Hier is die laaste foto wat ek geneem het. Ek stuur dit in vir die “photo challenge ” wat ek by Toorts gesien het. Die kleine seuntjie sit diep en dink in die vensterbank van ‘n wynboetiek terwyl sy ouers n wynproe bywoon. Die foto is onveranderd geplaas. Ek is geen fotograaf nie, maar dit was vir my mooi.
Dis die einde van 2019. En op Struisbaai is dit baie spesiaal, veral vandag.
Miskien is die belangrikste dat vandag n baie mooi dag was- die eerste een hierdie vakansie sonder ‘n stormsterk wind! Ons kon saam met skoonseun op sy jetski ry; vir Parrie (gemeenskaplike naam vir Skuitbaai se mak pylsterte) loer; met kleinseun op die strand speel; ‘n drankie gaan drink by die ou wrak….
Vandag is ook die dag van die rubberducks. Elke jaar op 30 Des kom die rubberducks volspoed hier aangejaag – deel van die Trans Agulhas resies van Nature’s Valley tot op die Gordonsbaai. Dis groot opwinding vir die jaers en ook vir vakansiegangers om te sien hoe die ouens jaag, uitspring en hardloop om eerste by die eindpunt te kom.
Terwyl ek hier tik, breek my man houtjies vir ons braai en hier op ons gras het nou sopas n ” brassband” aangekom. Elke jaar stap hulle so van huis tot huis om ons te “serenande” met Kersfees of Nuwe jaar. Dit is ‘n tradisie hier op Struisbaai wat al van my kinderjare af aankom en is sooo spesiaal. Dit vertel van gemoedelikheid, vrede en vakansie!
Moreaand is daar weereens ‘n onbeplande vuurwerkvertoning om van te droom op Struisbaai se sandplaat, en waarskynlik soos altyd ‘n paar jong manne wat in die lig van die vuurpyle gaan kaalnael see toe om te “skinnydip.”
Daar is waarskynlik ook soos altyd ‘n middernagdiens om die nuwe jaar in te lei.
Mag julle die ou jaar met ‘n lied in die hart uitgaan en die nuwe jaar met ‘n Nuwe Lied in die hart ingaan!
Groete en vrede in die jaar 2020 vir jou wat hier lees.
My ma was die tweede oudste van 11 kinders. Al 11 is getroud en al elf het kinders gehad. En elke jaar het hierdie groot familie in ‘n groot halfmaan van tente vakansie gehou dat dit klap, daar tussen die bosse op ou Struisbaai voordat dit ontwikkel het.
Dit was nie sommerso nie, hoor! My oupa het elke jaar ‘n groot vragmotor gehuur. Daarin was ‘n groot swaar seiltent vir elke gesin, ‘n tent vir die niggies, ‘n tent vir die nefies, ‘n tent vir die huishulp en haar seun en ook die groot kombuistent ( dws ten minste 16 tente?) Daarin was ook ‘n regte ysterbed en matras vir elke persoon,( dus meer 30 beddens en matrasse, want sommige nefies en niggies moes nog gebore word). Daar was opslaan tafeltjies, outydse parafienstofies, van die soort met ‘n glasvenstertjie in, olielampe, waterhouers, lang koekblikke, potte, panne, braairoosters, ‘n “safe” ( wat die kos onder ‘n boom koud hou), ‘n hok met eende en hoenders, en goeters. Dit was ‘n toe vragmotor en hy was tot byna teen die dak gelaai. Aan die eenkant was ‘n klein venstertjie, en ek en my niggie, Annette, het een jaar op Struisbaai het ons met ons neuse by die venster op die matrasse gelê met ons sitvlak teen die dak en uitloer. Daar was nie plek om regop te sit of selfs eintlik te draai nie.
Vir my as enigste kind, was die vakansies ‘n absolute fees, met die hordes niggies en nefies as speelmaats. Elke Oom en Tannie het ook hulle eie unieke baie sterk individuele karakter gehad en dit was ‘n belewenis om saans na hulle eksentrieke idees, stories en goedige geredekawel te luister. Soms het dit vir my geklink asof elkeen gelyk sy eie storie vertel terwyl hulle terselfdertyd nog kommentaar lewer op dieander se stories ook. Daar was nie n ding dat die ” aangenaaide lappe” se familie Kerfees besoek is nie. Al die Falcke en hulle gades was Desembers op Struisbaai by my ouma en oupa.
Soggens moes ons eers met die emmer gaan water haal. Die hele Struisbaai het net 1 kraan gehad en dit het ‘n pennie ‘n emmer water gekos. Na ontbyt is ons af strand toe en in die see, tot ons honger geword het. Dan terug kombuistent toe , waar die groot koekblikke gewag het met die heerlikste tuisgebakte koekies in. Gewoonlik was dit egter al byna middagete. My ouma was nogal kwaai dat middagete stiptelik 12h moes wees. Dit was sorgvrye jare, waar klein kindertjies alleen see toe kon gaan, of sandduine toe as die gier ons pak, of omstap Skuitbaai toe, (soos ons toe Struisbaai hawe genoem het) , sonder dat ons vir iemand hoef toestemming te vra. Saans met volmaan het ons as gesinne op die wye sandplaat gaan stap terwyl die maan op die water blink.
