Om alles te verloor waaraan jy al die jare gewoond was, en ook die mense wat vir jou dierbaar was, dwing jou om besluite te neem en dinge te doen wat jy nooit voorheen as moontlike opsies sou beskou het nie.
Vir Kara, ‘n Tukkie joolprinses, was dit ‘n swem- of sink situasie. Waar sou sy krag vandaan kry om bo haar omstandighede uit te styg? En wie is Anton? Ek het dit geniet om saam met haar die pad te stap.
Helene de Kock is ‘n ervare skrywer. Die karakters in haar roman was oortuigend en daar het baie karakterontwikkeling plaasgevind. Ek het hierdie lekkerlees liefdesverhaal baie geniet het ook heelat stof tot nadenke gekry.
Kruispad vir Kara deur Helene de Kock word uitgegee deur Christelike Uitgewersmaatskappy (CUM)
Hierdie jaar het onder my uitgevlieg. Benewens my matriekklas se 50 jarige reünie het ek wonderlike blogavonture en reise beleef. Volgende jaar DV is die my varsitypêlle se 50jarige reünie en gelukkig reël ek dit nie hierdie keer nie.
Maar nou is dit eers daardie wondergety: Kersfees, waar ons opnuut die wonder van Christus herdenk.
‘ n Geseënde Kersfees en ‘n vrolike nuwe jaar vol wonderlike ervarings word u toegebid.
Liewe Towerinne en almal wat belangstel: Lees gerus hierdie interessante skrywe van Pierre Massyn oor ons dorp met twee name, waar ons onlangs rondgetoer het en spesifiek die storie oor die stranding van die Arniston.
Hierdie bloguitdaging is aanvaar deur 14 Afrikaanse bloggers wat ñ virtuele toer deur Suid-Afrika gaan onderneem. Die gasblogger van die week moet op ñ Donderdag, op die datum wat toegewys is, ñ blog publiseer oor hulle tuisdorp/streek, asook ñ fiktiewe weergawe van die ander 13 bloggers se kuier by sy/haar tuisdorp.
Klik op hierdie skakel om die lys van deelnemende gasbloggers te sien, asook die datums waarop hulle blogposse gepubliseer gaan word.
Die 13 kuiergasbloggers vir die week (en hul lesers) kan dan vir die res van die week ook blogposse bylas waarin hulle beskryf hoe hulle die kuier geniet het, of hulle kan ñ blog skryf oor die streek waarin die gasblogger van die week die kuiergaste onthaal het – vertel van ñ eie ondervinding in daardie provinsie/streek/dorp, deel herinneringe of plaas fotos wat daar geneem is. Enige lekker storie sal doen solank dit in die gasblogger se streek/provinsie. Kuiergasbloggers en hulle lesers moet asseblief ook hulle skakels byvoeg op InLinkz sodat ons almal kan saamlees.
Ons is stadig maar seker besig om baie bekommerd te raak. Hester is skoonveld. Ons soek duin op en af, maar niks. Ons besluit om by die hotel die polisie te gaan skakel, want die selfone is heeltemal onkapabel. Terwyl ons wag vir die polisie wat van Bredasdorp af moet kom, sit ons op die gras voor die hotel, elkeen met ‘n glasie witblits wat die hotel goedgunstiglik ( en heeltemal off the record) vir ons aangedra het. Ons gons en bespiegel, maar raak al stiller.
En toe hoor ons dit – polisiesirenes. Hulle is op pad!
Die volgende oomblik ry daar ‘n groot blink Ford 4×4 bakkie bo-oor die grasperk tot reg voor die hotel se deur. ‘n Fris jong bruin man spring uit , stap om die bakkie en tel vir Hester uit! Hy stap gemaklik met haar in sy arms tot by die naaste stoel . Hester sien die towerinne en waai opgewonde. In haar arms hou sy ‘n effens vuilerige koelsakkie.
Wat het dan gebeur? ‘n Terugblik.
