Vanoggend loop iemand wat my nog nie goed ken nie, my raak daar reg voor OK op Struisbaai.
“Hallo!” groet sy vriendelik. “Wat maak jy hier? Hou jy so ‘n bietjie vakansie?”
En dadelik kom die woordjies wat ek jare gelede hier op die bloggie geskryf het in my kop, dus skryf ek dit sommer vannaand weer hier, met ‘n paar klein veranderinge
IT’S SUMMERTIME
It’s summertime, and off to the sea I go,
not to swim, walk the beach, or suntan – no!
But to work – wash toilets, make beds, sweep floors…Oh!
‘n Nuwe Seisoen deur Beverly Lewis. Uitgewer: Cum boeke
Ek het onlangs hierdie mooi kuise liefdesverhaal gelees en baie geniet, ten spyte van die vertaling wat een of twee plekke bietjie hinderlik is. Oor die algemeen is dit egter goed vertaal.
Die gebeure vorder stadig, soos ook die gedagtes om verandering van die hoofkarakter, Sallie. Tog is dit nie vervelig nie, maar wys op mooi wyse hoe die Amish-gemeenskap leef en dink, hoe diep hulle geloof is en hoe kuis hulle lewenswyse.
Sallie het ‘n groot behoefte om te reis en ‘n bietjie meer van die lewe te sien. Toe sy genooi word om as kinderoppasser te gaan vakansie hou saam met ‘n Christen gesin wat nie tot die Amish gemeenskap behoort nie, skep dit vir haar ‘n geleentheid om ‘n bietjie meer van die wereld te sien. Dit laat haar ook egter sekere dinge wat vir haar ouers, broers en susters vanselfsprekend is, bevraagteken. Sallie se reis na volwassenheid , onafhanklike denke en ook ware liefde, ontvou geleidelik en subtiel en dit laat jou ook onder die indruk van die diepte van haar geloof.
Beverly Lewis is wereldwyd een van die gewildste Christelike skrywers met haar voorgeslagte wat baie betrokke by die Amish gemeentes was. Sy hanteer die sensitiewe onderwerp van verskillende geloofsuitgangspunte met deernis en insig.
Ek dink dis ‘n aanwins dat die boek ook in Afrikaans vertaal is en dit staan uit tussen die baie ‘vlak” liefdesverhale wat ‘n mens so dikwels kry.
Nouja, almal wat die Bybel lees, sal weet dat daar geskryf staan dat jy ‘n tiende vir die Here moet gee. Maar hoeveel van ons doen dit werklik? Die volle tiende?
Ek moet bieg dat ek dit jarelank nie gedoen het nie. Jy gee virdie diaken iets, jy gooi in die kollektebord, jy dra hier en daar iets by vir die blindes, gee toebroodjies vir die bedelaars……
Totdat ek met die huisverhurings begin het. Nadat my man jare lank om my ore gekerm het dat ek ‘n begroting moet hê, en ek net eenvoudig te arm was om eers te dink aan geld hiervoor of daarvoor opsy sit, het ek aan die Here belowe dat ek ‘n 10de van alle winste vir Hom sal opsy sit. Hierdie geld bere ek dan pligsgetrou ‘n ‘n koevertjie en mag glad nie daarvan gebruik vir myself nie.
Toe dink ek, ek kan mos maar vir myself ook so ‘n 10de koevertjie maak. En wat van ‘n 10de koevertjie vir aanbouings? Ek wou so graag die garage in ‘n woonstel verander. Wat van ‘n 10de koevertjie vir die uitgawes aan my raambesighed? Die red vd geld kan gaan aan kos, water en ligte rekeninge ens ens.
En weet julle wat? Dit werk! Skielik het ek geld vir die kerk, om te gebruik vir iemand in nood, om ‘n goeie daad te verrig. Ek het al tweekeer iemand se huispaaiement betaal omdat die bank gedreig het om die huis te vat. Ek kon al groot rekeninge vir mense betaal om die wolf van die deur af te hou. Ek gee vir die kerk self van tyd tot tyd ‘n redelike groot bedrae.