Hoeveel mense het al besef dat Struisbaai waarskynlik die veiligste strand in die land is? Daar het nog nooit ‘n swemmer verdrink nie en niemand is nog deur ‘n haai gevang nie! Elke jaar hoor ons van iemand wat kamstig verdrink het, maar dit het nog nooit gebeur nie. Dis amper soos die haai in die L’Agulhas swembad. Elke jaar vertel die kinders met groot oë dat daar ‘n haai in die gety poel is, maar dit het het nog nooit gebeur nie, behalwe eenkeer. Maar dit was ‘n ander storie, wat jy hier kan lees.
Na ete moes ‘n mens ‘n uur rus voor jy weer see toe gegaan het, want anders “sal jy ‘n kramp kry in die water”. Gelukkig was dit baie pret in daardie niggietent, maar ai, ‘n uur is baie lank! Daarna see toe, tot dit skemer raak en tyd raak vir braai – gewoonlik, vis wat die mans gevang het, soms seekat, witmossels en natuurlik allekruk wat ons met springetye van die rotse gaan afhaal het en nou en dan perlemoen. Daar was oorvloed van alles.
Toe ek 6 was, het ons op Sasolburg gaan woon, maar elke jaar, 24 Des, het my pa sy winkel gesluit en dan het ons in die pad geval en dwarsdeur die nag gery om op Struisbaai te kom. Dit was vir my wonderlik en ek en hy het nagte om gesels en gesing. Hy het altyd graag gesing terwyl hy ry en het ‘n pragtige stem gehad.
So 1960 het Struisbaai ontwikkel en ‘n ( treurige) kampplek op die wit sand te na aan die see probeer bou, waar die bome nie wou groei nie, en ons tente in wind en weer gestaan het met geen bosse om dit te beskerm nie. (Dit is vandag 60jr later, steeds so!). Maar ons kamp te lekker. Hier en daar het van die 11 kinders vir hulle karavane gekry, en die niggie en nefietente het in die slag gebly. Dit was die dae van die “bob” en my oudste niggies en jongste tannies, het gebob dat die sand so spat rondom die braaivuur. Gewoonlik was daar erens iemand wat trekklavier gespeel het.
Kersfees was ‘n groot storie. Ons het die stranddienste se kerk bygewoon. Hulle het gewoonlik ‘n pragtige preekstoel van seesand gebou en versier met oranjerooi duinebessies, seegras en skulpe. Dan het ‘n mens daar op die strand se wit sand gesit met die soet soutgeur van die see in jou neusvleuels, terwyl die wind jou hare in jou oë waai, die son jou rug lekker warm kielie en die blou see lieflik in jou ore ruis . Die jong student se boodskap was altyd begeesterd en uitsonderlik. So naby aan die Here het ‘n mens gekom by daardie stranddienste.
Vir kersete het elk van die 12 gesinne ( my oupa-hulle was mos ook daar), dan ‘n heerlike spesiale gereg gemaak,( op primusstofies want Struisbaai het eers in die laat 80er jare krag gekry) wat op die tafels uitgepak was sodat ons kon skep wat ons wil. Die poeding was altyd Struisbaai se doekpoeding met vla. Dit is ‘n poeding met baie droëvrugte en speserye in wat in ‘n doek in die water gekook word. En erens in daardie poeding was ‘n tiekie of twee. Gelukkig is jy as jy dit in jou bakkie poeding kry!
Van kersfeespresente kan ek nie by die see onthou nie. Ek onthou tog die Kersboom en die kussingsloop wat ek elke jaar saans moes ophang sodat Krismisvader sy presente daarin kon sit, maar dit was by ons huis in Sasolburg, so ek glo ons het vroeër as wat dit moes, ons Kersboom daar gehou. As jy klein is, weet jy nie veel van datums af nie, behalwe dat ons elke jaar op 24 Desember vir 3 weke lank Struisbaai toe is.
Nog later, toe my ouma en oupa te oud raak vir kamp, het hulle Rus ‘n Bietjie op Agulhas ( eintlik maar deel van Struisbaai of andersom) gehuur – die einste huisie wat nou aan my en my man behoort. Waar almal in die klein huisie geslaap het, weet ek nie, ek weet net ek en my niggie moes saam met my ouma en oupa in die een kamer slaap en ek het elke nag lê en luister na die wysies wat my oupa gesnork het. Kersfeesete was nog groter as voorheen, ‘n fees.
Nou is die groot anker wat almal saamgebind het, my ouma en oupa, lankal weg, en van die 11 kinders is daar nog net 4 oor. Op ‘n stadium het 8 van die 11 kinders en hulle gesinne egter hulle eie strandhuise op Struisbaai en Bredasdorp gehad Die kinders van die oorspronklike 11 is almal al getroud en baie van hulle se kinders ook. Baie van my ouma en oupa se kleinkinders is nou ook oumas en oupas. Deesdae gaan die kinders en kleinkinders ook soms na die skoonfamilie toe, maar gereeld hou ons ‘n familiebraai of samekoms op Struisbaai of Agulhas, ons familieplek. Struisbaai bly maar baie van ons se hartsplek.