Hester klim saam met die ander towerinne uit die grot uit en stap diep ingedagte die duin op tewyl die ander rondom haar steun en kreun. Sy is nog glad nie moeg nie. Sy sien die diep afdraand na haar linkerkant toe en daar ver onder staan ‘n einaardige struktuur, amper soos ‘n monument of ‘n ding. Sy besluit om gou die bult af te stap en daarna te gaan kyk. Die ander towerinne let niks op nie. Hulle sien net die pragtige turkoois swemplek en die spierwitte sand. Dis regtig steil af, maar Hester is ‘n fikse stapper. Daar staan sowaar ‘n paar vissers daaronder en vang.
“O, dis mos Shad!” sê sy verras toe sy die vissies sien.
“Nee, elwe, mevgrouw!” sê een van die vissers met ‘n fronsie. “vedag loep die elwe hierg by Ottergbaai.” Hulle vertel haar dat die baken al in die sewentienhonderds daar gebou is om skepe wat om Struispunt ry, te waarsku. Dit is ‘n gevaarlike plek en ‘n skip het al daar gestrand.(nota: lees gerus Queen van die Overberg, ‘n roman gegrond op die stranding van Queen of the Thames daar in 1871, deur Frieda de Villiers)
Hester besluit om nog ‘n bietjie verder te stap. Die towerinne gaan nou lekker swem en sal haar nie mis nie. Dis ‘n ongerepte stuk strand met geen mens in sig nie, spierwit sand en donker rotse en klippe op die rand van die ligte see. Dis pragtig. Sy raak geïnteresseerd in die pragtige poeletjies met die ongelooflik baie skulpies – seepampoentjies, wangetjies, mosselskulpe en pragtige miniatuur helderpienk skulpies. Dis so anders as Natal se see! Die hermietkrappies skarrel oral rond en onder elke klip is daar ‘n krappie – familie van seegogga.
Die volgende oomblik gly haar voet op die mosbegroeide klippe en Hester land hard op haar sitvlak. Haar enkel is dadelik baie seer. “Eina!” gil sy kliphhard.”OOO EINA!!!
Sy hou haar enkel vas, wat dadelik tekens van swelling toon. Sy probeer opstaan om op die sandstrand te kom, maar val hulpeloos terug. Dit is te seer om te loop. Hester skuifel op haar sitvlak van klip tot klip land se kant toe. “Eina, eina eina”, prewel sy saggies.
Die volgende oomblik vat ‘n paar sterk arms haar vas en tel haar op. Sy kyk verbaas op.
” Moenie skrik nie. Ek is Henrico. Ek sien mevrou het seergekry. ” Henrico dra haar tot op die droë sand. Sy sien nog ‘n paar mans met duikpakke uit die water kom. Henrico het ook ‘n duikpak aan. Hy vind uit dat sy ‘n toeris is. “Ons kan haar nie hier los nie, manne, ons sal haar moet saamvat,” beduie hy. Hy tel haar sonder seremonie weer op en dra haar oor die duin. Agter die duin staan daar ‘n splinternuwe blink, ektra-groot Ford 4×4 bakkie.
Die manne laai swart duiksakke op die bakkie en wip self agterop. Henrico sit Hester voor langs hom in die bakkie. Hulle ry met allerhande agterpaadjies deur die plase en bosse. Hester raak bekommerd. Waarheen vat hy haar? Sy wens sy kon uitspring, maar sy kan nie eers loop nie!
Uiteindelik kom hulle by pragtige witgekalkte rietdakhuisies uit. By een vissershuisie stop Henrico en die manne spring daar af en verdwyn sakke en al na binne. Henrico klim ook uit en kom terug met ‘n klein 6pack koelsak wat hy by haar voete neersit.
Hester weet sy moenie te veel vrae vra nie, maar haar verwarde uitdrukking laat Henrico saggies lag. ” Ja, ek kan dit nou maar erken , mevrou. Ons is poachers. Hulle wou mos nie ons vislisensies hernu nie en ons moet mos ook lewe. En nou maak ons meer geld as waarvan ons ooit kon droom. Kyk, hier is die hotel sommer langs Kassiesbaai. Hulle sal mevrou hier kan help om by ‘n dokter uit te kom.”
Henrico hoor die polisiesirenes, maar laat hom nie van stryk bring nie. “Hier is vir mevrou ‘n ietsie spesiaals van Kassiebaai,” sê hy toe hy die sakkie in haar arms stop. My vrou het ook ietsie saamgegee. Maak dit nou maar eers vanaand oop as mevrou veilig tuis is.”
