Wat moet hy doen? Hy moet onmiddellik haar opspoor. Hy sal haar in sy vertroue moet neem, maar eers moet hy haar kry.  Hy sal die polisie moet bel. Nee! Of dalk  self gaan soek. Maar sy kan enige plek wees!

“Probeer asb uitvind waarheen haar viegtuig vertrek het, Chris. Ons moet haar gaan soek, ou seun”.

Esra voel hoe ‘n groot moegheid hom oorval. Hy tel die gehoorstuk weer op. Hy wens hy het Nellie se selfoon nommer gehad, maar van die uitheemse goed wou hy nooit weet nie.

Die pyn in sy bors word skerper, Met sy regterhand trek hy ‘n stuk papier nader. Dis verby, weet hy. Nog geld het hy nie. Sal hy maar bieg en sy testament verander? Of sal hy die hospitaal bel?

Kyk, die pad hier van die Suidpunt af na daar in die Noorde, is ‘n lang-lang, lang-lang pad. Dis ‘n pad met draaie en kinkels en diep dink. Tannie Frannie het gevra hoekom ons blog, en ek oordink toe my redes vir blog wat ek so lank lank gelede geskryf het.

Ek dink vir my het die rede met die jare dalk bietjie verander. Blog is speel, dis verbeel, dis ontslae raak van bekommernisse, praat oor goed wat jy met niemand kan praat nie, meelewing met wonderlike blogvriende, dis die neerskryf van jou stories  voordat jy alles vergeet. O dis ‘n wonderwêreld – die wereld van blog!

Kyk, hier ry ek toe nou sowaar saam met Toortsie al die pad na daardie gevaarlike Transvaal toe, ag ek bedoel seker Gautengeleng of so iets onheiligs, en dit om ‘n medeblogger te gaan red. Ons het selfs seekos , tiramishu, en ‘n paar ander goedjies saamgebring vir ekstra hulp.

Wel, so spoed ek en die Liggie toe voort deur die nag en ek dink my dinke.  Deur die jare het blogvriende gekom en gegaan. Ek self skryf ook baie minder. Maar as jy eenmaal ‘n blogger is, bly jy verlang na jou blog, al kom jy dalk nie altyd by die skryf uit nie – tot die skryflus jou pak en jy skryf waar die hart van vol is – en soms, as jy nie durf waag om te skryf waarvan jou hart vol is nie, skryf jy dalk ‘n feeverhaal of sommer iets heeltemal anders.

En die skrywe help. En erens lees iemand iets en lewer positiewe en ondersteunende kommentaar. Dis vir my die wonderlikste van die bloggers wat ek hier in die ruimte ontmoet het.  Hulle verstaan jou hart! Hulle kritiseer nie jou skrywe nie, hulle ondersteun jou en so gee hulle jou selfvertroue, praat jou moed in en voel saam met jou. en so raak hulle wel en weë ook jou hart en julle deel vreugde en smart soos die mense naby aan jou soms nooit doen nie. En hulle nooi jou op ongelooflike  reise soos wat Hester onlangs gedoen het.

Na ‘n paar kinkels, papwiele ens  word ek en Toorts toe mos amper gekaap! ( maar hoe kan jy nou Kapenaar kaap, vra ek jou met trane in my oë . Ons is mos reeds gekaap!)

Ewentwel, by ‘n rooilig daar in Johies, ruk daar skielik ‘n man met ‘n belaklawa aan my deur ( wat gelukkig gesluit was) en die volgende oomblik kyk ek vas in die loop van ‘n geweer . Ek wil nog gil, maar Toorts is my een voor. Sy draai sowaar die ruit AF!

” Dé, hier is vir jou  iets lekkers!’ sê sy met ‘n vriendelike glimlag en druk byna die hele tiramisu teen die geweerloop vas. Voor die skelm van sy skok kon herstel, het sy die ruit weer opgedraai ( alles is mos deesdae outomaties) en met ‘n vaart weggetrek – oor die rooilig, reguit Harties toe!

Ek kan nou nie sê ons het nie gebewe na die tyd nie, maar na ‘n doppie witblits sommer so in die ry, het ons weer  moed gehad vir die res van die pad.