Maar daar is ‘n paar vrae.
As ek nou ‘n R100 of meer in die kollektebordjie gooi, kan ek dit dan weer uit my koevertjie gaan haal? Ja, ek glo so, dis mos deel van my 10de. Die probleem is dat ek dit meestal dink, en dan later as ek by die huis is, dit al lankal vergeet het. So dit gebeur meestal nie.
As daar ‘n dure funksie vir liefdadigheid is, bv ‘n dinee met ‘n spreker of dans – iets wat ek normaalweg nie sou bywoon nie, omdat ek in die verlede nooit geld gehad het nie, kan ek dan van daardie geld vat en dit bywoon? Dit gaan mos vir liefdadigheid? Kan ek kerkbazaar toe gaan en na hartelus gaan koop omdat dit vir die kerk gaan? Vroeer het ek maar meestal gekyk en net ‘n sosatie of twee gekoop? Nou kan ek mos daardie mooi duur slaailepels koop wat iemand vir die kerk geskenk het. Kan ek? Ek monteer ook elke jaar ‘n hele paar skilderye gratis vir die kerbazaar, want ek het altyd dit as my bydae beskou. Maar eintlik kos dit ‘n hele paar honderd rand en ek moet die persoon wat my daarmee help, se salaris betaal. Kan ek dit uit die koevertjie haal? Ek het nog nooit, maar kan ek, terwyl ek nou so daaraan dink?
Die eintlike probleem waaroor ek nou hierdie blog skryf is dit: kan ‘n mens aanmekaar dieselfde persoon help? Die nood is oral so groot. Hier kom briewe en briewe aan: blindes, dowes, gestremdes, spesiale skole, spierdistrofie, Bybelverspreiding, dierebeskerming, vroue wat koekies bak op ‘n klein dorpie – almal, almal soek geld. Die hele wereld het te min geld . Ek ook. (En kan ek net meld dat ek ook oortrokke by die bank is. Maar hierdie geld is nie vir my of my kinders nie.)
(Dit laat my mos nou dink aan die bedelaar by die asgate. In die motor het ek een en ‘n halwe vars brood gehad wat die huurders by die huisies agtergelaat het. Twee seuntjies het my kom help om die swart sakke uit my motor te laai. Ek het hulle elkeen ‘n geldjie gegee en die hele brood, wat hulle vir hulle mamma moes neem. ‘n Groot man het toe aangedrentel gekom ( hy het my geensinds gehelp nie) en gevra of ek vir hom ook ietsie het. Ek het hom die halwe brood gegee. Hy het die brood met ontevredenheid bekyk:” Is dit dan nou al wat ek kry?” Die hele pad dorp toe, het ek gewonder oor bedelaarsregte. Is daar dalk ‘n minimum bydrae wat mens vir bedelaars mag gee? Is daar dalk ‘n bedelaarsorganisasie wat se dat hulle sal staak as hulle nie genoeg kry nie? Kan ons dalk deur die wet verplig word om vir elke bedelaar ‘n hele brood te gee ipv ‘n halwe een?)
So, ek het nou hierdie koevertjie ( en hy is nie bodemloos nie, hoor, maar op die oomblik is daar ‘n paar duisend rand in, sowaar) – genoeg om ‘n betekenisvolle bydrae erens te lewer. Goed, ek moet ‘n groot deel weer by die kerkantoor gaan afgee. Maar moet ek regtig weer ‘n substansiele bydrae gee vir iemand wat sukkel, maar vir wie ek al 2 of 3 x vantevore substansiele bydraes gegee het – omdat hy nou vra? Ek het maar nog altyd gegee soos dit oor my pad kom en daar was lanklaas iets wat oor my pad gekom het, tot dieselfde persoon nou weer. Daaroor voel ek bietjie…kriewelrig.
Hoe voel julle oor hierdie sake? Ek sal so graag julle wyse raad en opinies wil hoor. Miskien sal Frannie met haar goue broodjies weet!
