so summer has come to an end
autum leaves have fallen, mostly
the air is getting crispy
and you – locked up in ice
Seesterretjies. onlangse kommentaar
my boekies
Meesleurende Russies op ‘n Woensdagaand
So kry ek die eerste keer in ‘n lang ruk kans om bietjjie te surf – en ontdek hierdie ongelooflik mooi youtube musiek. Gun julleself ‘n paar minute en laat julle meesleur! Jy sal verkwik en nuut anderkant uitkom!
Vakansie by die see is meer
Dit word herfs en die paasnaweek lê voor. Dikwels verander die weer dramaties met paasnaweek, omdat dit altyd dan spring is. Hieroor wil ek graag met voornemende vakansiegangers gesels.
Die see is fassinerend en wonderlik. En die ideale vakansie is ‘n vakansie by die see. So glo baie mense, en daarom loop ons stranddorpies elke Desember vakansie oor.
Maar wat maak dit dan so wonderlik? Ja, Somer, son, sand en see, sekerlik! Maar daar is soveel meer. Samesyn, ontspanning, speel, rus, pret, familiebande, herlaai, noem maar op. Daar is so baie.
Baie mense het net een ding in hulle kop: Om te swem en te “tan”. Ongelukkig speel die weer nie altyd saam nie. Dikwels waai die wind. Soms is dit koud, veral saans, En ja, dit kan selfs reën ook!
Veral binnelanders is dan erg onthuts. Hulle hele vakansie is bederf! Hulle gaan onvergenoegd huis toe en sê soms: “Daardie plek sien ons nooit weer nie!”
So het ek een naweek mense gehad wat die Vrydagmiddag ingeboek het. Die Saterdagoggend 6vm skakel sy: Die wind waai. Hulle gaan nou maar oppak en ry ,want ‘n mens kan nie so duur betaal en dan die hele naweek in die huis sit met hulle 2 seunsknders nie.
” Moenie in die huis sit nie!” was my antwoord. “Gaan stap buite en voel hoe die wind jou stoot! Of gaan lê op die wind! Gaan klim die vuurtoring! Gaan drink sjampanje op die Suidpunt van Afrika! Gaan kyk na die wrak! Gaan kyk na die reuse branders as die wind woes waai. Gaan kyk na die bootjies by die hawe en laat die kinders op die strand rondhardloop. Kinders is baie minder gepla oor die wind as grootmense. Gaan vang klipvissies! Gaan kyk hoe lyk die skeepswrakmuseum op Bredasdorp! En sommer ons kersfabriek ook. Dwaal rond in ons skulpwinkeltjies. Gaan kyk na die grot by Waenhuiskrans. Gaan proe wyn op ons wynroete!”.
Ek dink ek het dalk bietjie te sterk oorgekom. Die arme vrou het nie eintlik geantwoord nie. Maar weet julle, hulle het toe die hele naweek gebly – en laat weet dat hulle dit geniet het ook!
Daar is soveel meer wat jy ook binneshuis kan doen – goed waarvoor jy nooit tyd kry nie. Bou ‘n puzzle, speel kaart, geniet dit om net jou kinders te gesels en te speel. En ja, ‘n mens kan ook swem in die reën! Jy gaan nie natter reën as wat jy is nie en die water voel dikwels warmer op sulke dae.
Die see is wonderlik en die wit sand heerlik om op te lê en sonbrand en dis heerlik om op die strand te stap, maar ‘n seevakansie is baie meer as net dit.
Ons hier by die see het al geleer om vrede te maak met die wind en die 4 seisoene wat ons soms op een dag het. Die kitesurfers wens die wind wil waai, en die ouens wat snorkel en duik steur hulle glad nie aan temperatuur of wind nie.
En ons waardeer elke dag die voorreg om hier te kan woon .
.
Posted in Die Overberg: my wereld., Overberg, Seestories
Tagged As die wind waai, see, seevakansie, vacation, Vakansie, when the wind blows
19 Kommentaar
I believe I can fly 3 ( ofterwel: Die dag toe ek op Worcester se sypaadjie kampeer het)
Einde verlede jaar het ek en my man ons kleinkind gaan oppas op Worcester, en natuurlik is Bekkie, my blou ringnekkie saam in sy reishokkie. Hy geniet die ryery altyd vreeslik en lewer kommentaar op alles.