By Una gekom, sou ons agterkom dat sy darem nog nie in die tjoekie is nie.  Toe pak ons maar die seekos uit en bel die polisie,  en nooi die speedie wat ons agtervolg het ook binne. Man, en ons eet en kuier saam met daardie mooi uniform manne. Dis mosselsop en sjerrie, perlemoen en wit muskadel, kabeljou en  koue chenin, allekruk  en  rooiwyn, viskuite en witblits. Dit gaan hoe later hoe kwater, en die witblits doen sy ding. Ons raak dik vrinne met daardie polisie.  Gelukkig het ons genoeg witblits vir hulle, want ons het toe mos nie meer tiramishu nie, ne!

Una is veilig en gered en ek en Toorts is weer veilig hier onder in die Kaap. Daar is net een dingetjie wat ons nogal laat giggel het.  Die manne het eintlik glad nie in ons belanggestel nie – het ons net die heeltyd uitgevra oor  rooi stiletto’s en of ons dalk iemand ken met die naam van Camilla. En as hulle haar naam noem, kry hulle  so ‘n glasige uitdrukking in hulle skaapoë!

Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die volgende InLinkz-skakel:

Scrapy  was die gasvrou van hierdie week se onderwerp: Dieremaniere. Julle kan lees wat sy daaroor geskryf het, deur op haar naam te klik. As julle wil lees wat ander hieroor geskryf het, kan julle op die link onderaan hierdie blog klik.

Het diere siele? Kan hulle dink of reageer hulle net instinktief? Ons is mos vroeër geleer dat diere net ” bestaan” en net enkel dier is.

Ek glo die meeste mense het nou al agtergekom dat diere nie slegs kan dink nie, maar meestal uiters intelligent is ook.  Hulle dink, het emosies, voel pyn, kan depressief raak, en kan liefhê. Hulle kan selfs skelm wees. Maar meestal is hulle opreg en eerlik. Eintlik kan ‘n mens sê hulle ervaar alles wat mense ervaar.

Ek kry al meer respek vir diere. As hulle dan kan dink en voel soos  ons, wat maak ons dan so meerderwaardig? Wie sê diere het nie ook ‘n siel, ‘n gees en ‘n ewige lewe nie?  Kan ons regtig so oordeel as ons nie weet nie?

Deur die geskiedenis was daar baie ware en besondere diereverhale wat bewys dat diere meer dink as wat ons besef, intelligenter  as wat ons vermoed, met eie gewoontetjies en gebruike, net so individeel en verskillend as wat mense maar is.

Een van my  gunsteling dierekarakters is Greyfriars Bobby (Mei 4, 1855 – Jan 14, 1872), ‘n hondjie wat in Edenburgh, Skotland, gewoon het. Hy was jonk toe sy baas oorlede is en het 14 jaar lank op sy baas se graf in Greyfriar’s kirkyard gelê. Hy het ‘n geliefde inwoner van Edinburgh geword en later “freedom of the city” gekry, wat beteken het dat hy kon gaan waar hy wou, en nie die verpligte hondelisensie hoef te gehad het soos honde in daardie tyd moes gehad het nie. Die stigter van die SPCA het ‘n kunstenaar gehuur om ‘n beeldjie van Bobby te maak. Die kan vandag nog gesien word naby die restourantjie waar hy altyd saans gaan eet het, daar naby die Greyfriar’s kirk.  Verskeie boeke is al oor hom geskryf , waarvan die bekendste deur Eleanor Atkinson. Walt Disney het ook ‘n fliek oor hom gemaak. Julle kan die hele vollengte fliek  kyk deur hier te klik: https://www.youtube.com/watch?v=3RD5RLK6yV0

My eie diere is nie so beroemd nie. Maar hulle het beslis ook hulle eie persoonlikhede! Lees gerus van Bekkie, my ringnekkie hier:  I believe I can fly 3 ( ofterwel: Die dag toe ek op Worcester se sypaadjie kampeer het)

En dan is daar my 2 katte wat geduldig, maar effens gesteurd , toelaat dat Bekkie op die vloer verby hulle stap of saam met hulle op die wasbak se rant sit, lynreg teen hulle instink in.  Hieronder sit een van hulle, Grietjie , my wilde kat,  wat destyds net so hard help konfetti maak het soos ek.

Want betaam dit dan nie ‘n koningin om omring te wees met blomme nie?

Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die paddatjie:

Jou InLinkz skakel is http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=780871

Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).