In my 69 jaar is daar slegs 4 keer waarvan ek weet, wat ek nie op Struisbaai of Agulhas was met Kersfees nie. Vanjaar sal dit die 5de keer wees: Ons gaan Worcester toe na die kinders wat nie verlof kan kry nie. Maar ou matie, volgende jaar, as die Here ons spaar, is dit Rus ‘n Bietjie en familiefees!
Hierdie is nie ‘n woordsnoer nie, maar tog geskryf in opdrag van Scrapy.
Om nog kersstories deur te lees, klik hier. En plaas jou eie skrywes ook hier.
Rus ‘n Bietjie, L’Agulhas
In my wildste drome het ek dit nooit kon dink nie: Dat ek eendag op Rhebusfontein sal woon nie.
“Maaar woon jy dan nie meer op Bredasdorp nie?”
Natuurlik woon ek nog hier – en sommer op Struisbaai ook. Ek woeker hier en ek werk. Ek jaag rond van bakboord na stuurboord. Ek moet kos maak en veral tonne en tonne wasgoed was. Ek moet bel en reëlings tref en organise, en veral geld betaal – baie baie: huishulpe, munisipaliteit, karre, huise, petrol, instandhouding, kos, goeters.
Maar ek woon ook op Rhebusfontein. Hier sit ek op my pragtige stoepie en kyk na die oorvloed lieflike blommetjies , met ‘n glasie frangelico en ‘n pragtige bordjie met Toortsie se tiramiso. Ek drink tee uit blommetjieskoppies en eet Lorenzo se heerlike soetkoekies. Ek lag en gesels en gooi wye verbeeldingsdraaie met my bure.
My Rhebusfontein bure is almal pragtig en dierbaar, en ek moet bieg ook die snaakste klompie vriendinne bymekaar. Ons lag ons gereeld slap vir mekaar se manewales. Soms kry ons bevliegings en gaan kruip in grotte en tonnels rond en los moordraaisels op. Soms spring ons op ‘n giggelgroen bus en toer die land vol. Ons het eenkeer amper in ‘n sirkus deelgeneem, en ek praat nou nie eers van daardie perfekte misdaad wat ons so ‘n ruk gelede gepleeg het en hoe ons die polisie ontduik het nie. Dis juis agv daardie skreeusnaakse avontuur dat dat ons die naam: Towerinne gekry het. Nee, ons toor nie, maar ons het mos Towerkop se raaisels opgelos – dus Towerinne.
Ag, en as julle nou dink ek het die kluts heeltemal kwytgeraak – elke liewe woord is waar. Regtig! Sowaar as padda manel dra! Ons het daai goud en diamante gekry en in tannie Frannie se broodjie versteek, en ek dink oom Paul was nogal bly dat sy miljoene uiteindelik gevind is. Daarna hét ons gaan toer, op pad vir die pragtige Lorenzo raakgeloop (ag en ook die nuuskierige minder-pragtige Broodina), en uiteindelik hier op Rhebusfontein nesgeskop. Ons het al ‘n dinee gehad vir ‘n paar baie spesiale en beroemde mense ( sien onder) en selfs internasionale aandag daarmee getrek.
Lees gerus hier oor ons dinee en ook oor Rhebusfontein en sy spesiale inwoners:
https://sevencircumstances.com/2019/09/29/what-is-it-about-rebusfontein-and-the-king-louis-viii/
Ons het ook hard geoefen aan ons sirkusdansie, pragtige woordsnoere gemaak en uiteindelik Eden se biblioteek se geheim opgelos – altans ek dink so. Ons sit nog lekker en gesels daaroor
Maar die lewe gaan aan, en een van die dae is die Novemberskryf’nroman verby en dan lê Kersfees mos voor – en ook waarskynlik ons volgende avontuur, want op Rhebusfontein is dit nooit te lank stil nie . Die koek, tee en frangelico is lekker, maar as jy weer sien, kom die volgende avontuur hier aangehuppel.
En wat kan ons doen?
Ons lag!
En ons gryp daardie nuwe avontuur en dans met hom, al die pad die toekoms in.
towerin huisie
Hier is die slot van ‘n vervolgverhaal .Hierdie inskrywing vorm deel van ‘n bloguitdaging wat ‘n groep dames, bekend as die towerinne van Rebusfontein, uitgedaag het om ‘n storie saam vertel. Elke episode is deur iemand anders geskryf.
Kliek HIER om die verhaal van die begin af te lees.
‘n Babelse lawaai bars skielik los en al die Rebusfonteinhonde storm blaffend na buite. Die katte gee verskrikte miaaus en laat spaander in alle rigtings. Seegogga se Bekkie fluit hard en vlieg vinnig kombuis toe.
Hester en Vuurvliegie spring vinnig agter die honde aan en is net betyds om te sien hoe Broodina se motortjie om die hoek verdwyn, met sersant Gigaba se motorfiets agterna.
Seegogga spring op en af. ” Ek weet wat ons moet doen!” roep sy opgewonde. “Ons moet almal ouetehuis toe gaan!”
Nog ‘n lawaai bars los soos die Towerinne almal gelyk uitbars.