Toe wip hy weer in sy blink voertuig en ry weg, tussen die vissershuisies in.
+++
Ons is oorstelp van blydskap om Hester weer te sien. Sy lyk ook heel gelukkig, al kan sy net-net op haar voet trap. Met die towerbus ry ons verby De Mond se afdraai, verby die plaashuise van Prinskraal, tot ons op Struisbaai kom. Ons moet die apteek kry voor hy toemaak. Hester weier om dokter toe te gaan.”Net verstuit”, hou sy vol.”Niks wat ‘n paar pynpille, en ‘n paar dae se rus nie kan regmaak nie. Ons moet vir my ‘n paar krukke kry”
By Rus ‘n Bietjie, my strandhuisie op L’Agulhas, gaan sit Hester lekker been in die lug op ‘n stoepstoel.
Rus’n Bietjie se stoep
Uitsig van Rs ‘n Bietjie se stoep af. Die soldatepoel is daar waar die heel oorste branders breek.
Terwyl die ander die tasse aflaai, gaan loer ek en Toortsie gou in die kombuis wat is die koelsakkie aangaan — mmmm perlemoen! En sowaar: ‘n botteltjie suurvytjiekonfyt !
Ek en Toortsie beplan en beraadslaag. Daar is nog genoeg tyd. Ek gaan gou vir die towerinne Struisbaai se pragtige lang wit strand wys – die langste srand in die land – en ook die hawe. Hopelik swem Parrie se vriende daar rond! Hulle kan selfs daar in die seekoeigat gaan swem, maar ek sal hulle liewers daar voor Rus ‘n Bietjie in die Soldatepoel wil sien. Dis nou hoogwater en baie lekker daar, EN – ek kan hulle deur die kombuisvenster dophou! Ek wil tog nie hê daar moet weer iemand verdwyn nie!
En, en, vannaand eet hulle iets wat sommige van hulle nog nooit geëet het nie en ook nie sommer elders sal kry nie: gebakte perlemoen met bietjie suurlemoen , vars ciabatas van Friendly Grocer op Agulhas en heerlike, heerlike suurvytjiekonfyt van Kassiesbaai. Ons het ‘n bottel of twee First Sighting van Strandeldwyne hier, en ook ‘n bietjie port as dit later koud raak.
Ag man, Ons het nou nie tyd gekry om te gaan allekruk uithaal soos ek graag gewou het nie, maar nou het ons iets nog beter! End goed, alles goed. Dis lêkka byri sie!”
se streek/provinsie afspeel. Kuiergasbloggers en hulle lesers moet asseblief ook hulle skakels byvoeg op InLinkz sodat ons almal kan saamlees.
Om jou blogHierdie bloguitdaging is aanvaar deur 14 Afrikaanse bloggers wat ñ virtuele toer deur Suid-Afrika gaan onderneem. Die gasblogger van die week moet op ñ Donderdag, op die datum wat toegewys is, ñ blog publiseer oor hulle tuisdorp/streek, asook ñ fiktiewe weergawe van die ander 13 bloggers se kuier by sy/haar tuisdorp.
Klik op hierdie skakel om die lys van deelnemende gasbloggers te sien, asook die datums waarop hulle blogposse gepubliseer gaan word.
Die 13 kuiergasbloggers vir die week (en hul lesers) kan dan vir die res van die week ook blogposse bylas waarin hulle beskryf hoe hulle die kuier geniet het, of hulle kan ñ blog skryf oor die streek waarin die gasblogger van die week die kuiergaste onthaal het – vertel van ñ eie ondervinding in daardie provinsie/streek/dorp, deel herinneringe of plaas fotos wat daar geneem is. Enige lekker storie sal doen solank dit in die gasbloggerpos by te voeg of om die ander bloggers te lees, kliek op die volgende: http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=797928
“Opstaan! kom, kom, kom!”
Ai, wat het ek dit met die Towerinne. Die klompie het tot laat gisteraand op die stoep van die Arniston hotel gesit en gesels ipv om vroeg te gaan slaap! En die see wag vir niemand nie!
“Onthou ‘n mens kan net met laagwater in die grot kom!” waarsku Toortsie.
