Omdat ek ‘n Afrikaanse juffrou was, en omdat ek in die Vrystaat grootgeword het, waar die geskiedenis van Afrikaans ‘n verpligte deel van ons skooleksamen was, moet ek net hierdie interessante stukkie van Nikita reblog. Almal wat lief is vir Afrikaans – geniet dit!
Stats from the video
Afrikaans language oppressed by the British.
Some news for you!
Love this!
Enjoy this video. Afrikaans is so (almost) Dutch.
Hierdie is ‘n vervolgverhaal deur verskillende bloggers. Om die eerste 3 hoofstukke te lees, klik op die InLinkz skakel hieronder
Om aan hierdie uitdaging deel te neem, lees die reëls by hierdie skakel.
InLinkz skakel: http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=789999
Vir die reëls van hierdie eier-boerdery, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposte Lê-Jou-Eier: Reëls(2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22)
Die laaste deel van die vorige hoofstuk het so gelui:
Jakkie begin ernstig beduie, en die man met die sagte, mooie oë lag.
Goed Jakkie, kom ons vra haar. Juffrou, kan ons jou ñ geleentheid gee en iewers gaan aflaai, of is Kimberley nie jou eindbestemming nie?
In daardie oomblik weet Nellie dat sy ñ lewensbelangrike besluit moet neem, een wat haar toekoms gaan bepaal.
Bly sy, of gaan sy…
***************************
Esra stap nadenkend na die buitegeboue waar sy ou geroeste bakkie geparkeer is. Vandag kuier Krissie en haar vriendinne om die tennisbaan en kan hy ongesteurd die geld in die kluis gaan bere. Heiden, as iemand hiervan moet uitvind, is dit klaarpraat met hom!
Hy stap stadig om die hoek en registreer nie dadelik wat hy sien nie. Hy gaan uiteindelik staan: Die bakkie is weg! Maar … maar dis mos onmoontlik! Wie sal nou met hierdie ou skedonk wil ry? Sy een wiel is boonop in die laaste tyd so papperig. Esra skud sy kop ongelowig. Niemand sal tog die ding steel hier op die plaas nie, en hy glo nie Krissie sou dit vir een van die volk geleen het nie.
Hy haas hom huis toe en probeer die onrustige gevoel oor die geld in die toksak onderdruk.
“Krissie!” roep hy met ‘n bietjie meer angstigheid as wat hy wou, toe hy naderkom.
Krissie staan lui-lui op. Sy hou nie daarvan om gepla te word as haar vriendinne daar kuier nie.
“Wat is dit tog, Esra?” vra sy geïrriteerd.
“Het jy dalk dalk die bakkie vir iemand geleen?” Hy het klaar gesien dat die sleutel ook nie op die hakie hang nie.
“Jy weet mos ek sal nooit so iets doen nie, Estra! Is hy gestamp?”
“Hy is weg, Krissie, weg!” Esra sukkel om die paniek uit sy stem te hou. Die bakkie is nou een ding, maar daardie geld!
“Hy kan mos g’n weg wees nie, Esra. Nellie! Nellie! Waar sal die kind dan tog wees!”
Esra kan nie help om krapperig toe voel oor Krissie se stemtoon nie. Sy is altyd so hard met die arme Nellie. Toe hy destyds vir sy broer-hulle belowe het om haar mooi groot te maak, het hy nie gedink dit gaan so wees nie. Krissie het nooit tyd of genade vir die ou dogtertjie gehad nie. Dit was asof sy haar doelbewus wou distansieer. Was sy jaloers omdat sy nie self kinders kon kry nie? Sy het hulle eie aangenome kinders openlik voorgetrek en baiemaal moes hy maar keer en vir Nellie verdedig teen sy vrou se venyn. Dit het ook nie gehelp dat Nellie beter op skool gevaar het as die ander twee nie. Of … het sy dalk snuf in die neus gehad?
Net toe lui die telefoon. Dit is Chris.
“Pa, waarheen is Nellie oppad?”
“Hoe bedoel jy, Chris?”