Op ‘n skryf-safari gaan die paadjies met kronkels en draaie – soms glad en glibberig, soms opdraand en moeilik.

Waarheen gaan my paadjie vannaand? Wel ek is mos ‘n seegogga, né.  Al langs die strand loop my spoortjies, lig, lig, soms skaars sigbaar. Die seesandkorreltjies kleef aan my pote, my lyf, my hart. Soms spoel die seewater oor my. Maar ek sink nie, ek swem. En in die water van my lewe, beleef ek wondelike avonture, vind ek ander seegoggatjies wat wonderlike vriende word. Daar is ook lastige bloublasies wat brand en seermaak, en seekatte en haaie vir wie mens baie bang moet wees as hulle te groot is.

Maar meestal is daar die branders.  Jy kan dat hulle jou omklap – hulle is so rof. Of jy kan op hulle dryf , op en af, en baai in die genade van ‘n warm sonnetjie. En terwyl jy so dryf,  droom jy oor ander paaie – die paaie van mooi landsplekke,  die paaie van spesiale ervarings, die paaie van mooi herinnerings, groot liefdes, die paaie van jou kinders, die verlede, die paaie van jou hart.

Ja, en tog ook die paaie van die toekoms.

Maar hierdie tyd, hier vannaand, is my gunstelingplek hier onder die see, onder ‘n lekker groot klip, weg van alles af en op my paadjies van hartsherinneringe. More oggend sal ek weer swem, op die branders dryf en woel en werskaf op pad – die toekoms in. Mag dit vir julle almal ‘n mooi nuwe dag wees.

Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die paddatjie:

http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=778471

Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).

Haar eerste film. Hier is die hele vollengte film, free, gratis en for nothing. Geniet dit !

https://archive.org/details/RomanHolidayClassicFilm

Betyds

Saar Minnaar kners op haar tande. Braam se vrolike gefluit irriteer haar. Waar sy kalmte geanker is, sal sy nie weet nie. Die droogte is allesverterend – veld, vee, water, selfs menswees verskrompel tot niks.

“Ons het ‘n wonderwerk nodig,” sê Saar mistroostig.

“Nee, my lief, ons het geloof en vasbyt nodig, en miskien ‘n bietjie toevallige geluk,” sê Braam terwyl hy die possleutels en sy loterykaartjie in sy hempsak druk. Hy sluk sy koffie en soen haar voorkop.

“Ek gaan gou dorp toe. Daar kom vandag lusern van die Hoëveld. Ons sal maar swaar trek as die land se mense nie so hulpvaardig is nie.”

“Gmmf, gekkebelasting. Dis al wat daai loterykaartjie van jou is. Die kanse dat die hemel val en ons blou mussies gaan dra is meer waarskynlik. So van hulpvaardig gepraat. Hier is my dorpslysie. Asseblief, moenie vergeet om by Tannie Malie by Dokter Soois aan te gaan nie. Sy het laat weet ons moet daar draai,” vra Saar.

Braam kla: “Ag Saar, Tant Malie praat so baie, kom saam.”

“Ek het goed wat ek moet doen, en ek sien nie kans vir die rit in die lorrie nie. Wie is nou hulpvaardig?” kom dit snipperig.

Braam haal sy skouers op en glimlag skeef.

Gou is die lorrie se gedreun ‘n herinnering, en die stilte sak soos die versengende hitte op die werf neer. Saar begin met haar dag se sleurwerk.

Die hoenders kry kos, eiers word uitgehaal. Die stoof voel koud, en sy gooi hout op die vuur. Saar pieker oor aandete, Braam gaan rasend wees van die honger na die dag op die dorp.

Sy begin water tap om wasgoed te was. Die kraan drup enkele druppels water in die wasbak.

Die tenk is leeg. Saar stap uit na die windpomp by die sementdam. Sy trek die handpomphefboom op en af sodat die watertenk kan vol word. Die boorgatpomp het die gees gegee en daar is nie geld vir herstel nie.

Die waterpomp se handvatsel hang opeens swaar in haar hand. Morsaf gebreek. Daar is geen manier om water te pomp nie. Moedeloosheid stroop haar van alle rede.

“Nou is ek klaar,” snik Saar en storm die huis in. Sy haal haar kerkpakkie en hakskoene uit die hangkas en verklee. Sy smyt haar tandeborsel, pajamas, smuktas, ‘n skoon stel klere en haar handsak in ‘n tas.