Om alles te verloor waaraan jy al die jare gewoond was, en ook die mense wat vir jou dierbaar was, dwing jou om besluite te neem en dinge te doen wat jy nooit voorheen as moontlike opsies sou beskou het nie.
Vir Kara, ‘n Tukkie joolprinses, was dit ‘n swem- of sink situasie. Waar sou sy krag vandaan kry om bo haar omstandighede uit te styg? En wie is Anton? Ek het dit geniet om saam met haar die pad te stap.
Helene de Kock is ‘n ervare skrywer. Die karakters in haar roman was oortuigend en daar het baie karakterontwikkeling plaasgevind. Ek het hierdie lekkerlees liefdesverhaal baie geniet het ook heelwat stof tot nadenke gekry.
“Kruispad vir Kara” deur Helene de Kock word uitgegee deur Christelike Uitgewersmaatskappy (CUM)
Hierdie jaar het onder my uitgevlieg. Benewens my matriekklas se 50 jarige reünie het ek wonderlike blogavonture en reise beleef. Volgende jaar DV is die my varsitypêlle se 50jarige reünie en gelukkig reël ek dit nie hierdie keer nie.
Maar nou is dit eers daardie wondergety: Kersfees, waar ons opnuut die wonder van Christus herdenk.
‘ n Geseënde Kersfees en ‘n vrolike nuwe jaar vol wonderlike ervarings word u toegebid.
Liewe Towerinne en almal wat belangstel: Lees gerus hierdie interessante skrywe van Pierre Massyn oor ons dorp met twee name, waar ons onlangs rondgetoer het en spesifiek die storie oor die stranding van die Arniston.
Hierdie bloguitdaging is aanvaar deur 14 Afrikaanse bloggers wat ñ virtuele toer deur Suid-Afrika gaan onderneem. Die gasblogger van die week moet op ñ Donderdag, op die datum wat toegewys is, ñ blog publiseer oor hulle tuisdorp/streek, asook ñ fiktiewe weergawe van die ander 13 bloggers se kuier by sy/haar tuisdorp.
Klik op hierdie skakel om die lys van deelnemende gasbloggers te sien, asook die datums waarop hulle blogposse gepubliseer gaan word.
Die 13 kuiergasbloggers vir die week (en hul lesers) kan dan vir die res van die week ook blogposse bylas waarin hulle beskryf hoe hulle die kuier geniet het, of hulle kan ñ blog skryf oor die streek waarin die gasblogger van die week die kuiergaste onthaal het – vertel van ñ eie ondervinding in daardie provinsie/streek/dorp, deel herinneringe of plaas fotos wat daar geneem is. Enige lekker storie sal doen solank dit in die gasblogger se streek/provinsie. Kuiergasbloggers en hulle lesers moet asseblief ook hulle skakels byvoeg op InLinkz sodat ons almal kan saamlees.
Ons is stadig maar seker besig om baie bekommerd te raak. Hester is skoonveld. Ons soek duin op en af, maar niks. Ons besluit om by die hotel die polisie te gaan skakel, want die selfone is heeltemal onkapabel. Terwyl ons wag vir die polisie wat van Bredasdorp af moet kom, sit ons op die gras voor die hotel, elkeen met ‘n glasie witblits wat die hotel goedgunstiglik ( en heeltemal off the record) vir ons aangedra het. Ons gons en bespiegel, maar raak al stiller.
En toe hoor ons dit – polisiesirenes. Hulle is op pad!
Die volgende oomblik ry daar ‘n groot blink Ford 4×4 bakkie bo-oor die grasperk tot reg voor die hotel se deur. ‘n Fris jong bruin man spring uit , stap om die bakkie en tel vir Hester uit! Hy stap gemaklik met haar in sy arms tot by die naaste stoel . Hester sien die towerinne en waai opgewonde. In haar arms hou sy ‘n effens vuilerige koelsakkie.
Wat het dan gebeur? ‘n Terugblik.