“Ek het haar op die lughawe gesien. Ten minste, ek dink dis sy – en sy het my ou toksak by haar gehad. Ek het geroep,, maar sy was haastig om in haar vliegtuig te klim en sy het my nie gehoor nie. Waarheen is sy, Pa?”
Chris is wel twee jaar jonger as Nellie, maar hy het nog altyd ‘n sagte plekkie in sy hart vir haar gehad. Sy was sy beste maatjie, en hy het haar van kleinsaf bewonder.
Esra kry ‘n benoudheid in sy bors. Die toksak! Nellie! Wat moet hy doen? Hy moet onmiddellik haar opspoor. Hy sal haar in sy vertroue moet neem, maar eers moet hy haar kry. Hy sal die polisie moet bel. Nee! Of dalk self gaan soek. Maar sy kan enige plek wees!
“Probeer asb uitvind waarheen haar viegtuig vertrek het, Chris. Ons moet haar gaan soek, ou seun”.
Esra voel hoe ‘n groot moegheid hom oorval. Hy tel die gehoorstuk weer op. Hy wens hy het Nellie se selfoon nommer gehad, maar van die uitheemse goed wou hy nooit weet nie.
Die pyn in sy bors word skerper, Met sy regterhand trek hy ‘n stuk papier nader. Dis verby, weet hy. Nog geld het hy nie. Sal hy maar bieg en sy testament verander? Of sal hy die hospitaal bel?
Kyk, die pad hier van die Suidpunt af na daar in die Noorde, is ‘n lang-lang, lang-lang pad. Dis ‘n pad met draaie en kinkels en diep dink. Tannie Frannie het gevra hoekom ons blog, en ek oordink toe my redes vir blog wat ek so lank lank gelede geskryf het.
Ek dink vir my het die rede met die jare dalk bietjie verander. Blog is speel, dis verbeel, dis ontslae raak van bekommernisse, praat oor goed wat jy met niemand kan praat nie, meelewing met wonderlike blogvriende, dis die neerskryf van jou stories voordat jy alles vergeet. O dis ‘n wonderwêreld – die wereld van blog!
Kyk, hier ry ek toe nou sowaar saam met Toortsie al die pad na daardie gevaarlike Transvaal toe, ag ek bedoel seker Gautengeleng of so iets onheiligs, en dit om ‘n medeblogger te gaan red. Ons het selfs seekos , tiramishu, en ‘n paar ander goedjies saamgebring vir ekstra hulp.
Wel, so spoed ek en die Liggie toe voort deur die nag en ek dink my dinke. Deur die jare het blogvriende gekom en gegaan. Ek self skryf ook baie minder. Maar as jy eenmaal ‘n blogger is, bly jy verlang na jou blog, al kom jy dalk nie altyd by die skryf uit nie – tot die skryflus jou pak en jy skryf waar die hart van vol is – en soms, as jy nie durf waag om te skryf waarvan jou hart vol is nie, skryf jy dalk ‘n feeverhaal of sommer iets heeltemal anders.
En die skrywe help. En erens lees iemand iets en lewer positiewe en ondersteunende kommentaar. Dis vir my die wonderlikste van die bloggers wat ek hier in die ruimte ontmoet het. Hulle verstaan jou hart! Hulle kritiseer nie jou skrywe nie, hulle ondersteun jou en so gee hulle jou selfvertroue, praat jou moed in en voel saam met jou. en so raak hulle wel en weë ook jou hart en julle deel vreugde en smart soos die mense naby aan jou soms nooit doen nie. En hulle nooi jou op ongelooflike reise soos wat Hester onlangs gedoen het.
Na ‘n paar kinkels, papwiele ens word ek en Toorts toe mos amper gekaap! ( maar hoe kan jy nou Kapenaar kaap, vra ek jou met trane in my oë . Ons is mos reeds gekaap!)
Ewentwel, by ‘n rooilig daar in Johies, ruk daar skielik ‘n man met ‘n belaklawa aan my deur ( wat gelukkig gesluit was) en die volgende oomblik kyk ek vas in die loop van ‘n geweer . Ek wil nog gil, maar Toorts is my een voor. Sy draai sowaar die ruit AF!