Met ferm tred stap sy eetkamer toe en haal die Familiebybel uit die buffet en haak die trouportret van die muur af. Braam glimlag uit die foto asof hy net goeie dinge in hulle toekoms sien.

Sy draai die kleinnode in ‘n blou kombersie toe. Die kombers wat bedoel was vir die seuntjie wat hulle nie het nie.

Sonder om terug te kyk, stap sy, tas in die hand en kosbaarhede styf teen haar bors geklem, by die plaashek uit.

“Klaar,klaar, klaar,” knars die klippers onder haar sole in ‘n koor.

Dit gaan sukkel op die hoë hakke, en gou loop sweet in riviere teen haar slape af. Sy sit een voet voor die ander. Omdraai is nie ‘n opsie nie. Genoeg is genoeg.

Die plaashuis word al hoe kleiner tussen die verskrompelde mielielande – soos ‘n bedremmelde geliefde in onvermoë om Saar tot inkeer te roep.

Skielik, asof in ‘n droom, voel Saar hoe die horison kantel toe haar voet swik en die tas uit haar hand vlieg. Sy klou verbete aan die kombers met sy kosbare inhoud. Glas splinter en haar arms en knieë brand soos vuur. Sy bly in die rooi stof lê.

“Ek gaan nou net hier bly lê. Iemand kan oor my ry, of die aasvoëls kan maar my kom oë uit pik. Ek verstaan nou vir Job wat sommer so in sak en as kon sit en sy sere krap!”

Saar hoor nie die donkiekar nader kom nie. Moos, haar skoonpa se bejaarde regterhand, kry haar plat op die grond, trane in leivore oor haar stofbesmeerde gesig, onbedaarlik aan die snik.

“En as Saar nou hier in die middel van die pad sit en grens?” vra Moos besorg.

“Ek wil hier weg, Moos. Ek kan nie meer nie.”

“Kom ek help jou op. Bella en Koos sal ons gou daar onder daai doringboom se koelte staanmaak. Kry nou al jou seer bymekaar en vee af die huil. Mens is nie sommer net so klaar nie. Almal kry swaar. Dit is nou tyd om geduldig te wees. Net soos Vader Abram in die Bybel. Hy was oud voor die Jirre se woord waar geword het en daar ‘n kjênd vir hom en Sara gebore is. En later toe hy Isak moes gaan offer, het hy bly glo, en die Jirre se voorsienigheid het hom gespaar. Die Jirre se tyd is Sy tyd,” raas Moos.

Saar sit kop onderstebo. Moos is reg. Wat is anders op ‘n ander plek. Stadig kom sy tot haar sinne. Sy kyk af na haar verkreukelde romp, nerfaf knieë en haar hakskoene. Wat het sy gedink?

“Ag, Moos, ek is sommer simpel. Dis net alles te veel…”

Sy kry nie kans om klaar te praat nie. Rooi stof slaan om hulle op. Dis Braam. Hy slaan remme aan toe hy hulle sien…

“Wat gaan hier aan?” Braam spring uit sy bakkie.  ” Hemel, Saar, kyk hoe lyk jy! My arme arme vroutjie. ”  Braam raap Saar op in sy sterk arms  en sit haar versigtig in die bakkie neer, maar hou sy arms beskermend om haar. Hy sien die kerkpakkie en die hakskoene, maar hy vra nie vrae nie. Het tannie Malie dan nie gesê  dat sulke vroue soms vreemd reageer nie?

“Het jy seergekry?” Saar kan nie help om opnuut verwonderd te voel oor die krag van sy arms en die teerheid van sy stem nie. ‘n Oneindige moegheid oorval haar. Wat het het haar tog besiel? Waar was haar verstand? Sy wil nerens anders wees as in hierdie veilige arms nie.

Saar probeer snikkend verduidelik, maar hy hou haar kop teen sy bors en vryf oor haar hare.Oor haar kop kyk hy na Moos  en die ou beduie met sy hande dat alles reg is. Hy moet Saar huis toe neem.  “Toemaar, toemaar,” sus hy. “Jy kan my later vertel.  En ek het vir jou baie baie goeie nuus!. Maar kom dat ons jou by die huis kry en daardie nerfaf knieë dokter.”

