Nie lank nadat almal gewoond geraak het aan sms-taal nie, verskyn daar toe ‘n nuwe ding: touchscreentaal!
Skielik moet jy met jou grote duim nie knoppies afdruk nie, nee. Jy raak net aan die lettertjie en hy verskyn daar. Jy weet nie eers jy het hom geraak nie. Ewe onskuldig dink jy jy het die regte enetjie langsaan geraak. En jy druk “send”
En dan kry jou vriende sulke griekse boodskappe. Of ongesensorde…
Bv. Ek soen jou mire nadat ek by die piskantoor was. My liewe digter, donder jou os rk verliee. Jy mask my hart vok.
Of, nadat jy n halfuur gesukkel het (en dieselfde verkeerde letter 3× agter mekaar verkeerd getik het), kry jy dalk die regte boodskap uit:
Ek sien jou more nadat ek by die poskantoor was. My liewe dogter, sonder jou is ek verlore. Jy maak my hart vol.
Edit, edit, edit! I rest my case.
Liewe leser, Het jy dalk interessante voorbeelde van touchcreentaal? Laat waai en plaas dit asb hieronder sodat ons saam met jou kan lag.
Ek wil eintlik die foto’tjie vd goue vroue wys voordat Seegogga met baie groot moeite die Goue Vroue weer terug op haar rug gekry het. Oordosering? Toorts se tert? Ontsteltenis? Swewend van wat?
Dis nou weer my Beurt! Die Goue Vroue is ‘n handjievol Suid-Afrikaanse vroue – oud en jonk – wat lief is vir skryf. Ons is geanker in die werklikheid, maar spoor mekaar met bloguitdagings aan om te fantaseer. “The Talking Stick” dien in hierdie geval as inspirasie tot wonderbaarlike stories…elke Goue Vrou kry haar beurt. Hierdie rondte pak ons in alfabetiese volgorde aan.
Dit werk so: as jy die praatstok vashou is dit jóú beurt! Jy praat en die ander moet luister sonder om jou in die rede te val. As jy klaar is met jou storie, gee jy die praatstok vir die volgende persoon aan. (Hierdie konsep is deur Stephen en Franklin Covey in hulle kursusse tot meer effektiwiteit benut om empatieke luister te bevorder).
Seegogga werk baie hard, en net toe sy dink sy is klaar, hoor sy die krete. Die Rebusfonteiners gil en roep. Toortsie vat sommer ‘n sluk van Seegogga se wyn. Die volgende oomblik spoel die golwe oor die Goue Vroue en almal moet sink of swem. Una is ontsteld oor ontrouheid, Woordnoot val flou , Toortsie kan nie swem nie, en daar is konsternasie op die stasie.
Gou gou het sy al die goue vroue wat sy kon kry, op haar breë harde dop gelaai en swem sy na veiligheid.
Sy het mos nie verniet vir almal buffies gegee nie, dink sy. Sy het selfs vir hulle gedemonstreer hoe om dit te gebruik..
Maar sy besef nou dat sy nooit vir hulle vertel het dat ‘n mens dit kan gebruik om trane af te vee, seerplekke te verbind en as natlappie op die voorhoof te gebruik teen ontsteltenis nie. En ja, jy kan dit selfs as muilband gebruik om te keer dat verkeerde woorde uit daardie mooi mondjies kom!
Seegogga swem sterk tot op die wal. My aarde, maar hier is hulle mos op die kant van die Rebusfontein dam . Dit was glad nie so diep en gevaarlik soos hulle gedink het nie.
Sy klim uit op die wal en laat die brose goue vroue versigtig afklim. Sy hoop almal is hier.
“Kyk mense, ons is weer hier en veilig. Kyk, daar staan julle huisies in die sonnetjie. En kyk, daar staan tannie Frannie en wag vir ons!”