” Dé, hier is vir jou iets lekkers!’ sê sy met ‘n vriendelike glimlag en druk byna die hele tiramisu teen die geweerloop vas. Voor die skelm van sy skok kon herstel, het sy die ruit weer opgedraai ( alles is mos deesdae outomaties) en met ‘n vaart weggetrek – oor die rooilig, reguit Harties toe!
Ek kan nou nie sê ons het nie gebewe na die tyd nie, maar na ‘n doppie witblits sommer so in die ry, het ons weer moed gehad vir die res van die pad.
By Una gekom, sou ons agterkom dat sy darem nog nie in die tjoekie is nie. Toe pak ons maar die seekos uit en bel die polisie, en nooi die speedie wat ons agtervolg het ook binne. Man, en ons eet en kuier saam met daardie mooi uniform manne. Dis mosselsop en sjerrie, perlemoen en wit muskadel, kabeljou en koue chenin, allekruk en rooiwyn, viskuite en witblits. Dit gaan hoe later hoe kwater, en die witblits doen sy ding. Ons raak dik vrinne met daardie polisie. Gelukkig het ons genoeg witblits vir hulle, want ons het toe mos nie meer tiramishu nie, ne!
Una is veilig en gered en ek en Toorts is weer veilig hier onder in die Kaap. Daar is net een dingetjie wat ons nogal laat giggel het. Die manne het eintlik glad nie in ons belanggestel nie – het ons net die heeltyd uitgevra oor rooi stiletto’s en of ons dalk iemand ken met die naam van Camilla. En as hulle haar naam noem, kry hulle so ‘n glasige uitdrukking in hulle skaapoë!
Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die volgende InLinkz-skakel:
http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=787126
Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).
(Die prentjie by hierdie storie is gesensor deur die publikasieraad)
Eendag lank gelede was my kindertjies klein – en hierdie mamma, ‘n baie besige huisvrou (en deeltydse vryskut koerantverslaggewer) was iemand wat nie heeltemal oral kon uitkom nie. Die kinders was heel gelukkig en redelik goed versorg, die huis redelik in orde, die wasgoed meestal skoon en gewas, maar ai, vir daardie netjies opvou en wegbere was daar net nooit tyd nie.
So hoop die wasgoed dan op op die spaarkamer se bed, tot die klerekaste leeg is, en dan word daar vervaard opgevou en weggepak – tot volgende keer.
Een goeie oggend besluit hierdie mamma om vinnig te stort en skoon aan te trek– die kinders en die bure se kinders speel heerlik buite agter in die tuin.
Klaar gestort, ontdek ek dat daar nie ‘n enkele pantie of bra in die laai oor is nie. Hulle lê almal in die spaarkamer aan die ander einde van die lang gang. Om daar te kom, moet ‘n mens verby die deur na die sitkamer met sy groot vensters loop , asook verby die kort dwars gangetjie wat na die voordeur lei. Ek besluit om sommer in evasgewaad te gaan, want die kinders is buitentoe, die voordeur is toe en ek sal so vinnig verby die deur na die sitkamer met sy groot vensters gaan dat niemand my sal kan sien nie.
Vol vertroue streak* ek dus die gang af tot in die spaarkamer. Ek tree nog nie eers behoorlik die kamer binne nie, toe is daar ‘n klop aan die voordeur. My hart gaan staan, maar ek weet dat mens nie deur die sitkamervenster kan loer as jy by die voordeur staan nie, dus raak ek gerus en trek die bra aan. Met die panty in my hand staan ek angstig en luister, Was dit ‘n klop? Waarom klop hulle nie weer nie? Was dit nie die wind wat die deur geruk het nie?
Dit is doodstil, niemand klop weer nie en ek besluit dat dit die wind was. Dus stap ek doodgerus met die panty in my hand terug na die kamer, waar my klere mos is wat ek wil aantrek. Met die verbygaan kyk ek in die dwarsgang links na die voordeur wat so geruk het:
Net daar tref ‘n bliksemstraal my: Die deur is wawyd oop! En daar staan 2 jong mans met groot oë! Die kinders het sowaar by die voordeur ipv die agterdeur uitgegaan en dit oopgelos!