“Dankie dat jy Saar gehelp help het, Moos. Ek kom more bietjie daar na jou huis se kant toe”.

By die huis maak  Braam haar wonde skoon en wil tee maak, maar toe vertel sy hom van die waterpomp en begin opnuut huil.

” Saar, ek is so jammer jy moes so swaarkry hier, maar dis nou verby! Ek het twee goed wat ek graag vir jou wil vertel. Die eerste is : Ek het die lotto gewen!”

Dit vat ‘n rukkie om in te sink, maar toe sien Saar dat Braam doodenstig is. “Saar, ons gaan nie meer sukkel nie!” Ek gaan vir jou die mooiste huis bou! Met ‘n outomatties wasmasjien en …” terwyl hy praat, soek Braam na die kaartjie wat flussies nog in sy bo-sak was.

Ag, nee! Braam dop sy sakke om, hardloop bakkie toe , soek oral. Die kaarjie moes uitgeval en weggewaai het toe hy vir Saar opgetel het!

“Ag Saar, dis weg!’ sê hy uiteindelik moedeloos.

Dit is Saar se beurt om te troos.” My liefste man, ek wil nie ‘n nuwe huis of enigiets anders hê nie – net vir jou! Ek het jou oneindig lief! ” Saar raak sommer weer tranerig. ‘”Maar het jy dit dan nie by die poskantoor ingegee nie?” vra  sy verwonderd. “Dis dan hoekom jy dorp toe is!”

“Nee, Saar”, sê hy hartseer,” die ding is, ek was eers by tannie Malie aan. En toe sy my nuus gee, het ek eers dadelik teruggekom om dit vir jou te sê:” Sy oë kry skielik nuwe sprankel en ‘n vrolike glimlag kom lê om sy mond.

“Saar, dit maak nie saak of dit blou of pienk is nie, maar geld of nie geld nie: Ons gaan ‘n nuwe kombersie koop!”

Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die paddatjie:

http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=777222

Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).

Die perfekte misdaad bly onopgelos

Nota aan gereelde lesers: hierdie is afsluiting van ‘n bloggergroep se hoogs amusante  gesamentlike geskryfde misdaadstorie, geïnspireer deur Hester.  As julle lekker wil lag,  lees gerus ons 2 boeke wat gratis afglaai kan word as u op die skakels hieronder druk.

DIE PERFEKTE MISDAAD BLY ONOPGELOS

Verslaggewer: Seegogga, ons korrespondent aan die Franse Riviera ( Weens kommunikasie probleme is plasing van hierdie berig vertraag, maar die nuus is steeds relevant, dus word dit steeds geplaas. indien verder inligting beskikbaar word, beloof ons om u op hoogte te hou.)

Die misdaad wat die blogwêreld aan die gons het, bly steeds onopgelos.

By nadere ondersoek het die Polisie een enkele goue muntstuk gevind in die kluis wat deesdae agv die pragtige Balimeubels daarin as ontspanningslokaal asook vir funksies gebruik word. Daar was oral duidelike vingerafdrukke, maar die afdrukke kan nie geëien word nie, wat die vermoede laat ontstaan dat dit òf eerste oortreders, òf buitelanders is wat die misdaad beplan en uitgevoer het.

Die Toweropstal, , waar dit glo gereeld spook,  is uiteindelik met die roof verbind. ‘n Swerm perdebye wat duidelik lank reeds daar nesmaak, was ‘n duidelike teken dat daar jare laas mense binne-in die bouval was. Tog het ondersoek getoon dat die enigste manier hoe die rowers die kluis kon binnekom, deur ‘n tonnel is wat onder die skoorsteen van die toweropstel na de kluis loop. Dit het opnuut die gerugte van ‘n spokery laat opvlam. Die nuwe huurders wat eens wilde partytjies daar gehou het,  het spoorloos verdwyn.

Spore het wel gelei na Pollmanskop, die plaas van Pablo Escobar van Colombië.  Dit het aan die lig gekom dat hy ‘n druglord  en smokkelaar is. Toe hy dus met sy helikopter daar land, was die polisie gereed om hom in hegtenis te neem. Op onverklaarbare wyse is die polisie sowel as die buitelanders egter bedwelm. Toe hulle weer bykom, was hulle net betyds om te sien hoe die Pablo se helikopter opstyg, met ‘n Suid-Afrikaanse dame, Hester, by die kontrole. ‘n Hele paar mans in swart geklee het in hopies daar rondgelê. Aanvanklik is gedink dat hulle dood is, maar nadere ondersoek het getoon dat bloot te diep in die bottel witblits gekyk het.