Vroeg die volgende oggend is dit heerlik buite en my man besluit om Bekkie se hokkie met ‘n toutjie aan die prieel vas te maak sodat Bekkie die buitelug kan geniet sonder dat my dogter se twee katte hom kan bykom.
Disaster! Nie lank nadat ons die huis binne is nie, hoor ons ‘n slag. Ek storm uit en ja: toutjie het gebreek en daar lê Bekkie se hokkie uitmekaar gespat op die grond en voëltjie is skoonveld.
Ek het met die jare al geleer om nie ontsteld te raak as Bekkie uitvlieg nie, maar dit was nog altyd by sy eie huis, waar hy die omgewing baie goed ken.(Lees hier van sy vorige eskapades) Maar Bekkie ken glad nie vir Worcester nie!!!
“Bekkie, waar’s die blou voëltjie?” roep ek, en probeer my uiterste bes om my stem kalm en vriendelik te hou. Hy mag nie weet hoe benoud ek is nie!
“Wat maak jy? Vlieg? Mamma se babatjie!” koer ek benoud.
Daar roep hy! Erns van oorkant die straat af!
Ek vlieg om die huis by die voordeur uit en gaan op die sypaadjie praat.”Kom kyk hier!” roep ek entoesiasties. In my hand het ek die groot stuk sjokolade wat ek vir my man gekoop het. “Mmm, lekker! Nam nam nam!”
Bekkie antwoord ewe entoesiasties. Daar sien ek hom! Hoog in die takke van die hoogste boom op die sypaadjie oorkant die pad, sit hy. Maar Bekkie wend geen poging aan om die heerlike sjokolade hier onder te kom proe nie.
Brood. Bekkie is mos baie lief vir brood. My man, kleinkind op die arm, bring pligsgetrou ‘n sny brood, lekker dik met botter. Bekkie gesels opgewonde saam oor die brood en vlieg na die volgende boom – steeds ewe hoog, en daar sit hy. Ek kry duidelik die indruk dat hy nou oor sy skrik is, en die avontuur daar bo in die boom begin geniet. Hy pik-pik aan die stam, stap, bietjie heen en weer, en maak hom tuis op ‘n lekker dik kort stomp tak reg onder ‘n ander dik tak – dus uit die oog van moontlike valke, en heeltemal te hoog vir katte of mense. En daar sit hy. Brood, sjokolade, neute? Neewat, hy geniet dit nou eers daar bo. Hy is in elk geval nie vreeslik honger nie. Boonop raak dit tyd vir sy siesta.
Intussen het my man ‘n koffietafeltjie en stoel vir my aangedra. Ek kamp uit op die bure oor die pad se sypaadjie en alle verbygangers staar my aan. Die bure kom almal uitvind wat aangaan. Een gawe man dra ‘n leer aan – ‘n lang, lang leer. Ek waag my lewe tot heel heel bo , maar die leer is, helaas, nie lank genoeg nie. Bekkie klim ewe nuuskierig af tot naby my hand, maar loop dan weer terug – nog nie gereed om sy vryheid prys te gee nie. Ek kry die nare idee dat hy nogal al die aandag baie geniet en weet dat hy die hef in die hand het.
Dan maar weer na my uitkampplek onder die boom. (Gelukkig tog dat my kinders nie daar was om hulle ma se se eskapades te aanskou en hulle dood te skaam nie.) Ek verorber sjokolade, neute, brood, vrugte en wat nog, en hoewel Bekkie saamstem dat dit heerlik lyk, sit hy lekker op sy nuwe plek, dankie. Ek moet maar nog ‘n bietjie soebat. My arme man moet heeldag alleen die kleinkind oppas (gelukkig is hy baie lief vir babatjies) Verder dra hy aan: eetgoed, tee, water, selfoon, skryfgoed, sonhoed….
Dit raak 5- 5.30 nm: Aandete tyd vir voëltjies en babatjies. Ek stap terug oor die straat na my dogter se huis toe. Daar staan ‘n kophoogte boompie op die sypaadjie.”Kom, Bekkie, op, op , op” roep ek hoopvol. En Bekkie kom! En vlieg verby my tot in die bure langsaan se erf en weg, waar ek nie kan bykom nie.