Vanoggend gaan ons grot toe en ek kan nou nie help dat dit al kwart oor 8 laagwater is nie. Dis nog nie heeltemal spring nie, dan is dit mos atyd so tussen 9 en 10vm, maar nou moet mens vroeg wikkel.
Die Gautengers trek effe hartseer stilletto’s uit en hulle plakkies en tekkies aan. Sonell sit sommer in die bussie haar rooi lipstiffie aan , maar Hester lyk presies reg met haar kortbroekie en sonhoedjie.
Ons ry met die giggel-groen bus tot by Roman Beach.
Toe begin ons stap, duin op, en uiteindelik duin af tot onder by die see. Onder stap ‘n mens al om die kante van die rotse op platterige klippe, ons spring oor rotspoeletjies met krappies, , vissies en anemone en hermietkrappies in. Kameel glip eenkeer, maar voordat sy plat in die water gaan sit, het Una en Bondels haar beet, en hou haar weerskante vas. Versigtig stap hulle 3 so ingehaak verder, al om die krans totdat ons uiteindelik dit sien : Daar agter in een van die inhamme wat vol oranje en groen ronde klippe lê, is daar ‘n gaatjie.
“Is dit die grot?” vra Perdebytjie effe teleurgesteld.
“Nee, ons moet deur daardie opening daar agter klim”, sê Toorts.
Dit lyk maar so onmoontlik te klein, maar die dames klim almal handviervoet deur ( met ‘n paar kreune en steune) en voor hulle vou die wonder van die grot oop – die hoë uitgekalwerde dak, die gladde golwende rotse met die helder poeletjies, die hoop kleurvolle ronde klippe in die een hoek , die skemerlig,en die woeste branders wat saam met die son by die voorste opening instroom.
“Nee”, ons moet eers deur daardie opening kruip,” vertel Toortsie weer. Die towerinne klouter handerviervoet deur die gat – en voor ons vou die wonderwereld oop – die hoe uitgekalwerde dak, die geriffelde klipbodem met helder poeletjies, die skemerwereld met die woeste branders voor daar waar die son by die ander opening inskyn.
Dit is van hierdie grot af wat die dorpie sy naam gekry het. Vroeër was daar sand voor die grot en kon mens see-langs tot by die voorste opening loop. Die grot is so groot dat ‘n ossewa wa hier kon omdraai. Vandaar die naam: Waenhuiskrans.
In 1815 het die Engelse skip, die Arniston , op Waenhuiskrans gestrand. Dit was ‘n groot gebeurtenis en onder die baie gestorwenes het daar ook 4 seuntjies verdrink. Hulle ouers het vir hulle ‘n monumentjie ter nagedagtenis opgerig, en later het mense ook van die dorpie as Arniston begin praat. Daarom is dit jarelank al een van die min dorpe is die wereld wat 2 amptelike name het: Waenhuiskrans sowel as Arniston.
Toorts klim op die groot rots in die middel van die grot, die preekstoel. Toe haak sy af en sing dat die hele grot weergalm.
” I do like to be beside the seaside
I do like to be beside the sea….”
die ander dames val in en la- la lustig saam.
Ek moedig maar die dames aan om weer terug te klim deur die agterste gat, want ons het nog baie te doen, en boonop begin die see te stoot. Ons moet hier en daar oor voortjies spring en die branders spat ons lekker nat toe ons terug rondom die krans loop om weer by die sandduin uit te kom. Maar die gees is groot en Bondels , Positief , Sonell en Perdebytjie besluit om by Roman beach in te spring. Die water is deurskynend en warm en heerlik! Una dryf daar rond in haar pienk lilo; Kameel, Frannie en Toorts sit op die strand en smeer hulle met sonroom in; Lekkervurig is ernstig besig om op haar sel op te lees oor die stranding van die Arniston; Woordnoot is besig om ‘n gedig daaroor te skryf en Virgo C lê toe-oë in die son.
Ek self speel hier in die vlak watertjies rond toe dit my skielik tref : Waar is Hester? Ek kyk op die strand, die sandduin en die see. Hester is skoonveld weg.
Waaaar is Hester?
My man, dogter, en kleinkinders in die grot. Dit preekstoel kan net agter hulle gesien word. Dit is die groot hoe donker rots.