Dis nou jóú Beurt! Die Goue Vroue is ‘n handjievol Suid-Afrikaanse vroue – oud en jonk – wat lief is vir skryf. Ons is geanker in die werklikheid, maar spoor mekaar met bloguitdagings aan om te fantaseer. “The Talking Stick” dien in hierdie geval as inspirasie tot wonderbaarlike stories…elke Goue Vrou kry haar beurt. Hierdie rondte pak ons in alfabetiese volgorde aan.
Dit werk so: as jy die praatstok vashou is dit jóú beurt! Jy praat en die ander moet luister sonder om jou in die rede te val. As jy klaar is met jou storie, gee jy die praatstok vir die volgende persoon aan. (Hierdie konsep is deur Stephen en Franklin Covey in hulle kursusse tot meer effektiwiteit benut om empatieke luister te bevorder).
Every woman needs a little black dress”- Coco Chanel .’n Kraterstorie
Die LBD na al die jare.
As ‘n mens nie ryk is nie, draai jy jou sente om. Jy koop jou swemkostuums in die herfs, as die winkels uitverkopings het. Jy koop 2 bottels koffie as daar ‘n “special by Spar” is. Hierdie is so ‘n storie…..
My oudste dogter en haar man was op hulle eerste besoek aan SA nadat hulle in Holland begin werk het.
My patriotiese dogter besluit om die winkels in Kaapstad in te vaar om ‘n paar somerrokkies te koop, want dis winter in Holland en verder “daar is niks mooi klere in Holland nie”,
Sy kom dus hier op ons klein dorpie aan met 4 piepklein peperduur Woolworths rokkies. Ek dink dit was R400 elk, ongeveer 12 jaar gelede.
Toe sy ons buurvrou oor die draad groet, gesels hulle lekker en buurvrou sê:” Ons gaan more Kaap toe, want Woolworths se uitverkoping begin mos môre. Jy weet, byna ál die klere is halfprys.”
My kind is dadelik in ‘n toestand. Sy het net 1 dag te vroeg gekoop!
Maar ‘n boer maak ‘n plan. Buurvrou sal die sak met die 4 rokkies neem, en gaan teruggee en dan weer 4 ander identiese rokkies koop teen 50% afslag.
So kom 3 vd 4 rokkies die volgende aand hier aan@ R200 ipv R400. Die 4de rokkie, die mooiste enetjie, ‘n mooi swart dingetjie met blink steentjies om die hals, se regte nommer was nie meer beskikbaar nie, dus bly hy maar R400.
‘n Week later is dit tyd om terug te keer Holland toe. Ek en sy sal eers 2 aande by haar sussie in Kaapstad oornag.
Vroeg die volgende oggend sak ek en die 2 dogters op Canal Walk toe. Hulle plan is mooi uitgewerk. As daar die regte grootte rokkie is, gee ons eenvoudig die duur rokkie terug en koop hom teen halfprys weer, maar as daar nie is nie, gee ons hom terug en wag tot hulle hom weer op die rak hang. Hoe moeilik kan dit dan nou wees?
Natuurlik is dit die ma wat die vuilwerk moet doen. Daar is ‘n lang ry by die betaaltoonbank, want dis Saterdag en uitverkoping.
Dis so ‘n oulike klein dametjie wat my help. Ek verduidelik dat my dogter besluit het om nie die rokkie te neem nie, en kry die geld terug. Die rokkie verdwyn by ‘n deur agter haar in.
Ons wag en wag en wag, maar geen swart rokkie word teruggehang op die reling nie.
Ten einde laaste moet die ma (in opdrag van die eregas en haar sussie) weer betaaltoonbank toe gaan. Ek moet nou maar die rokkie gaan terugvra en sê my kind het van plan verander en wil nou weer die rokkie hê. ( volprys of te nót).
Hierdie keer land ek by ‘n ander verkoopsdame. Sy gaan kyk agter, maar kry nie so ‘n rokkie nie.
” Dit moet hier wees, ons het dit netnou teruggee en niemand het dit op die reling teruggehang nie. Sal jy asb weer gaan kyk?” Hou ek vol.