” Nooit! Ek is nog te jonk!” roep Virgo C ontsteld.
“Is jy bedinges?” vra Hester.
“Ek loop en val, maar dis darem nie sooo erg nie!” Kameel glimlag valerig.
“Gaan vlieg!” sê Trommeltjies.
“‘n Ouetehuis het sy voordele, maar…”sê Toortsie versigtig.
“Nee, nee , ons gaan nie daar wóón nie, ons gaan net daar kuier… of wag: Ek en Christa gaan. Perdebytjie en Hester, gaan julle weer watervalle toe . Kyk of julle enige bewyse kry. Neem foto’s van enigiets wat verdag lyk.
“Vuurvliegie en Frannie, kontak asb tog weer daardie vriendin van die argiewe. Soek koerantberigte oor Eden. Enigiets.
“Una, en Bondels, ondersoek asb daardie horlosie , sleutel en juwele deeglik. Ek weet sulke goed het oral geheime wegsteekplekkies en met julle ondervinding, kry julle dalk iets.
“Scrapy, praaat tog asb weer met die diere. Dalk vind jy nog iets uit.
“Woordnoot, Positief en Toorts, sal julle asb die fort hier hou? Maak vir ons lekker kos. Virgo, die kan witblits is daar agter in my kombuis. Maak solank ‘n lekker kaggelvuurtjie en kry die glasies reg. Ek vermoed ons gaan dit nodig kry. Ek weet jy het bestanddele vir lekker tiramiso en ander lekkernye, Toorts, en dan ontmoet ons mekaar vannaand hier in my huisie. Kameel, dalk kan jy en Camilla konnek met die dode… of iets. “)
“Ja-nee, hierdie geheime moet nou finaal ontrafel word!” sê Vuurvliegie. “Dis nou tyd vir NanoWriMo 2019! “‘n Hele paar Towerinne knik instemmend. Seegogga kyk hulle bietjie groenerig aan.
“Wat gaan ons by die ouetehuis doen? vra Christa toe sy en Seegogga alleen is.
“Wel Toortsie se ouma het mos ‘n tannie Kokkie daar geken. Sy is lankal oorlede, maar ek is amper seker Broodina se oumagrootjie was ook daar – en na haar was haar ouma of oupa seker ook daar. Ons moet gaan uitvind…”
Dit is skemer toe die towerinne weer in Seegogga se sitkamertjie vergader. In die kaggel brand ‘n gesellige vuurtjie.
Toe almal agteroor sit met ‘n klein frangelico’tjie om die tonge los te maak, begin hulle vertel.
Perdebytjie en Hester vertel opgewonde van die versteekte graf met die ou houtkruisie op, en Perdebytjie wys die foto. Daar is egter geen naam by nie.
“Ons het toe tog ‘n koerantberig gekry!” Vuurvliegie lees die berig wat Frannie in haar hand stop:
“TRAGISH ONGEVAL OP EDEN HEEFT EEN LEVEN GEKOST
Isabelle Angelwood crashte tragisch op Vrijdag 13 November 1865 toen ze zogenaamd bovenop de Eden-krans gleed. Ze stortte neer met de waterval. Isabelle heeft een psychishe stoornis sinds de onverklaarbare verdwijning van haar broers jaren geleden. Ze liep vaak rond de klif. Er wordt geen misdrijjf vermoed.”
“My vriendin by die argiewe het dit vir ons in Afrikaans vertaal.”, sê Frannie.
“TRAGIESE ONGELUK OP EDEN EIS LEWE.
Isabelle Angelwoord het Vrydag 13 Nov1865 tragies verongeluk toe sy vermoedelik gegly het bo-op die Edenkrans. sy het saam met die waterval na benede gestort. Isabelle het volgens gerugte aan ‘n geestelike versteuring gely sedert haar broers se onverklaarbare verdwyning jare gelede . Sy het dikwels by die krans rondgedwaal. Geen misdaad word vermoed nie.”
“Dan is dit haar graf daar by die waterval. Ek wonder wie sou die kruisie daar gesit het?” Vuurvliegie frons.
Una en Bondels kan nie wag om hulle ontdekking te wys nie – ‘n klein dik opgevoude papiertjie.
“Dit was agter die foto’tjie van Charlotte in die ou horlosie”, vertel Bondels. “Una het geweet dat daar ‘n groot holte moes wees, want die foto is mos reguit en die horlosie se agterste dekseltjie is mos gerond.”
Una vee ‘n traantjie af, en dan lees sy:
“ My liefste liefste Leonard. Ek het jou lief met my hele hart. Jou huweliksaansoek is die mooiste ding wat ooit met my gebeur het. Al die jare wat ek deur Joseph misbruik is, en deur my pa, Isabel en Sophia afgekraak en afgebreek en gevange gehou is, verdwyn soos mis voo r die son as ek aan jou dink. Leonard, dankie dat jy my aanvaar, ten spyte van my treurige verlede. Jy is die eerste persoon wat my sien vir wie ek is. Maar ek is bang vir Sophia. Sy is baie jaloers. Wees asb versigtig Leonard! Ek smag na jou arms om my en ons lewe saam, veilig en ver van hier. Versigtig my liefste! Jou Charlotte.”