Hierdie bloguitdaging is aanvaar deur 14 Afrikaanse bloggers wat ñ virtuele toer deur Suid-Afrika gaan onderneem. Die gasblogger van die week moet op ñ Donderdag, op die datum wat toegewys is, ñ blog publiseer oor hulle tuisdorp/streek, asook ñ fiktiewe weergawe van die ander 13 bloggers se kuier by sy/haar tuisdorp.
Klik op hierdie skakel om die lys van deelnemende gasbloggers te sien, asook die datums waarop hulle blogposse gepubliseer gaan word.
Die 13 kuiergasbloggers vir die week (en hul lesers) kan dan vir die res van die week ook blogposse bylas waarin hulle beskryf hoe hulle die kuier geniet het, of hulle kan ñ blog skryf oor die streek waarin die gasblogger van die week die kuiergaste onthaal het – vertel van ñ eie ondervinding in daardie provinsie/streek/dorp, deel herinneringe of plaas fotos wat daar geneem is. Enige lekker storie sal doen solank dit in die gasblogger se streek/provinsie afspeel. Kuiergasbloggers en hulle lesers moet asseblief ook hulle skakels byvoeg op InLinkz sodat ons almal kan saamlees.
Word wakker, Krappie, word wakker!” ek voel hoe iemand my taamlik sonder ontsag heen en weer pluk. ek maak my een oog op ‘n skrefie oop. Dis Hester wat my beet het. ” Dis jou beurt!” sis sy saggies in my oor.
Ek wip op. Ai, ek het so lekker gedroom hoe ek deur Suid-Afrika toer. Ons was in My studentestad, Pretoria, en deur die groen Natal, die mooie Graaf Reinet, my vriendin se dorpie, Bethuli, waar my gunsteling onderwyser, Sam Pellissier se familiemuseum is….. maar toe hoor ek die neuriesang:
“We call on Seegogga to sing us a song, sing us a Overberg song…..”
Ek hys my op uit my sitplek: Goeiste! Ons is amper by Swellendam!
“Draai hier af – Witsand se kant toe”, beduie ek deur die slaap vir Lorenso. Hy is nie baie beindruk nie. Dis ‘n grondpad. Al afdraande ry ons en toe sien ons dit tussen die bome deur : Die rivier – breed en kalm le hy daar ( en waar het wordpress se bar heen verdwyn met sy perdeskoentjie? HOE MOET EK MY DEELTEKENS EN GOETERS NOU OPSIT? HE WORDPRESS?)
“Ons het verkeerd gery, Gogga! Kyk die pad loop hier teen die rivier dood, ” roep ‘n paar Pretorianers. Dit kos my en Toortsie ‘n rukkie om hulle tot bedaring te bring. Eers toe kyk hulle waar ons wys, en sien die pont aan die anderkant van die rivier.
“Julle kan nou eers uitklim, dit vat ‘n rukkie,” help Toortsie my. Stadig dryf die pont nader.
“Is dit darem veilig? “vra Kameel versigtig. Ons help haar op. Lorenzo ry die bussie ook op maar ek sien hy is ‘n bietjie agterdogtig, want oor ‘n pont het hy nog nooit voorheen gery nie. Van die towerinne geniet dit so dat hulle besluit om saam te trek aan die kabel. Daardie pont was nog nooit so vinnig oor die rivier nie! Oom Moksie Dunn sal mos in sy graf omdraai as hy weet. Ons moet ook net keer of Una spring in. Met die belofte dat sy een vd dae in die see kan swem, besluit sy om haar betaamlik te gedra.
Deur Malagas hou ons aan tot by De Hoop. Ons klim uit by Koppie Alleen en stap die paadjie tussen die duine af see toe . Ek voel sommer in my element toe ek die blou water sien, en vertel hulle van my man se werk lank gelede hier naby, by Skipskop, waar ons nou ongelukkig nie vandag kan besoek nie.
In die verte klap ‘n walvis sy stert. Die son trek water en ons moet vertrek. ‘n Paar bontebokke staar ons rustig agterna en ‘n volstruis hardloop wipstert oor die pad.