Daar is geen genade meer nie. Babatjie moet kos kry. Teen ‘n geweldige spoed word kossies uit yskas gepluk, in mikrogolf gedruk, buitentoe gehardloop om voeltjie te roep, weer binnetoe om kossie uit te haal, tafel weer buite op stoep gedek, voeltjie geroep. Ons gaan maar aandete buite eet, net daar waar die hokkie afgeval het. Teen hierdie tyd het Bekkie oor die erf gevlieg na die bure aan die ander kant. Daar sit die blou voëltjie tussen die pienk rankplant in die buurman se heining en laat weet luidkeels dat dit nou etenstyd is. Maar ek moet nou die kleinkind voer. Bekkie kan nou net homself red.
Ek gesels en dis “nam-nam” vir die kleinkind, , “lekker-lekker” vir my man, “mm-mm” vir my en vir die blou voëltjie. En hy besluit dat dit darem nou hoog tyd is dat hy kry wat hom toekom. Met ‘n swierige boog land Bekkie by ons op die tafel. Mak soos ‘n lammetjie klim hy op my hand, en eet entoesiasties die kossies wat ons vir hom aanbied.
End goed, alles goed. Bekkie het sy avontuur geniet, soet gaan slaap, ouma en oupa het taamlik uitgeput ontspan, en die bure het seker lekker gegrinnik oor die mal vroumens op die sypaadjie wat die heel dag lank onsinnige goed met ‘n blou voëltjie bo in ‘n boom gepraat het.
WAT GAAN AAN ???
Aan almal wat hier lees.
Ek het onlangs my bloggie laat opgradeer na seegogga.com toe (dit lyk beter vir my akkommodasieplekke , want almal vra my waar my website is, en dis die naaste wat ek nog aan ‘n website gekom het). Skielik verdwyn al die advertensies, in plaas van die secure slotjie bo is daar nou ‘n i in ‘n sirkeltjie wat beteken dat die veiligheid nie goed is nie, en my leserstal daal drasties. Seegogga is skielik besig om hier onder te verdwyn!
Ek is amper heilig oortuig hierdie secure probleem het iets daarmee te doen. Kan iemand help? Ek wil secure en veilig wees soos ek altyd was! Ek wil advertensies hê soos voorheen, maar betaal word vir hulle, al is dit ook hoe min. En die belangrikste: ek wil weer al my lesers terug hê!!!
Kan iemand raad gee en help? Hoe maak ek my website secure met ‘n slotjie? Ek het vir WordPress brief gemail maar geen regte terugvoer ontvang nie. Ek is lus en sê vir WordPress hulle moet hulle .com in hulle .com steek en my ou wordpress/seegogga teruggee. Maar ek weet nie eers hoe om dit te doen nie.
Heeeeelllllp!!!
Posted in Los opdrifsels
Tagged .com vs wordpress.com, advertensies op webwerwe, security, sekuriteit
23 Kommentaar
Hoe het Seegogga gebeur?
Van jongs af was ek lief vir skryf. Op 10-jarige ouderdom het ek al ‘n paar “gediggies” geskryf gehad, wat ek dan Desembers ewe manmoedig by die CSV Kampkonserte op Struisbaai opgesê het.
As ek klavier geoefen het, het ek dit dikwels in die vorm van ‘n Siembamba program aangebied. Nou moes die “maatjies” trippel soos feetjies of storm soos reuse( toonlere) , dan weer spring soos hasies ( arpeggios), ens. Die musiekstukke was stories van Prinsesse en verlore liefdes en wonderlike balle in die kasteel. So het ek eendag ‘n goeie pak slae gekry( baie onregverdig!!!), omdat my ma vir ons huishulp gevra het of ek geoefen het, en dié vertel toe dat ek net gespeel het en nie geoefen het nie. My ma glo toe vir haar en nie vir my nie!
Op skool, universiteit en my jongmensjare het ek van tyd tot tyd in ‘n dagboek geskryf. Tog snaaks hoe die drang daar is om te skryf as jy emosioneel voel ( gelukkig of ongelukkig), ‘n saak het om uit te pluis, of sommer net soms die drang kry. Jy kan mos sê wat jy wil, sonder onderbrekiing, wat jy nie kan doen as jy met iemand gesels nie.. Goed- goed, tyd is ook ‘n faktor né!
So het ek jare lank nie geskryf nie, en baie sterk die behoefte begin voel. Ek het ver van my hartsvriendinne gewoon en my lewe het nare draaie gegooi. Ek het internet begin ontdek, ook Julia en Juliette gesien, ‘n paar interessante blogs toevallig ontdek en my verstom oor wat mense alles skryf. En ek wou dit ook doen!!!