Una snik nou soos sy huil en Kameel, Bondels, Woordnoot en ‘n paar ander vee ook trane af.
“Julle weet nie hoe erg dit is nie!” huil Bondels. “Die arme, arme Charlotte!”
“Dis wat ek wou vertel,” sê Scrapy. “Die uile was daar toe Sophia vir Leonard doodgesteek het! Nou nie my uile nie, né! Maar uile onthou en vertel mekaar en dra kennis oor. Dit s hoekom hulle so wys is.”
“Soos olifante” sê Perdebytjie.
Scrapy knik.
“Ek dink jy moet vir hulle vertel, Seegogga!” sê Christa. “Maar ek dink ons het regtig nou witblits nodig. Frangelico is lekker , maar ons hou die res liewer vir na ete. Ons het nou krag nodig!” Virgo skink, Toorsie bring heerlike kasies, biltong, Lorenzo se mini pizza’s en van tannie Frannie se broodjies en suurvytjiekonfyt. Eenkant staan Toortsie se tiramisu en wag, met die Frangelico daarnaas.
Christa maak keel skoon, “Ons het Broodina se oupa en ouma opgespoor! Hulle albei leef nog en haar oupa ken ‘n paar van die stories wat sy ma, Broodina se oumagrootjie, vir hom vertel het. Sy vrou het altyd gedink hy skiet spek, maar ons weet van beter né!”
“Kom ons begin by die begin.” Seegogga pluk haar aantekeninge uit en frons. ” Soos ek die saak ontleed het…
” Soos Hercule Poirot”
“Of Sherlock Holmes!”
“of Monk!””
“en wat van miss Marple?” Die Towerinne se gesigte is vol duiweltjies.
“Nee, eee …Soos Seegogga!” kry Seegogga haar kop weer agtermekaar. “…het ou oom Angelwood, vader van Leonard en Isabelle, met Joseph se ma getrou na hy wewenaar geword het en Joseph as sy eie aangeneem. Joseph was egter van kleinsaf afgunstig op op sy stiefbroer en suster. Hy was gewoond om die enigste kind te wees en sy ma se oogappel. Die fout wat die oom gemaak het, was om vir sy nuwe vrou ‘n pragtige opaal armband, met ‘n hele klomp hoë gehalte opaalsteentjies te gee.”
“Die armband wat Camilla dra?”
“Ja, Kameel. Isabella het die armband by haar ma ge-erf , en dit weer later vir haar dogtertjie gegee , maar die kind is dood aan breinvliesontsteking. Toe vat Broodina se oumagrootjie dit maar. Maar moenie bekommerd wees nie, Camilla is veilig. Ek sal later vertel van die armband.”
Toe die kinders grootword en die twee oumense afsterf, het dit waarskynlik alreeds baie swaar gegaan op Eden. Isabella, met haar hooghartige houding, het Joseph gedwing om met Sophia te trou. Volgens die argiewe was Sophia was ‘n weeskind, ryk agtergelaat deur haar vermoënde ouers. Dit het die Eden landgoed gered.
“Mev Marks en mnr Hardy het daar kom werk en hulle dogter, Charlotte, het in die kombuis kom help. Joseph was gefassineer deur die pragtige jong meisie. Soos julle weet, was hy nie lief vir Sophia nie, en sy het ook gou agtergekom dat die huwelik net oor haar erfporsie gegaan het. Sy het verlief geraak op die enigste eerlike man, Joseph se halfbroer, Leonard. Leonard was ‘n kunstenaar en het graag geskilder. Geld en aansien het nie vir hom saak gemaak nie.”
” Maar wat dan van sy verhouding met Sophia?” vra Toortsie.”It takes two to tango”.
“Wel, Leonard, was jonk en enkellopend en Sophia, as meer ervare vrou, was baie verleidelik. Sy was mal oor hom. Hy het geval vir haar strikke en geglo dat hy ook op haar verlief is, maar het later besef dat dit maar slegs oppervlakkig is en dat hulle eintlik niks in gemeen het nie. Boonop was sy getroud.”
”Soos in The Graduate” knik Hester.
“Ja, maar sy wou dit nie aanvaar nie – soos daardie fanatiese vroue wat mens soms kry.”
“Play Misty for me” knik Woordnoot.
“Die draaipunt het gekom toe Charlotte Joseph se babatjie begin verwag”,gaan Seegogga voort.”Soos baie landhere van die tyd, het Joseph hom op Charlotte afgedwing en sy, diensmeisie, het nie ‘n sê in die saak gehad nie. As sy haar sou teësit, sou haar ouers hulle werk verloor en hulle sou op straat sit. Toe raak sy swanger. Leonard was baie verontwaardig toe hy dit hoor, maar meer nog toe sy suster die arme Charlotte in die kelder begin toesluit. Sy het hom die dood voor die oë gesweer as hy sou probeer om Charlotte daar uit te kry.