Vannaand slaap die towerinne gerieflik in die pragtige Arniston hotel. Hulle het rus nodig. More begin ons met die toer wat ek vir hulle gereel het : die Seegoggatoer. (word vervolg)
Meer as ‘N jaar lank is daar gedink, gewoel, beplan, idees neergeskryf, mini -senu-ineenstortings gekry, hoera-idees uitgedeel, herdink, herkou en gewerk, en veral gestres. Om jou oud-matriekklas se 50-jarige reünie hier op die Suidpunt van Afika te beplan, was vir my ‘n eer, ‘n uitdaging en ‘n vinnige manier om 10 – 20 jaar ouer te word.
Eerstens was daar die weer. As ‘n mens by die see kom kuier, moet mens die see ervaar. Dus: wat van ‘n boottrippie in Struisbaai se pragtige baai? ( ag seker easy peazy, om te reël, né?) En wat van sjampanje by die Suidpunt van Afrika- ons eerste en allebelangrikste clame to fame? En hoe sal dit wees as ons daar 50 duiwe loslaat vir die 50 vervloë jare? ( hier is seker tog baie duiweboere?) En natuurlik moet ons daar ‘n kanon ook skiet. Hoe dan anders? Het ons Sasolburg Hoërskool dan nie ou Grietjie, ons eie kanon gehad wat vir ons ere-saldo’s geskiet het as ons goed doen in iets nie? En dan moet ons ‘n aanddinee hê- met mooi 60s musiek, né? Ah- Sasolmannetjies moet mos plek aanwys soos in die ou dae!
Sasolmannetjies as plekaanwysers
Beligting? Ek het mos nog Sasol – was van ‘n kersmaakgier 50 jr gelede. Allekruk-kerse op die tafels en 4 groot lang kerse om die Sasolskoorstene te verteenwoordig moet gemaak word. En waaraan dink jy as jy aan ons dorp dink? Die fabriek natuurlik. Hy moet daar wees! Daar moet ‘n kitty wees – en goodiesbags! En presentjies, en spesiale sjampanjeglase en wyn met spesiale etikette! En ons spesiale Sasolvlae! En….
50 goodiesbags geverf
50 Allekruk kerse
Vrydagaand by Seashack met hulle heerlike gratis port om die koue te verdryf
Liewe Trudie maak pragtige vlae, en my liewe man Gert speel heeljaar kanon- kanon totdat hy 50 kleintjes gemaak kry vir die tafels, 2 kleinjties wat kan skiet vir ons tweelingkleinkindes, en ‘n groot speelgoedkanon wat darem ‘n knal moet kan gee by die suidpunt van Arika.
Maar ai, met 4 seisoene op een dag en ons beroemde yskoue winters in September, was daar net een genade: bid en glo en bid weer. Ten spyte van al die gebede om reën in hierdie drooggeteistede gebied, het daar ‘n ou yl, wanhopige gebedjie opgegaan. Laat dit asseblief nie reën op 15 Sept nie. Laat die wind tog asseblief nie waai nie. Laat dit tog asseblief ‘n mooi dag wees.
Op die ou einde was die weer die maklikste: al wat jy kan doen is bid en glo en vertrou. En dit het gewerk! Wonderlik!
Die boottrippie was ‘n ander storie. Niemand het genoeg bote nie, niemand kan 50 passasiers gelyk hanteer nie, maar die booteienaars is ook nie bereid om saam met ander te werk nie. Na maande wat ek hand en mond beloof is deur verskeie rolspelers en daar dan verder niks gebeur het nie, het ek op die ou einde besef dat ek self individuele eienaars sal moet opspoor en huur. Dit het ek ook so gedoen. Die een man kon 20 gaste neem op 3 bote @ R400 per persoon. Die ander eienaar kon 20 gaste neem op 2 groter bote @ R300 per persoon. Alles duur, maar klopdisselboom – of so het ek gedink.. Ons kry n borg wat onderneem om die hele boottrip te betaal! Dankie Wim!
Maar met baie sielkunde, paai en geld onder die tafel deur, was ek die dag voor die trippie steeds nie seker of ons op ‘n leë hawe sou afkom nie, want die een eienaar wil nie ry as die ander een ook ry nie ens ens. Weer is my baie gebede verhoor. Die bootjies was daar, die see was wonderlik en die walvisse het ook besluit om in die baai te baljaar.