Die dame verdwyn weer en kom terug met die rokkie, maar ‘n nommer 8.( my kind dra n nr 6, want dis ‘n groot maak).
Sy gaan pas aan. Los, effens te groot, maar gangbaar. By gebrek aan iets beter, sal sy dit maar koop, maar ek sien haar lippie hang. Toe sy wil betaal, sê die dame dat die rokkie R400 kos. Hy is nie deel van die uitverkoping items nie.
Net daar vloei die trane. Sy is bereid om so duur te betaal vir ‘n rokkie wat pas, maar nie vir een wat soos ‘n sak aan haar hang nie!
” Kom!” vat ek en sussie haar weerskante vas. “Nou gaan ons eers koffieshop toe”.
Ons gaan sit by die naaste koffiewinkel, bestel iets warms, en ons eregas snik soos sy huil.
“Hoekom is ek tog so suinig?” snik sy. “Ek is so simpel!” Sy huil, ons ons het al ons dae om haar te troos.
Versterk deur ons cuppachino’s, bied ons vir haar aan om weer terug te gaan. Daardie nr. 6 rokkie moet nog daar êrens wees.
Woolworths, hier kom ons weer!
Nee, geen ” little black number” op die rak nie. Ek besluit om weer te gaan vra, maar seker te maak dat ons weer by dieselfde vriendelike dametjie uitkom wat my die eerste keer gehelp het. In die proses moet ek ‘n hele paar mense in die ry agter my eers laat verbykom.
Uiteindelik is ons voor en by die regte klerk, R400 in die hand. Ek verduidelik weer van die swart rokkie, ‘n nommer 6, wat ons nou weer wil hê.
“Sekerlik” antwoord die meisietjie, wip na agter en kom weer terug- met die regte rokkie! Ja, ‘n nr 6! Sy lui hom weer op. “Ag, maar julle is gelukkig” sê sy. “hy is nou halfprys! Net R200 asb!”
Hiermee gee ek nou amptelik die praatstok aan vir Positief. Vertel ons, liewe Goue Vrou!
Dis nou jóú Beurt! Die Goue Vroue is ‘n handjievol Suid-Afrikaanse vroue – oud en jonk – wat lief is vir skryf. Ons is geanker in die werklikheid, maar spoor mekaar met bloguitdagings aan om te fantaseer. “The Talking Stick” dien in hierdie geval as inspirasie tot wonderbaarlike stories…elke Goue Vrou kry haar beurt. Hierdie rondte pak ons in alfabetiese volgorde aan.
Dit werk so: as jy die praatstok vashou is dit jóú beurt! Jy praat en die ander moet luister sonder om jou in die rede te val. As jy klaar is met jou storie, gee jy die praatstok vir die volgende persoon aan. (Hierdie konsep is deur Stephen en Franklin Covey in hulle kursusse tot meer effektiwiteit benut om empatieke luister te bevorder).
Wel, julle wil weet en luister en of julle nou wil of nie, julle moet stilbly tot ek klaar is
Ek het eers gedink om n grappige storie te vertel. Toe dink ek ek moet liewer iets kontroversieel skryf- iets waaroor almal n eiertjie te lê het, en aangesien hierdie my blog is, en aangesien ek die praatstok vashou kan ek nou my stuiwer in die armbeurs gooi- in vrede. As julle verskil, kan julle lekker in die kommentaar redekawel, ek het my sê gesê.. En ek het ook ‘n lekker storieom te vertel, maar aangesien tyd beperk is, doen ek nou eers gou ‘n paar van my minder beskeie opinies.
Reg, natuurlik Covid. Blykbaar vermoed deskundiges nou sterk dat die virus wel mensgemaak is, en daar word nou navorsing daaroor gedoen by sommige universiteite.