“Leonard het begin om vir Charlotte in die kelder te besoek, en het met haar gesels. Soms het hy haar uitgeneem na die grot toe, en vandaar na buite, sodat sy darem ook vars lug en son kon kry. Hulle het soms in die poel geswem , en hy het begin besef dat sy die vrou van sy drome is. Dit is hý wat die skilderye van die twee vroue in sy lewe gemaak het – die vermoënde Sophia en die sagte Charlotte. Daardie seuntjie, klein Thomas, was eintlik sy en Charlotte se liefdesbaba, maar niemand het dit geweet nie.”
“MMM Ek het geweeet! snik Kameel. ‘”Leonard was so edel!”
“Leonard hét Charlotte gevra om met hom te trou” vertel Seegogga verder. “Hulle twee het beplan om saam êrens, ver van Eden af te gaan woon, maar die probleem was dat hulle niks gehad het om van te leef nie. Ek vermoed dat Leonard sy broer, Joseph, gekonfronteer het oor Charlotte en hom ook om sy deel van die erfporsie gevra het, sodat hy haar kon wegneem. Hulle het aan die stry geraak en Joseph het begin handgemeen raak. Leonard het hom weggestamp en Joseph het perongeluk met sy slaap teen die skerp hoek van die swaar ou bedkassie geval. Joseph het so gesterf..
“Mnr Hardy en sy seun, Karel, het Joseph se liggaam uitgedra en net buite die grot weggesteek. Hulle het dit nie begrawe nie – ek weet nie hoekom nie, maar ek vermoed hulle het gedink dat daar nooit iemand kom nie, en dat die jakkalse en aasvoels gou van die liggaam sou ontslae raak.”
“Dis baie erg! ” Woordnoot gril.
“Ja, Leonard het verskriklik sleg gevoel en die volgende dag na Joseph se liggaam gaan soek.”
“En dit toe gekry ook” vat Christa oor. “Op daardie oomblik, toe hy by sy broer se lyk staan en weën, het Sophia hom gekry – en doodgesteek.”
“Hell hath no fury like a woman scorned,” sug Hester.
“Wel, Sophia het koelbloedig aangegaan of niks gebeur het nie, maar sy wou ontslae raak van Charlotte, want Charlotte was die persoon wat haar Leonard van haar af gesteel het. Toe sit sy die slang in die grot.”
‘Dinge het egter nie heeltemal gebeur soos sy beplan nie nie,” vertel Seegogga verder.
“Charlotte het van die leer afgeval en haar nek gebreek. Om seker te maak dat sy dood is, het Sophia haar met die mes ook gesteek- maar die slang wat sy vir Charlotte daar geplant het, het haar kinders doodgebyt. Hardy het die slang vermorsel en sou haar dalk ook aangeval het, omdat hy weet dat dit sy was wat die oorsaak van die kwaad was, maar Sophia was te vinnig vir hom en het met haar skerp mes ook vir hom doodgesteek. Mev Marks het van vrees weggekruip, en Sophia het haar nie gesien nie, anders was sy ook seker weg. Toe vlug Sophia weg van Eden af.”
“Dis absoluut verskriklik!” Frannie ril.
“Die hoë ideale wat Isabella vir Eden gehad het, was in skerwe.” vertel Seegogga verder.
“Daar het vir haar niks oorgebly nie. Sy het die armband vir haar dogtertjie gaan gee en ek vermoed sy het toe van die krans gaan afgespring.”
“Of Sophia het haar daar afgestamp” – sê Vuurvliegie nadenkend. “Julle, Eden is ‘n bose plek – en om te dink ons het daar rondgesnuffel!”
“Dit het natuurlik al so ‘n honderd jaar gelede gebeur, maar ek het rillings teen my ruggraat afgekry toe ek weer daar in die biblioteek gaan ondersoek instel het. Ek voel doodseker dat die geeste nog daar ronddwaal in die gange van daardie ou huis!” Kameel ril.
“Maar wat dan van mev Marks?”vra Positief. “En Karel?”
” Mev Marks sou seker ook gesterf het, maar sy het weggekruip van vrees en Sophia het haar nie gesien nie.” vertel Christa. “Sy het weggehardloop en later as tannie Kokkie by ander mense werk gekry. Karel het sy vader se liggaam gaan begrawe, ons weet nie waar nie, en beplan om met sy dogtertjie ‘n ander heenkome te soek. Ongelukkig het sy breinvliesontsteking gekry en gesterf. Hy het weggetrek, niemand weet waarheen nie.”
Dit is stil in die Rhebushuisie. Almal sit verslae.
‘Maar waar kom die armband dan in?” vra Frannie. “Wel”, sê Seegogga, “Broodina se oumagrootjie het toe maar die armband geneem en later vir haar seun se vrou, Broodina se ouma, gegee. So het dit toe het Broodina s’n geword. Maar ai dat ‘n armband nou soveel ongeluk kan bring! ”
“Volgens oorlewering is Opaal mos Oktobermaand se geboortesteen.” sê Woordnoot nadenkend.
“Ja, dit is ongelukkig vir iemand om opaal te dra as jy nie in Oktober gebore is nie.” sê Seegogga. “Die armband was die groot fout. Isabella en nie een van de ander Angelwoods was in Okt gebore nie!” Seegogga sug. Sy is skoon uitgeput van al die draaie en kinkels wat sy moes uitpluis.