Dan was daar die duiwe sage. Die een boer vlieg nie, die ander het nie genoeg duiwe nie. ‘n Ander een verhuur sy duiwe teen R 2 elk en ek huur gretig, maar toe ek hom so 2 maande gelede herinner, het hy al sy duiwe permanent verkoop en die nuwe eienaar vlieg nie. Na maande se rondbel was ek dus weer waar ek begin het. Gelukkig het my nefie duiweboer kontakte en so ‘n maand voor die funksie kry ek hulle: 50 duiwe en wit op die koop toe daarby. Hulle was wit en pragtig teen die donker see, en het hopelik almal veilig weer huis toe gevlieg.
Tussen die duiwe en bootsoekery deur, het my man besluit om ‘n kanon te bou en ek ‘n batik gemaak van die Sasolfabriek . Die kanon was ‘n glorified aartappelgun, maar met baie eksperimente en probeerslae en baie gebede het hy ook op die ou einde perfek gewerk – en ‘n appel geskiet dat hy daar trek! Die kanon tradisie is iets wat net ‘n oud Sasolleerling sal verstaan, en ek hoop dat my medematriekmaats sal besef dat hierdie kanon met liefde vir hulle geskiet het, en ook vir mnr Pellissier, ons geliefde oud-onderwyser wat op 93jarige ouderdom ons funksie kon bywoon.
Daar op die suidpunt van Afrika het ons toe die duiwe losgelaat, die kanon geskiet, die spietse gemaak en toe ‘n glasie sjampanje geklink – op onsself, op die Suidpunt en op die geleentheid. En alles was wonderlik, kompleet met caterer Alida se heerlike eetgoed.
Die aand het ons gewine en dine in style, met ons wonderlike 60’s musiek en die volgende oggend het TINA vir ons ‘n baie besondere dankseggingdiens in Struisbaai se ou kerkie aangebied. Lord, for all that has happened – Thank you. For all that is about to happen -Yes!
End goed, alles goed en vriendskapsbande is opnuut versterk.
En nou is dit tyd om die huis op te ruim, die waskerse te bere, die foto’s te liaseer, en terug te keer – back to reality!
Hierdie bloguitdaging is aanvaar deur 14 Afrikaanse bloggers wat ñ virtuele toer deur Suid-Afrika gaan onderneem. Die gasblogger van die week moet op ñ Donderdag, op die datum wat toegewys is, ñ blog publiseer oor hulle tuisdorp/streek, asook ñ fiktiewe weergawe van die ander 13 bloggers se kuier by sy/haar tuisdorp.
Meer as ‘N jaar lank is daar gedink, gewoel, beplan, idees neergeskryf, mini -senu-ineenstortings gekry, hoera-idees uitgedeel, herdink, herkou en gewerk, en veral gestres. Om jou oud-matriekklas se 50-jarige reünie hier op die Suidpunt van Afika te beplan, was vir my ‘n eer, ‘n uitdaging en ‘n vinnige manier om 10 – 20 jaar ouer te word.
Dan was daar die duiwe sage. Die een boer vlieg nie, die ander het nie genoeg duiwe nie. ‘n Ander een verhuur sy duiwe teen R 2 elk en ek huur gretig, maar toe ek hom so 2 maande gelede herinner, het hy al sy duiwe permanent verkoop en die nuwe eienaar vlieg nie. Na maande se rondbel was ek dus weer waar ek begin het. Gelukkig het my nefie duiweboer kontakte en so ‘n maand voor die funksie kry ek hulle: 50 duiwe en wit op die koop toe daarby. Hulle was wit en pragtig teen die donker see, en het hopelik almal veilig weer huis toe gevlieg.
Tussen die duiwe en bootsoekery deur, het my man besluit om ‘n kanon te bou en ek ‘n batik gemaak van die Sasolfabriek . Die kanon was ‘n glorified aartappelgun, maar met baie eksperimente en probeerslae en baie gebede het hy ook op die ou einde perfek gewerk – en ‘n appel geskiet dat hy daar trek! Die kanon tradisie is iets wat net ‘n oud Sasolleerling sal verstaan, en ek hoop dat my medematriekmaats sal besef dat hierdie kanon met liefde vir hulle geskiet het, en ook vir mnr Pellissier, ons geliefde oud-onderwyser wat op 93jarige ouderdom ons funksie kon bywoon.