So loop ek, rekenaargestremde, ‘n lang ruk met hierdie groot behoefte in my hart om ook sommer my goeters te skryf, maar ek sal mos nie goed genoeg wees nie en sê vir niemand nie, want daar is eintlik niemand om dit voor te sê nie, niemand hier wat my behoefte sal verstaan of wie ek eintlik goed genoeg ken om my eie goeters mee te praat nie. As ek nou terugkyk, besef ek hoe eensaam ek eintlik was.
Toe gesels ek toevallig eendag met my kind se ou musiekonderwyseres en sy noem iets van haar blog. WAT??? Blog sy? Sowaar? Maar ek wou dit nog altyd doen! Ek is onmiddellik sommer jaloers: dat sy, ‘n Bredasdorper, sowaar die moed het om op die internet te skryf en ek nie. Dat sy sowaar weet hoe om dit te doen en ek nie. Dat sy die moed gehad het om te begin, en ek nie.
Maar weet julle, sy is gaaf verby! Sy bied aan om my te help. Sy kom selfs na my huis toe om my bietjie meer rekenaargeletterd te maak. Sy skryf die mooiste en positiefste goed op haar blog. Destyds was sy besig met “40 dae van positiwiteit“, waar sy elke dag iets positiefs geskryf het. Sjoe, dit was vir my wonderlik en eintlik net wat ek nodig gehad het toe my eie lewe heeltemal buite beheer begin raak het.
Sy wys my op die belangrikheid van ‘n skuilnaam en ek besluit op Gogga, die troetelnaam wat my ouers my as kind genoem het ( gelukkig het ek dit nooit as negatief gesien nie, al klink dit nou vir my baie snaaks: nie Liefie of Hartjie of Prinses nie – Gogga!). Maar toe ek wil gogga word, is daar reeds ‘n Gogga. Ag, en ek wou haar nou hier getag het, maar kry nie haar “profile” nie. Sy het baie lanklaas geskryf. Waar is jy, Goggatjie?
Toe word ek Seegogga.
En hier is ek nou vandag, 7 jaar later, steeds met my bloggie. My selfsorgakkommodasie by die see word Seegogga Akkommodasie en ek begin daar ‘n tweede bloggie,en ek het selfs sopas ‘n Faceboekbladsy oopgemaak onder die naam van Seegogga. My epos adres is seegogga, en ek weet nie hoe ek ooit sonder daardie titel klaargekom het nie. Nou die dag sê die een van my akkommodasie kliënte selfs: ” Ek hoor jy is Seegogga.”
So ek is lankal nie meer incognito nie, maar wat, dit maak ook nie saak nie. Ek het nooit oor my heel ergste persoonlike goed geskryf nie. skryf was net ‘n wonderlike uitlaatklep, ‘n ontvlugting, ‘n manier om gedagtes te orden, om dalk ‘n veskil aan iemand se lewe te maak, en ‘n manier om my stories neer te skryf voor ek dit vergeet, soos my een kind my so mooi gevra het.
Om te blog het my lewe verander. ‘n Boekie is gedruk na aanleiding van my bloggie en een van my bloginskrywings is in ‘n leesboek vir skoolkinders opgeneem. Ek het ook aan ‘n radiodramakompetisie deelgeneem agv ‘n bloginskrywing, ( nee nie gewen nie, maar ten minste het ek dit gedoen – baie dankie André Kotze vir al jou motivering en inspirasie !!!) en een van my blogstories is op Tjailatyd deur Amore vertel. Een van my 5 minute prentjies het een vd gewildste Kersfeesprentjies op Google images geword, en is selfs deur ‘n Suid Afrikaanse tydskrif gegaps. My tikvermoë en my rekenaar kennis het baie verbeter. Ek het wondelike nuwe blogvriende gemaak en het ook ‘n goeie blogviendin geraak met die dierbare blogger hier op ons klein ou dorpie, Bredasdorp.
Ja, liewe Toortsie ( wat intussen ook haar eie baie suksesvolle banting kookboek geskryf het), jy was en is steeds ‘n groot bron van inspirasie en ek dank jou daarvoor! En toe ek nou vanoggend die storie van Toortsie lees, het jy my weereens geïnspireer om ook Seegogga se storie te vertel en dus weer ‘n slaggie te blog!
Posted in die tale wat ons praat, Los opdrifsels, Seestories
25 Kommentaar
I believe I can Fly nr 2: ‘n Saak van beginsel
Soos baie van julle al weet, het ek ‘n klein papagaaitjie, Bekkie, ‘n blou Indiese Ringnek. Die vabond reël my lewe!