Net toe kom Camilla haastig die vertrek ingewaai. “‘Kom kyk!”
“Haal af daardie armband!” gil die towerinne almal deurmekaar.”
“Ontspan julle! Camilla verjaar in Oktober” sê Kameel bedaard, “né, Camillatjie? ”
“Ja, 24 Oktober”, sê Camilla verbaas, “maar kom kyk hier buite!”
Sy storm weer na buite. Die naghemel is helder verlig deur ‘n vlammegloed. Eden brand af! Verslae kyk ons almal na die vuurvlamme op die horison. Dis duidelik dat daar van die huis niks gaan oorbly nie en dat dit tot op die grond gaan afbrand.
“Daar gaan ons biblioteek”. se Kameel.
“Ek gee glad nie om nie – ek wil nooit weer daarheen gaan nie!” sê Positief. Al die towerinne beaam dit stilweg. Ten spyte van die vuurgloed ril ons.
Toe hoor ons dit: Die lang onaardse geluid wat deur murg en been gril- ‘n lang uitgerekte tjankhuilgil van ‘n vrou.
Hierdie inskrywing vorm deel van ‘n bloguitdaging wat ‘n groep dames, bekend as die towerinne van Rebusfontein, uitdaag om ‘n storie saam vertel.
Jy moet eintlik die vorige 10 hoofstukke (dit is nie so lank nie) lees om myne te verstaan. Kliek HIER kliek om die verhaal van die begin af te lees.
Die tonnel is klam en benoud.
“Julle, ek kan nie meer nie – ons moet nou omdraai!” Positief ril en haar stem bewe..
“Ek stem!” koor Hester en Kameel agterna.
“Nooit!” sê Seegogga en Toortsie gelyk.
Seegogga loop sommer vinniger vorentoe. “Daar moet erens nog ‘n uitgang wees!”
“Hou net moed ouens, Daar is lig aan die einde van elke tonnel. Ek is seker ons sal hier uitkom” Toortsie se stemmetjie klink maar dun.
Sy het skaars klaar gepraat, of Virgo maak haar stil. “Sjuut julle! Luister daar!” Ons staan almal doodstil. Dan hoor ons dit: Die veraf gefluit van ‘n voëltjie.
“Dit beteken mos hier moet erens lig wees! Voëls fluit nie in die donker nie!” sê Perdebytjie .”Kom julle!”
Almal strompel so vinnig as wat hulle kan, vorentoe. Scrapy laat haar selfoonliggie dwaal oor die klipwande van die grot en is so ernstig besig om te soek na ‘n opening, dat sy struikel. Vuurvliegie en Woordnoot gryp haar vas voor sy val, maar die selfoon spat uit haar hand uit en lê liggie na bo in die stof.
“Kyk daar!” Christa wys na die liggie se straal bo teen die dak. Daar links!” Almal staar na die donker gat. Dit lyk sowaar of daar kliptrappies daarheen lei. Die gat lyk egter vir almal te klein en te nou vir ‘n mens om deur te gaan.
Seegogga is die kleinste, en besluit om te gaan onderoek instel. Dit IS trappies! Die gat is sowaar nog ‘n tonnel – nou, maar tog begaanbaar. Sy skuifel versigtig vorentoe .. en toe.. “Eureka!” roep sy af ondertoe. “Kom julle!”
Voor haar lê ‘n pragtige groot saal, skemerig, maar verlig deur helder sonlig wat deur die ruie plante by die opening na binne stroom. Aan die eenkant is daar ‘n blink poel water, met gladde plat klippe. Die wande van die rotse is mosbegroeid en pragtig. In die een hoek is daar iets wat lyk soos ‘n tafeltjie – ja! Dit moet wees – ‘n Rowwe plank op twee boomstompe en op hom staan ‘n kersblaker met ‘n uitgebrande kers. Alles is baie vol stof. Hier was duidelik baie lanklaas iemand.
“Iemand het eenmaal hier gewoon of dalk geskuil”, ek voel dit.”sê Una beslis. “Kyk – hier op hierdie klip lê kwassies en ‘n paar buisies waterverf. ”
“En hier lê twee skilderytjies!” Woordnoot vat die twee stowwerige papiere en bekyk dit krities. “Mmmm nie watwonders nie – lyk of dit baie vinnig gedoen is. Maar dis lyk mos na Sophia!
“En dit is mos Charlotte, dan nie? Wel, wel, wel….!”
Die towerinne kloek effens geskok om die twee skilderytjies.
“En hier in die donkerste hoek is ‘n ou donskombers! Sjoe, bo stukkend van ouderdom, maar dit is mooi netjies opgevou.” Dis Hester was saaklik verder soek.
Wie sou hier gebly het? Was dit dalk Leonard en Sofia se liefdesnessie? Of dalk Charlotte en Joseph s’n? Dis hulle seuntjie Thomas se prentjies wat teen die mure van die tonnel hang.
Die towerinne soek oral rond, en kry op ‘n kliprakkie ‘n vroue stola van ragfyn deurskynende swart kant en om die rante met die hand omgesoom met die fynste, mooiste stekies.