Ten spyte van onmiddellike hartverlamming, senu-ineenstorting en paniekaanval, reageer ek op die trommespel in my ore: (Ek was nog nooit weer so vinnig in my kamer en aangetrek nie.)
Toe skep ek diep asem en stap weer vorentoe (face your challenges). Die deur is steeds oop, maar die manne is weg! Het ek my verbeel? Ek loer die pad af, en daar sien ek hulle stap. Hulle was dus hier. Toe weet ek hulle het meer gekry as waarvoor hulle gebargain het.
Met rooi wange gaan kyk ek waar die kinders is. Die onskuldige bloedjies speel stroopsoet in die pophuis agter in die erf.
So 20 minute later is daar weer ‘n klop aan die deur. Sal ek of sal ek nie?
Ek gaan maak maar die deur oop. Dieselfde twee manne staan daar. Hulle kyk my onseker aan. Is ek ‘n koerantverslaggewer? Hulle is van die polisie se speurafdeling en doen navraag oor ‘n koerantberig wat ek geskryf het oor die destydse adviesrade.
Hulle hou hulle onskuldig en maak of hulle my nie in my volle waarheid gesien het nie. Toe hou ek my net so onskuldig en maak of ek nie weet wat hulle gesien het nie. Ewe prim en propper staan ek daar met my rooi wange en antwoord getrou hulle vrae oor die adviesrade.
Toe kyk hulle my ondersoekend (agterdogtig?) aan: En wat kan ek hulle vertel van die satansaanbidders wat nou so hier op ons dorp bymekaarkom en séances hou?
Epiloog:
1.My man glo dat dit nie betaamlik is om hierdie storie te vertel nie.
2 Ek soek nog na my ego.
3.* Definisie van ‘n streaker: ‘n Streaker is iemand wat sonder klere aangehardloop kom. Jy sien hom hardloop en jy sien hom hardloop en as hy verby is, sien jy hom hol.
“Wat is jou heel lekkerste kinderherinnering?” vra Sonel.
Die heel gelukkigste herinnering? Ek probeer dink. Daar is te veel. En daar is ook niks besonder uitstaande nie. Ek was ‘n gelukkige kind met gewone ervarings, meestal baie lekker.
Die lewe was ‘n avontuur en ek het elke oombik geniet en beleef, veral met ‘n bietjie van ‘n alternatiewe pa. Of sal mens liewer sê: eksentriek? Individualisties? Way -out anders? So prim en propper my ma was, so anders was my pa. Ek onthou hoe ons elke liewe jaar die 24ste Des in die pad geval het en dwarsdeur die nag van Sasolburg na Struisbaai toe gery het. My ma het agter lê en slaap, maar ek het die heelnag deur kiertsregop langs hom gesit, en dan het ons gesing dat die dak lig. Vandag nog is ek baie lief daarvoor: die ‘Voortspoed deur die nag’. Die lig stoot die pad voor jou oop en die donker vou hom agter jou toe. Daar is iets magies daaraan.
Ek onthou hoe my pa my leer harders vang het op een van die skuite in Struisbaai se Skuitbaai, met ‘n visstok ( hulle eet net aan vislewer), en hoe hy my o.a. leer seekat en skilpad eet het.