Die plaas was verder verlate. Die bont byevoertuig wat voorheen daar opgemerk is, is ook weg. Dit kon nog nêrens gevind word nie.

Seegogga het self daar gaan spioeneer en was net betyds om te sien hoe buitelanders, waarskynlik die eienaar, Pablo, en sy manskappe uit ‘n helikopter klim, en hoe ‘n dame begin dans. Ek het onder ‘n bossie gesit en maar ‘n video geneem. Aan die einde van die dans  het sy geëindig in die arms van ‘n jong Latynse offissier. Hulle is droomverlore daar weg, duidelik baie verlief. Gerugte is dat sy en die offisier deesdae in ‘n pragtige Paleis in Oostenryk of Switzerland woon.

Die vermoede bestaan dat Pablo die meesterbrein agter die misdaad was, maar dat hy ontvlug het na ‘n onbekende bestemming.  Dit is moontlik dat die res van die inwoners ook ontvlug het.

“n Dame,  alom bekend as tannie Frannie,  het in die hospitaal beland nadat sy op onverklaarbare wyse ‘n goue muntstuk ingesluk het. Die muntstuk is een van die wat uit die bankkluis gesteel is, maar sy hou vol dat sy net soos gewoonlik ‘n toebroodjie geëet het, en niks van die misdaad weet nie.  Sy is op borgtog vrygelaat.

Nog geen spoor kon nog gevind word van die ander goue munstukke, diamante en papiergeld wat uit die kluis vermis word nie.

Ek het sersant Gibaba besoek tydens sy teetyd . “Ons is steeds besig om die saak te ondersoek, maar alle leidrade eindig net ‘n doodloopstraat”, het hy gesê en nog ‘n groot hap van ‘n heerlike skyf sterk gegeurde Tiramishu gevat. “Die vindingrykheid van hierdie skelms is vestommend. Dit wil regtig voorkom asof ons hier met die perfekte misdaad te doen het .”

Nota aan alle bloggers en ander wat hier inloer:

Om die ware misdaad en al sy lagwekkende absurditeite te lees, soos deur verskeie bloggers saam beplan en uitgevoer, kan u die boek gratis hier aflaai.

https://www.hesterleynel.co.za/2018/02/24/die-perfekte-misdaad-ons-het-n-boek/                   

U kan die opvolg hier aflaai:

https://www.hesterleynel.co.za/2018/04/15/die-voortvlugtiges-ons-het-n-boek/

Hierdie is werklik humoristiese leesstof en beslis materiaal vir ‘n slapstick komedie, indien u ‘n filmaker op soek na idees is.

Lesers wat die betowerende dans wil sien wat seegogga afgeneem het, kan op

hierdie skakel klik.

Om die inskrywings van verskillende bloggers in Lê-Jou-Eier te geniet of om self ‘n eier te kom lê wat ons kan uitbroei en grootmaak, klik op die paddatjie of die InLinkz skakel net daaronder:

http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=776174

Vir die reëls van hierdie eier-boerdery, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposte Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).

(Nota aan gereelde lesers: hierdie is deel van ‘n bloggergroep se hoogs amusante  gesamentlike geskryfde misdaadstorie, As julle lekker wil lag,  begin hier lees. )

Onthou ook asb om die kommentaar onderaan elke hoofstuk te lees.

“…Mmm nou moet ek fyntrap. ek wil tog nie hê my bloggervriende moet gevang word nie! Hulle het immer my beloof dat hulle my baie goed sal vergoed as ek reg skryf, so kom laat ek nou die redakteur tevrede stel…”

           Die Perfekte Misdaad?

verslaggewer: SEEGOGGA

Volkskasbank het sopas bevestig dat gerugte van ‘n groot bankroof wel waar is. Die bank is in ‘n klein dorpie, wat om veiligheidsredes nie bekend gemaak mag word nie. Dit het   benewens baie papiergeld,  ook besonder waardevolle diamantjuwele asook ‘n groot versameling egte antieke goue muntstukke( gehad).