“Dit lyk so….. mmmm……verleidelik . Die Camilla in my sou hierdie kantlappie goed kon gebruik!” Kameel streel bewonderend maar versigtig oor die sagte kant.”Ek wonder nou…was Joseph ooit Charlotte se enigste liefde? Wie sê sy was nie dalk tog ‘n prostituut nie? Of dalk net ‘n los meisie nie? Sy het geen probleme gehad om ‘n verhouding met ‘n getroude man te hê nie. En daardie skildery!”
“Sy lyk tog….gaaf” sê Una versigtig.
“Die feit dat Mev Marks die ouma van Thomas is, laat my ook wonder”. Vuurvliegie se joernalis neus ruik nou behoorlik lont. ” Wie sê mev Marks het ooit haar van verander? Wie sê Charlotte is nie ook ‘n produk van ‘n vebode liefde nie? Dink nou net: Mnr Hardy-hulle was eens baie vermoënd. Hulle het mev Marks as jong getroude meisie as kok in die kombuis. Mnr Hardy en sy raak verlief en sy raak swanger. Hy verloor sy vrou en al haar geld, Mev Marks kry ander werk en sorg dat Hardy ook daar werk kry sodat hy naby haar kan wees. Aanvanklik gaan dit goed, maar….” Vuurvliegie se oë blink van opgewondenheid.” Ons sal nog in daardie dagboek moet gaan lees”
Toe almal klaar alles bewonder het, tree hulle versigtig na buite. Aah! Sonlig! Heerlik!
Voor hulle lê ‘n pragtige ruigbegroeide klofie, met daaragter ‘n berg.
“Hoekom lyk dit dan so bekend?” Toortsie knip haar oë teen die skerp sonlig. “Kyk daar is ‘n waterval! En daar ook!”
“Dit is mos dieselfde as die skildery!” Trommeltjies is baie opgewonde.”Ek sê julle daardie watervalle het iets met die saak te doen.”
Hester trek skielik haar asem skerp in.. “En hier is deel van die tragedie, ” sê sy saggies.. Onder ‘n oorhangende klip lê daar wit beendere . Dit is twee witgebleikte geraamtes. Almal gil en ril. ” Ek is bang!” Positief kerm saggies.
Vlenters klere hang nog hier en daar om die geraamtes. Op ‘n klip langsaan blink ‘n goue sakhorlosie wat uit die stukkende baadjiesak geval het.
Tannie Frannie buk versigtig vorentoe en tel die holosie op. ” mmm 18 karaat. “En hier is geen wysters nie.” Sy knip die horlosie oop. Binne is ‘n naam gegrafeer: Leonard Anglewood. Op die teenkant is ‘n verbleikte foto: “Maar, maar dis nie van Sophia nie, dis mos…dis mos Charlotte hierdie!” Tannie Frannie vryf versigtig die stof af. “Hier staan nog iets gegrafeer: ‘Ware liefde is tydloos’.’
“Ag, hoe hartseer!” snik Kameel. Una probeer haar troos , maar haar oë is ook vol trane.
Sal jy ons asseblief verder vertel Hester?
”
Liewe land. Wat vat jy saam en wat los jy?
Ek is eintlik lus en vat sommer al my prentjies saam en hang hulle in my Rhebushuisie.
Ek kan mos! En nog ‘n paar ekstra ook – die wat ek wou hê maar gemis het: my varsity vriendin Hermien Spies se mooi waterverf bome, of die ongelooflike mooi olietjie van jong seuns wat in die see met ‘n trekkerbinneband speel. Sjoe Die lewensvreugde het uit daardie skilderytjie gestraal!
Maar hier is my skewe prentjies wat my vriendin so laat lag het.
Bo is die foto’s van ons voorportaal en raampleksitkamer met die skewe prentjies.
Hierbo is twee prentjies van my oudste dogter toe sy nog op skool was. Die silhoëtte het ek gebruik as voorblad van Ma se seksboek. Vandag maak sy die mooiste mooiste verjaardag – en troukoeke as sy nie besig is om superma te wees nie.
Hieronder is twee prentjies van my tweede dogter. Julle kan sien dat sy effe aweregs is, soos dit ‘n linkshandige en boonop ‘n middelkind betaam. Vandag is sy modeontwerper en ook juweliersontwerper en dink die mooiste goed uit.
Hierdie onderste twee prentjies is van my jongste dogter toe sy op nog in die laerskool was. Die boonste een het ek en sy prentjies op ons palmboom se leervelle geverf met stokkies as kwaste en die onderste het sy gemaak toe sy 7jr oud was. Ek is mal oor die glaspot, die skewe blomme wat lyk of die wind hulle waai en die son bo. Vandag is sy skooljuffrou wat die mooiste stories kan vertel.
Hieronder is my pogings: Rose wat my man my present gegee het toe ons nog verlief was, en my jongste by ons eendedammetjie voor in ons tuin.
Hierbo het my ma, Annie van Graan haar Ogieskat by ons klipvissies in die visbak geskilder. Die blomme het uit my tuin gekom.
En kan enigiets kers vashou by die grootste kunstenaar van almal : ons Vader en Skepper? Hier is ‘n paar wilde veldblommetjies van Struisbaai en natuurlik: die see!!!