Wat ookal die geval is, dit is duidelik dat hier n skrikbewind gevoer word deur telkemale die statistieke van die begin af aan te haal. Waarom word dit nie met ander dodelike siektes op daaglike basis gedoen nie? Ek dink aan siektes soos griep, malaria, ebola, masels, selfs vigs en kanker. Stel jou voor hulle sê daagliks dat daar die afgelope 2 jaar x hoeveelheid mense griep opgedoen het waarvan y mense reeds gesterf het. Belaglik? Waarom word die getal covid gevalle dan telkens van die begin af herhaal? Dit is niks ander as om vrees in te boesem nie.
Lockdown? Ag dis baie lekker dat my man by die huis kan wees en ek glo dit het die manier van werk( tuis voor die rekenaar ipv op kantoor) permanent verander, maar ek is ook gekant teen lockdown. Jy hoef maar net ‘n brood by die naaste winkel te gaan koop om te besef dat jy nie kiemvry kan lewe nie. En wat is dan die verskil tussen lockdown of nie as jy in elk geval moet winkel toe om daardie broodjie te koop? (Dalk kan tannie Frannie n afleweringsdiens begin?)
Dus glo ek wel aan “social distancing” en selfs maskers, maar glad nie aan grendeltyd, drank en sigaret verbodde( verbooie, verbiedens?) en aandklokreëls nie. Sorry Cyril.
Transgenderregte en menseregte. Dis’n moeilike enetjie, want elkeen het sy eie idees. Die ding is dat elke mens wél geregtig is op sy eie idees-solank hy dit nie op ander afdwing nie. Ek glo dat iemand nie kan help as hy nou wel transgender is nie, maar ek glo ook dat kinders onder 18 nie hormoonbehandeling behoort te kry om hom te help op pad na die geslag wat hy wil wees nie. Jammer, maar die lewe het sy beperkinge en as die natuur jou ‘n vrou gemaak het, en jy wil liewer n man wees, of andersom, moet jy volwasse wees sodat jy self so n drastiese stap kan neem. Die kwessie van seuns of mans in vrouebadkamers is dieselfde. Jy mag miskien transgender wees, maar voordat jy nie die geslagsveranderingoperasie gekry het nie, is jy die geslag wat die natuur jou geskape het en gaan jy na daardie badkamer/ kleedkamer toe en klaar – of jy nou ontuis daar voel of nie. Hoe moeilik kan dit dan nou wees?
Ongelykheid in die werksplek. Waarom hoor ek steeds dat vroue minder as mans verdien vir dieselfde werk, of swart minder as wit? Dis middeleeus!
Afrikaans en Engels. Ek glo hoe meer tale jy magtig is, hoe beter. Dit was ook vroeër jare ‘n ongeskrewe maatstaf van opvoeding en intelligensie.
Watter belaglike stelling is dit nie dat universitite en heelwat individue skielik nou glo Afrikaanse studente moet in Engels studeer omdat hulke beter oorsee sal vaar as die wat in Afrikaans studeer het? Hulle sal nie! Hulle is armer, want hulle breine het minder geoefen. Hulle is armer as hulle in die lande met Germaanse tale wil gaan werk. Hulle is armer in hulle eie taal. Hulle is armer in deursettingsvermoë, houding (attitude) en innoverende denke.
Die onderwysdepartement, en Stellenbosch, het mos hesluit Afrikaans is nie inheems nie. Maar, soos die een regter gevra het: As Afrikaans nie inheems aan Suid- Afrika is nie, aan watter land is dit dan inheems?
Ek glo die rektor van Stellenbosch moet afgedank word oor sy eensydige totaal onwetenskaplike sienings. ‘n Universiteit is ‘n wetenskaplike navorsingsentrum wat oop, moderne, ondersoekende denke moet bevorder. Duidelik val die rektor en sy bestuurspan nie in hierdie kategorie nie. Is dit n gebrek aan intelligensie, of word hulle daarvoor betaal? Hoe ookal, hulle skiet te kort en behoort afgedank te word.
Daar is die kwessie van ander inheemse tale. Liewe anderstaliges, studeer, ontwikkel julle taal tot akademiese taal en gaan word lektore. Dis n lang pad, maar die enigste een.