Ek onthou hoe my ma vir my die pragtigste rokkies gemaak het. Ek was beslis die dogtertjie met die mooiste rokkies op die hele Sasolburg en ek moes gereeld aan klein modeparadetjies deelneem. My ma het selfs ons skool se skooldrag ontwerp. Toe ek as sub A’tjie na die AJ Jacobs laerskool toe is, het die skool nog nie ‘n skooldrag gehad nie en almal het gedra wat hulle wil. My ma het vir my ‘n pinafore gemaak wat ‘n mens bo-oor ‘n skoolhempie kan dra. Nie lank nie, toe roep die onderwysers my. Ek moet pouse in die personeelkamer om die tafel kom stap. Ek was heel skrikkerig en het gewonder wat ek verkeerd gedoen het. Maar daardie middag het die hoof my ma kom sien en haar gevra om so ‘n patroon op te trek, wat toe die skooldrag geword het. Dit het nooit verander in die 18 jaar wat ons daarna nog op Sasolburg gewoon het nie. Ek sien haar voor die naaimasjien in die kamer, of elders in die huis, besig om die mooiste goed te maak: Klere, kunsnaaldwerk, bedoortreksels, blommerankskikking, skilder, kos, daar was niks wat sy nie absoluut uitstekend kon doen nie. Ek onthou ook hoe lekker ons saam duete op die klavier gespeel het en hoe sy soms weggetrek het met die eerste 2 dele van die Maanligsonate , Liebestraume of Invitation to the dance.
Maar my arme ma moes dalk heimlik teleurgesteld gewees het dat ek, haar enigste kind, eintlik ‘n vreeslike tomboy was, wat nie kon omgee oor hare, klere of netheid nie, want die ding wat die meeste hier in my kop spring, is die draad.
Die draad tussen ons en die bure was afgerem – met een groot uitgetrapte gat reg in die middel en langs een van die regop paaltjies. Dit is hier waar ek en Tertius en Louistjie elke liewe dag kort-kort heen en weer oorgeklim het om in ons erf of in hulle erf te speel. Vandat ons daar ingetrek het toe ek 5 was, totdat ons 13 jaar later uit die skool is, was hulle my heel beste maatjies en was ons heeltyd bymekaar. As ons nie in ons populierboom rondgerits het nie (en ons het geglo die boom kan met ons praat), het ons bollemakiesie geswaai in hulle druiwepriëel. As ons nie wegkruipertjie of blikaspaai gespeel het nie, het ons onder hulle vrugtebome paadjies en plase gebou vir ons dinkytoys en plaasdiertjies. As ons nie op hulle garagedak telefoontjie gespeel het met kondensmelkblikkies en tou nie, het ons huis-huis gespeel onder ons grenadilla priëel op my pa se Austin bakkie. As die grenadillas nie ons kos was nie, het hulle mossies geskiet wat ons gebraai en geëet het – of ons het ons fietse gevat en spoorsny gespeel, al die pad laerskool toe en na die park met die swaaie en speelgoed.
(Vandag nog sal ek heel smaaklik aan ‘n rou aartappel eet. Met my potte en pannestelletjie het ons kos gemaak in die leë erf aan die anderkant van ons huis. My ma het gewoonlik vir ons ‘n aartappel of wortel gegee, wat ons dan entoesiasties geskil en in soutwater gekook het. Maar as jy met gras ‘n vuurtjie maak, en jy is klein, vat so ‘n aartappel eenvoudig te lank. Sodra die water louwarm was, was ons moeg gewag, en het dan sommer besluit dat die kos nou gaar is. Menige louwarm souterige rou aartappel is so geëet.)
Ons het ook dikwels Cowboys en kroeks gespeel. Elkeen se speel-speel perd het altyd diesefde naam gehad ( myne was Black Beauty, Tersie s’n Tigerfish, en Loekie, wat nog baie klein was, s’n was Bles). Ons almal was cowboys. Die kroeks was denkbeeldig en ons het hulle links en regs platgeskiet.
Ek onthou die modderdamme wat ons in die grondpad agter ons huise gebou het as dit gereën het, die kaskarre wat ons gebou het, en die vlieënde rysmiere wat ons soms vir my pa moes vang vir sy visaas.
Al hierdie dinge en soveel meer word saamgevat in daardie ou afgeremde draad. Ten spyte van die grootmense se gereelde vermanings, was dit net eenvoudig te veel moeite om hek-om na mekaar toe te stap. Dit was baie vinniger en veel lekkerder om oor die draad na mekaar toe te wip, en met die jare het die draad aangepas asof hy spesiaal so vir ons gemaak is.
Ek wens iemand het daaraan gedink om ‘n foto van die ou draad te neem. So ‘n foto sou my gelukkige kinderjae in een prentjie kon saamvat.
Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die
paddatjie:
http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=781922
Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).
In opdrag van Kameel loer ons vannaand deur Struisbaai en Agulhas se huisvensters.
Tog snaaks hoe landstreke se gewoontes verskil. In die Vystaat en Transvaal ( ag wat is al daardie nuwe name nouweer?) word vensters bedek met gordyne sowel as kantgordyne. Niemand mag asseblief sien wat binne aangaan nie. Alles moet vreeslik privaat wees. Die braaiarea is in ‘n lapa, mooi omring en privaat. Die erwe het hoë mure om met dure elektroniese hekke. Die tuine meestal ‘n lushof met kunsmis, fonteintjies en netjiese -netjiese akkertjies. Maar o, solank alles tog net asseblief privaat is.
Hier op Bredasdorp en veral op Struisbaai en Agulhas is die lewe heeltemal anders. Die tuine is meestal so -so. Naweke word see toe gegaan, nie in die tuin gewerk nie. Kantgordyne, veral by die see, is heeltemal uit. Ons wil mos die see sien! Niemand gee ‘n duit om vir privaatheid nie.
Op Struisbaai en Agulhas is dit glad nie snaaks om mense voor in hulle tuin of op hulle stoep te sien braai nie: Geen muurtjie om hulle private kuiertjie privaat te maak nie, sommer so daar reg langs die straat braai hulle , oop en bloot vir almal om te sien. In die somer is dit is gewoonlik eers so 9-9.30nm saans, want voor die tyd is dit lekker om langs die see te wees. Die wind het ook daardie tyd meestal gaan lê en die aand is dan op sy lekkerste. Sodoende sien mens die pragtige sonsondergang, waai soms vir verbygangers, maar meestal is almal besig om baie joviaal te wees.
In die begin het hierdie “publieke braaiery” my man, ‘n stoere Transvaler en BlouBul ondersteuner, baie gepla. Nou het hy bekeer en gee nie meer om nie. So het my kinders een aand heerlik in die pad gedans omdat die erf van die skoonfamilie te skuins was om lekker te dans. (Ok, nou nie die hoofpad nie, ‘n stil paadjie bokant die vuurtoring, maar tog in digbewoonde area. Die onbekende bure het sommer kom saam kuier). As jy sommer so oop en bloot braai, sê jy ook iets. Jy sê: Ek is met vakansie! Kyk hoe lekker hou ek vakansie! Dis lekker by die see! Ek geniet myself en gee nie om wie dit sien nie! Ons is vrolik en gelukkig. Yes!
Die ander ding wat die mense op Struisbaai graag doen ( of juis nìe doen nie): Hulle trek nie saans hulle gordyne toe nie. Ek dink dit is net eenvoudig te veel moeite. Hulle sit dalk in hulle sitkamers en kyk na die see en sonsondergang , en later moet hulle die ligte aansit, maar kyk nog so ‘n bietjie na die maan op die water en later vergeet hulle dalk daarvan, maar niemand dink daaraan om die gordyne toe te trek nie. ‘n Mens ry dus in die hoofpad en sien hoe die mense in die een huis na die ander kuier, hier ‘n glasie klink, daar ‘n aansit ete het of voor op die stoep staan en braai. So net voor Kersfees is dit ekstra interessant om in die pad te ry en te kyk wat in die huise aangaan. Dit is niks snaaks om een tot twee Kersvaders in die verskillende sitkamers te sien nie. En die mense binne-in daardie sitkamers geniet hulleself so dat hulle nie omgee dat die wereld dit sien nie! En dis vir my lekker – soort van ‘n oorblyfsel uit die ou tyd toe die wereld nog veilig was, almal ontspanne is en niemand so erg gestres was oor hule eie persoonlike tyd en ruimte nie.
Dus geniet ek dit, as ek dalk saans skemertyd hier rondom Kersfees in Struisbaai se strate rondry, om deur die vensters te kyk na ander se geluk. Ons kry natuurlik die ‘odd’ Transvaler hier en daar wat fout vind met alles, maar ons steur ons nie te veel nie. Ons is te besig om die strand te geniet!