Ek glo nie daaraan om voëltjies se vlerke te knip nie, net soos ek ook nie daaraan glo om kinders se bene af te sny nie. As die voëltjie dan nou eendag iets moet oorkom omdat hy kan vlieg, is dit jammer, maar is dit ook reg so. ‘n Mens kan nie ‘n hele lewe se pret en plesier wegneem omdat jy bang is jy kom iets oor nie.
Byvoorbeeld: My goeie nefie, Derick, hou baie van duik, en gaan gereeld by Valsbaai en ander plekke duik: presies daar waar al ‘n paar haaiaanvalle was. Op ‘n vraag waarom hy dit dan nog doen, want dit is dan nou so gevaarlik, het hy die volgende geantwoord:” Stel dit nou so. Om motor te ry, is baie gevaarlik. Daar sterf jaarliks duisende reisigers in motorongelukke op die paaie. Tog hou ons almal aan om motor te ry.”
Die antwoord sê so baie: ‘n Mens kan nie ophou lewe omdat jy bang is jy hou op lewe nie!
Bekkie is reeds 11 jaar oud en hoewel hy eintlik net in die huis mag rondvlieg, het hy al verskeie kere ‘ontsnap’ en ook verskeie noue ontkomings gehad, soos die dag toe die valk hom gejaag het, die dag toe die stortreën hom oorval het en die dag toe die man hom gevang het. Maar daardie storie het ek reeds hier vertel.
Intussen was daar nog ‘n dramatiese dag in ons twee se lewe. Maar hierdie blog is nou al so lank, ek dink ek vertel dit in die volgende bloggie.
Hierdie bloggie gaan mos meer oor die beginsel van die saak. Voëls moet vlerke kan sprei en vlieg. Kinders moet speel, boomklim, swem, grootword , uit die huis gaan en hulle eie lewe lei. Ons moet die avonture wat na ons kant toe kom, aangryp en dit ervaar. In die proses stamp ons soms tone, val, maak ongelukke, beleef baie hartseer en ja, soms sterf ons. Maar om so bang te wees vir die lewe, dat jy jou hele lewe lank net in een kamertjie sit, is nie lewe nie.
Lewe die lewe! Voluit!
Voël liefhebbers is gewoonlik gekant teen dieremishandeling en almal gaan tekere oor honde wat in agterplase vasgemaak staan aan toue. Dis nou teen die wet om honde se ore te knip of hulle sterte af te kap.
Dis net: Waarom word papagaaie piepklein uit die nes gehaal en “handgrootgemaak?” Dit beteken eintlik heeldag alleen in ‘n boks , met slegs hantering tydens die voedingstye, Geen liefdevolle cuddling van ‘n mamma wat dikwels bedags en die ganse nag op hulle sit met haar sagte warm lyf en donsies nie. ( Stel jou voor alle kindertjies word op ouderdom 1 jaar uit julle huise gehaal en in kinderhuise gesit? Nee? Nou waarom word dit met voëltjies gedoen?) Daar is bevind dat die vereplukkery wat so algemeen by African greys is, uitsluitlik voorkom by handgrootgemaakte voëls. Dit kom glad nie voor by voëls wat deur hulle voëlmamma gootgemaak is nie. Hierdie praktyk is nou reeds in Holland verbied, maar sover ek weet gaan “diereliefhebbers” die res van die wereld voort met hierdie wrede praktyk – all in the name of love.
Waarom knip mense voëls se vliegvere? Om die voël te beskerm dat hy nie wegvlieg en deur ‘n kat of valk gevang word nie? Lees asb hierbo oor die lewe met sy gevare. Hoeveel keer het ek al gelees hoe so ‘n voëltjie se vere verkeerd geknip word, en hy dan bloei? Dis ook baie pynlik as die skag van die veer oop is. Hoeveel keer moet ek nog hoor van so ‘n voëltjie wat val en homself ernstig beseer? Hoeveel korter is so ‘n voëltjie se lewe nie agv gebrek aan die regte oefening nie? Ons praat nie eers van verlies aan lewensgenieting nie. Waarom doen ‘diereliefhebbers’ hierdie onreg aan hulle voëltjies?
Waarom word voëltjies soms jaar in en jaar uit stoksielalleen in piepklein hokkies gehou ?
En waarom is daar nie ‘n wet daarteen nie?