Mnr Tiekie Pfennig, bankbestuurder, het Maandagoggend oudergewoonte vroeg die oggend bank toe gegaan en die kluis oopgesluit om die alamstelsel te de-aktifeer. Groot was sy ontsteltenis toe hy  ‘n pragtige gemeubileerde vertrek vind, in plaas van sy staalkabinette. Die vertrek was kompleet  toegerus met kunstige Bali houtbanke, koffietafels,  lieflike staanlampe en pragtige tafelkleedjies.

By nadere ondersoek het hy wel sy staalkabinette onder die tafelkleedjies ontdek – dolleeg. Die polisie is onmiddellik  in kennis gestel, en hulle het kom vingerafdrukke neem en padblokkades ingestel. Tot dusver wil hulle egter geen kommentaar lewer nie. Die saak word bemoeilik deur hulle plaaslike bevelvoerder, Sersant Gigaba, wat nie op die oomblik vir kommentaar beskikbaar is nie.

Op hierdie stadium is dit onseker hoe die rowers die kluis oopgekry het, want daar is geen teken van inbraak nie. Daar is wel ‘n visitekaartjie op die toneel gevind, maar die woorde daarop is onleesbaar. Die ondersoekspan hou vol dat daar iets bonatuurlik gebeur het, en sommige polisieamptenare glo dat dit daar spook, en weier volstrek om die kluis binne te gaan.

Die omgewing is al jare lank bekend vir sy spookstories, en een van die nabygeleë plaashuise heet ook die “Toweropstal”. Die nuwe huurders het hulle onlangs die gramskap van die bure op die hals gehaal deur elke nag luide musiek  te speel en wilde partytjies te hou. Daar is ook vergesogte stories van vuurpyle, en drie spoke wat mense verwilder.

“My koeie het onrustig geraak en ek het duisende rande se skade gely omdat hulle melkproduksie so gedaal het,” het Mnr Bull, ‘n ontstoke buurman aan my gesê.

SEEGOGGA het as verslaggewer self een van hierdie partytjies bygewoon nadat ‘n klagte ontvang is, en was tydelik uit aksie gestel en byna vermorsel toe ‘n groot hoeveelheid Frangelico per abuis ( of dalk aspris) op my uitgestort is. Die vermoede is sterk dat daar ook dwelms betrokke was.

” Nou die aand het hulle skielik opgehou met die wilde musiek en weer klassieke musiek gespeel” vertel mnr Bull.  ” Ek het nog so dankbaar gevoel dat my koeie nou weer mooi rustig is, toe ek skielik ‘n onaardse slag hoor. Iets moes daar ontplof het!  Ek het onmiddellik die polisie gebel, maar jy weet mos hoe gaan dit deesdae hier. Hulle het hulle nie eers verwerdig om die foon te antwoord nie! ‘n Vorige klagte oor rusverstoring het ook geen resultate opgelewer nie!”

Mnr Bull het bygevoeg dat dit nou doodstil en verlate by die Towelopstal is. Hy vemoed die bure se eksperiment het misluk en dat hulle toe maar getrek het. Hy sien ook nie meer hulle bont  zoommobile nie, en by nadere ondersoek het hy  ‘n windskewe struktuur, met die woord “ali” daarop geskryf, gesien. Die oorweldigende geur van alkohol  het die lug gevul. ” Ek is so bly hulle is weg. Ek dink hulle het hulle ali gesien! ” sê ‘n dankbare mnr Bull.

Op hierdie stadium word die gebeure by die toweropstal nie met die misdaad verbind nie, hoewel dit  opvallend is dat die huurders weg is ongeveer dieselfde tyd wat die bank beroof is.  Die polisie dink ook dit is onwaarskynlik. Hulle sê dat dit maar net ‘n groep plesierige mense was, en dat hulle beslis nie nugter genoeg was om so ‘n funbeplande misdaad te pleeg nie. ‘n Paar rooi stilleto’s, ‘n rooi kopdoek of twee, ‘n blonde pruik en ‘n hele paar uitermate groot stukkies onderklere word deur die polisie gehou as bewysstukke vir ingeval. Opvallend is die rooi stilleto’s wat op die uitstal rakkie in die polisiekantoor staan. Op ‘n vraag waarom dit daar staan, het die polisiebeamte gebloos en gestotter dat hulle nie plek in die kluis het vir al die gekonfiskeerde items nie.