Want, en Toortsie sal kan saampraat: is ons nie hier op die lekkerste plek op aarde nie?
Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die paddatjie:
http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=781709
Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).
Scrapy was die gasvrou van hierdie week se onderwerp: Dieremaniere. Julle kan lees wat sy daaroor geskryf het, deur op haar naam te klik. As julle wil lees wat ander hieroor geskryf het, kan julle op die link onderaan hierdie blog klik.
Het diere siele? Kan hulle dink of reageer hulle net instinktief? Ons is mos vroeër geleer dat diere net ” bestaan” en net enkel dier is.
Ek glo die meeste mense het nou al agtergekom dat diere nie slegs kan dink nie, maar meestal uiters intelligent is ook. Hulle dink, het emosies, voel pyn, kan depressief raak, en kan liefhê. Hulle kan selfs skelm wees. Maar meestal is hulle opreg en eerlik. Eintlik kan ‘n mens sê hulle ervaar alles wat mense ervaar.
Ek kry al meer respek vir diere. As hulle dan kan dink en voel soos ons, wat maak ons dan so meerderwaardig? Wie sê diere het nie ook ‘n siel, ‘n gees en ‘n ewige lewe nie? Kan ons regtig so oordeel as ons nie weet nie?
Deur die geskiedenis was daar baie ware en besondere diereverhale wat bewys dat diere meer dink as wat ons besef, intelligenter as wat ons vermoed, met eie gewoontetjies en gebruike, net so individeel en verskillend as wat mense maar is.
Een van my gunsteling dierekarakters is Greyfriars Bobby (Mei 4, 1855 – Jan 14, 1872), ‘n hondjie wat in Edenburgh, Skotland, gewoon het. Hy was jonk toe sy baas oorlede is en het 14 jaar lank op sy baas se graf in Greyfriar’s kirkyard gelê. Hy het ‘n geliefde inwoner van Edinburgh geword en later “freedom of the city” gekry, wat beteken het dat hy kon gaan waar hy wou, en nie die verpligte hondelisensie hoef te gehad het soos honde in daardie tyd moes gehad het nie. Die stigter van die SPCA het ‘n kunstenaar gehuur om ‘n beeldjie van Bobby te maak. Die kan vandag nog gesien word naby die restourantjie waar hy altyd saans gaan eet het, daar naby die Greyfriar’s kirk. Verskeie boeke is al oor hom geskryf , waarvan die bekendste deur Eleanor Atkinson. Walt Disney het ook ‘n fliek oor hom gemaak. Julle kan die hele vollengte fliek kyk deur hier te klik: https://www.youtube.com/watch?v=3RD5RLK6yV0
My eie diere is nie so beroemd nie. Maar hulle het beslis ook hulle eie persoonlikhede! Lees gerus van Bekkie, my ringnekkie hier: I believe I can fly 3 ( ofterwel: Die dag toe ek op Worcester se sypaadjie kampeer het)
En dan is daar my 2 katte wat geduldig, maar effens gesteurd , toelaat dat Bekkie op die vloer verby hulle stap of saam met hulle op die wasbak se rant sit, lynreg teen hulle instink in. Hieronder sit een van hulle, Grietjie , my wilde kat, wat destyds net so hard help konfetti maak het soos ek.
Want betaam dit dan nie ‘n koningin om omring te wees met blomme nie?
Om die inskrywings van verskillende bloggers in die Lê-Jou-Eier uitdaging te geniet of om self ‘n blog wat jy geskryf het aan te heg by hierdie skakel, klik op die InLinkz skakel net onder die paddatjie:
Jou InLinkz skakel is http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=780871
Vir die reëls van hierdie uitdaging, om raad te kry oor hoe om deel te neem en om elke week se aankondiging van die nuwe onderwerp te sien, besoek die volgende skakel by Dis Ekke. Onder hierdie kategorie, kyk na die blogposts Lê-Jou-Eier: Reëls (2017-08-22) en Lê-Jou-Eier: Hoe neem ek deel? (2017-08-22).