Daar is deesdae n beweging na veeltaligheid. Die dosent gee klas in sy eie taal en die studente antwoord weer in hulle eie taal. Dit klink wonderlik, maar ek is onseker hoe prakties dit kan wees. Dit is egter ‘n moontlike oplossing.
Goue Vroue en Rebusfontein.Ek glo die Goue Vroue het n wonderlike ondersteuningsraamwerk en gaan van krag tot krag. Ek glo elke persoon behoort ‘n Rebusfontein te hê waar hy lekker laf kan wees en sy verbeelding vrye teuels kan gee. En ek kry die wat so vreeslik in realiteit vasgevang is, jammer. Lank lewe die Goue Vroue!
Alan Carlsson, ‘n 100 jarige oom in ‘n ouetehuis, was nie lus om sy 100ste verjaardag wat die kwaai matrone vir hom gereël het, by te woon nie. Toe klim hy deur die venster en land met sy pis-slippers in die blombedding. En so begin die avontuur van ‘n leeftyd.
As jy wonder wat dan nou met iemand kan gebeur wat reeds 100 jaar oud is, lees gerus die snaakse absoluut buitengewone avonture van Alan en die mense wat hy deur die loop van sy avonture ontmoet het. Tussenin kry ‘n mens ook ‘n terugblik na Alan se vroeëre lewe en ook sommer die wereld se belangrike gebeure die afgelope 100 jaar.
Alan se ma het vir hom geleer dat die lewe gebeur soos hy gebeur en dinge is soos dit is. Hy het dus nooit eintlik vooruit beplan nie en nie geglo hy kan ‘n bydrae lewer tot die wereld nie. Tog lewer Alan ‘n baie belangrike bydrae om die wereldgeskiedenis te verander. Hy was die man wat toevallig op die verkeerde plek op die regte tyd was. Dit is fantasie in werklike wereldgebeure vevleg en die resultaat is skreeusnaaks.
Daar is reeds 8 miljoen eksemplare wereldwyd verkoop en die boek is al in 35 tale vertaal. Hierdie is ‘n heerlike tong-in-die-kies boek wat telkens verras met die onverwagte. In hierdie depressiewe covid tyd, is dit lekker om ‘n ligte boek te lees wat die lagspiere prikkel. Ek beveel dit sterk aan.
In 2018 het ons matriekklas ons 50 jaar reünie gehou. Ek het destyds geskryf en foto’s gewys van die voorbereidings. Byna 3 jaar gelede. Om dit te sien, klik hier: reünie.
Dit was vir my en my man ‘n voorreg om dit te reël en nog ‘n groter voorreg om al ons ou klasmaats weer te sien. Ons was ‘n hegte groepie vriende in ‘n baie besondere skool met oa mnr Sam Pellissier as baie besondere onderwyser.
Al die werk was op die ou einde die moeite werd. Ou vrienskapsbande is weer hernu en nuwe vriendskapsbande is gesmee.
Vandag sit Piet Olén, een van ons klasmaats, hierdie video op ons groep
Hy het met liefde soveel moeite gedoen en tyd daaraan bestee. Ons waardeer dit opreg. Ek plaas die video hier. Ek weet nie of dit by almal sal byval vind nie, maar vir my is dit baie spesiaal. Die “kanon” wat my man gebou het, skiet ook hier!
‘n Jaar gelede het ek ‘n nuwe selfoon gekry. En net daar het my lewe so n bietjie verander. Ek het naamlik die s-pen ontdek.
Wow! Dis ‘n wonderlike dingetjie!
Nie net kan hy, nes n gewone pen, vir jouself nota’s skryf nie, jy kan ook woorde op foto’s skryf, as jy sou wou, jy kan ook hierdie geskrewe woord in tikskrif verander. Jy kan met die fyne puntjie op die selfoon se lettertjies tik, nes ek nou hier doen, en dis makliker en gemakliker as met die duim.