Intussen is daar berigte dat ‘n klein bietjie van die kontant wat gebuit is, onlangs by ‘n winkel  naby Pollmanskop gevind is. Die eienaar weet egter nie hoe dit daar gekom het nie. Niemand wat na skelms lyk,  het by sy winkel kom koop nie.

‘n Filmspan wat van die misdaad gehoor het, het ook aangedui dat hulle hoop om ‘n film van die gebeure te maak indien meer besonderhede beskikbaar word.

Seegogga onderneem om ons lesers op hoogte te hou.

Die ondersoek duur voort.

via Tsek, Tsotsi!

Ek moet net hierdie reblog. Klik dus asb tog op die blou lettertjies bo, en enjoy. Briljant!

Jare gelede het my ma, destyds hoofmeisie van haar skool,  besluit om haar matriekklas se 50-jarige reünie te reel. Stokoud!  Vir 2 jaar lank het sy gesoek en opgespoor, gereël en gedink. Sy het ‘n boek gehad vol los papiertjies, briewe en briewe geskryf, en alles haarfyn beplan, kompleet met wynbottels met spesiale etikette op, gegrafeerde glase, ‘n boomplant seremonie, duiwe, brunch op een plek, formele  onthaal met 40’s musiek op ‘n ander plek  Sondagkerkdiens en tee, ens ens ens.

Aangesien die arme mense stokoud was, het sy gevra dat ek en my man haar help met sekere goed, die aand van die onthaal. Ons het daar gesit, en ons verstom aan die oues van dae. Die een oom het met ‘n kierie geloop, die ander met krukke. Sommige tannies was vooroorgeboë, en die meeste was bebrild en grys.

En nou, skielik is ek daar: Ek reël my matriekklas se 50ste reünie! Ek is volgende jaar net so oud soos my ma-hulle destyds was! Ek vertel dus my kinders dat hulle eintlik moet help.  “Maar, ma, ouma-hulle was baie  ouer!” sê my kinders wat destyds saam met ons oor en oor  na die video van die reünie gekyk het. Ek wys hulle daarop dat ons almal op 6 skool toe is, Maar hulle hou vol dat ek en ‘n paar ou skoolvriendinne wat hulle ken , nie naastenby   so oud is nie. En tog: ons is volgende jaar 68jr oud – dieselfde ouderdom wat my ma-hulle ook maar was. Al dit voel dit mos nog glad nie oud nie!

So ek het ‘n boekie, ‘n sak waarin die boekie en al die los papiertjies inkom, en wonderlik, wonderlik, een van my skoolmaats het intussen ‘n rekenaarboffin geword – hoeveel makliker is die nie met e-mail en whatsup nie! Maar my ou mamma het ‘n ongelooflike hoë standaard gestel, alles het so prefek gewerk en almal was vol bewondering vir alles wat sy gedoen het. Ek sal moet uithaal en wys. Ek is juis nie so georganiseerd nie.

So hou asb duimvas vir my. Sodra die meeste reëlings getref is, kan ek weer asemhaal, weer dink aan goeters soos blog, weer normale gesprekke voer sonder die woord “reünie” in…..

Nouja, Seegogga se bloggie gaan deesdae deur moeilike tye. Nie net is die Seegogga bietjie ouer, stadiger en luier met die skryf nie, nee! Sy het die sotlike ding gaan doen om te “upgrade!”

In plaas van wordpress.com, is sy nou seegogga.com. Dit lyk mos nou baie beter, al betaal sy so ‘n bietjie daarvoor. Maar wat gebeur? Seegogga se bloggie se leserstal verminder oornag met die helfte. Is dit omdat daar nie meer advertensies is nie? Is dit omdat Seegogga stadiger geword het, of minder interessant? Nee, volgens die stats is dit direk agv die upgrade, en die gevolglike geen advertensies nie. Ek wil so graag advertensies terughê, maar daarvoor het ek paypal nodig. Ek sukkel nog met lg.

En tog: Geruime tyd kyk ek al na die hoeveelheid besoeke, wat al nader aan 100000 klim, maar net nie daar uitkom nie. Vandag sien ek dit toe!!!: 100 045 besoeke!

Seegogga het arrive! Uiteindelik!