Verder het die stokkie n klein byna onsigbare skakelaarjie in. Jy sit jou foontjie erens neer, gaan staan by jou vriende of troeteldiere, druk die skakelaartjie as jy gereed is, en siedaar! ‘n Pragfoto sonder dat iemand agter die kamera moet staan.
Maar die eintlike wonderlike ding is die nota’tjie wat die pennetjie kan skryf- in verskillende kleure in verkillende soorte penne en verskillende diktes.
En as jy nou ek is, toets jy mos die virtuele pennetjes uit. En speel. En so speel die Seegogga so n bietjie.
Dit sou seker by speel gebly het, maar toe kom daar mos ‘n kunsuitstalling by die Suidpunt en hulle soek soek geboue – dieselfde geboue wat ek geteken het toe ek met my s-pennetjie geteken het.
Sou ‘n mens dit kon afduk? Ja! Ongelooflik! Hierdie klein prentjies op my selfoontjie geteken verander in ‘n duidelike A-4 prent en ek glo hy sal nog grote ook kan gaan.
Ek is nog ‘n beginner en ken nie eers al die funksies van hierdie nota program nie, maar ek gaan oefen! En leer!
Die beste van alles is dat jy selfoon die heeltyd by my is. Sommer hier in my handsak. Ek kan speel net waar en wanneer ek wil: sonder ‘n tafel, verf, esel of enigiets. Netso! In die vergadering, koffiewinkel, spreekkamer, in ‘n motor, op die strand of in die bed – die wêreld is my oester.
Ek het nou intussen uitgevind dat n mens tekenprogramme op jou sel kan aflaai, maar die gewone note 10 light se notes program is tans oorgenoeg vir my.
Hier is ‘n paar prentjies. Ek is beslis nog n groentjie, maar die belangrikste is dat ek dit geniet!
Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land. Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou. Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maarfeite is, Rebus is ONS s’n. As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.Volg skakel https://fresh.inlinkz.com/party/7978d243e406473ca23727d75a9a2a46 om by die Inlinksblad te kom waar al die stories in hierdie reeks gelys word.
Seegogga lê en skommel in haar hangmat. Haar oë is toe. Sy neurie saggies “Thank you for the music…”
Nou en dan proes sy van die lag as sy een of ander snaakse insident onthou- hoe hulle in mekaar vasgedans het toe sy en Toortsie met die lyndans na links beweeg het en al die ander regs; hoe sy byna van Aalsie se verhoog afgeval het toe sy deurmekaar geraak het en gestruikel het op haar high polfaais; die goue vroue se oë toe hulle ontdek ou Pierce Broseman is sowaar ook daar. Sy hoor weer die kareoke stemme en die hartroerende duet van Una en Frannie.
Maar die heel snaakse was daardie gegiggel na die groen dip! Hoe meer ontsteld VirgoC raak, hoe meer lê ou Pierce en skaterlag. Hy en Appeltjie moes hulle naderhand met moeite aan die verhoog se pype ophys om weer staande te kom.
Hoe die arme man weer by sy helikoptertjie gekom het, weet sy nie, maar hy het plegtig verklaar dat hy by die lekkerste partytjie in sy lewe was in ‘n wonderwereld met die pragtigste vroue wat hy nog ooit gesien het. Volgens hom het hulle almal soos goud geskitter.
Seegogga giggel so in die hangmat dat sy amper ‘n bietjie van haar frangeliko uitstort.
Die son blink op die Rebusdam en Blommetjie, Kameel se psychedelic koei, wei tussen die kleurvolle blommetjies. Seegogga lê en dink hoe bevoorreg sy is om hier op haar hangmat te lê op haar bont stoep van haar eie Rebushuisie.
Sy dink aan Trommeltjies se mooi woorde vir almal. Sy wonder sommer oor die wonder van alles en watter avonture hulle nog gaan beleef.
Jy moet ingeteken wees om kommentaar te lewer.