Hester klim saam met die ander towerinne uit die grot uit en stap diep ingedagte die duin op tewyl die ander rondom haar steun en kreun. Sy is nog glad nie moeg nie. Sy sien die diep afdraand na haar linkerkant toe en daar ver onder staan ‘n einaardige struktuur, amper soos ‘n monument of ‘n ding. Sy besluit om gou die bult af te stap en daarna te gaan kyk. Die ander towerinne let niks op nie. Hulle sien net die pragtige turkoois swemplek en die spierwitte sand. Dis regtig steil af, maar Hester is ‘n fikse stapper. Daar staan sowaar ‘n paar vissers daaronder en vang.
“O, dis mos Shad!” sê sy verras toe sy die vissies sien.
“Nee, elwe, mevgrouw!” sê een van die vissers met ‘n fronsie. “vedag loep die elwe hierg by Ottergbaai.” Hulle vertel haar dat die baken al in die sewentienhonderds daar gebou is om skepe wat om Struispunt ry, te waarsku. Dit is ‘n gevaarlike plek en ‘n skip het al daar gestrand.(nota: lees gerus Queen van die Overberg, ‘n roman gegrond op die stranding van Queen of the Thames daar in 1871, deur Frieda de Villiers)
Hester besluit om nog ‘n bietjie verder te stap. Die towerinne gaan nou lekker swem en sal haar nie mis nie. Dis ‘n ongerepte stuk strand met geen mens in sig nie, spierwit sand en donker rotse en klippe op die rand van die ligte see. Dis pragtig. Sy raak geïnteresseerd in die pragtige poeletjies met die ongelooflik baie skulpies – seepampoentjies, wangetjies, mosselskulpe en pragtige miniatuur helderpienk skulpies. Dis so anders as Natal se see! Die hermietkrappies skarrel oral rond en onder elke klip is daar ‘n krappie – familie van seegogga.
Die volgende oomblik gly haar voet op die mosbegroeide klippe en Hester land hard op haar sitvlak. Haar enkel is dadelik baie seer. “Eina!” gil sy kliphhard.”OOO EINA!!!
Sy hou haar enkel vas, wat dadelik tekens van swelling toon. Sy probeer opstaan om op die sandstrand te kom, maar val hulpeloos terug. Dit is te seer om te loop. Hester skuifel op haar sitvlak van klip tot klip land se kant toe. “Eina, eina eina”, prewel sy saggies.
Die volgende oomblik vat ‘n paar sterk arms haar vas en tel haar op. Sy kyk verbaas op.
” Moenie skrik nie. Ek is Henrico. Ek sien mevrou het seergekry. ” Henrico dra haar tot op die droë sand. Sy sien nog ‘n paar mans met duikpakke uit die water kom. Henrico het ook ‘n duikpak aan. Hy vind uit dat sy ‘n toeris is. “Ons kan haar nie hier los nie, manne, ons sal haar moet saamvat,” beduie hy. Hy tel haar sonder seremonie weer op en dra haar oor die duin. Agter die duin staan daar ‘n splinternuwe blink, ektra-groot Ford 4×4 bakkie.
Die manne laai swart duiksakke op die bakkie en wip self agterop. Henrico sit Hester voor langs hom in die bakkie. Hulle ry met allerhande agterpaadjies deur die plase en bosse. Hester raak bekommerd. Waarheen vat hy haar? Sy wens sy kon uitspring, maar sy kan nie eers loop nie!
Uiteindelik kom hulle by pragtige witgekalkte rietdakhuisies uit. By een vissershuisie stop Henrico en die manne spring daar af en verdwyn sakke en al na binne. Henrico klim ook uit en kom terug met ‘n klein 6pack koelsak wat hy by haar voete neersit.
Hester weet sy moenie te veel vrae vra nie, maar haar verwarde uitdrukking laat Henrico saggies lag. ” Ja, ek kan dit nou maar erken , mevrou. Ons is poachers. Hulle wou mos nie ons vislisensies hernu nie en ons moet mos ook lewe. En nou maak ons meer geld as waarvan ons ooit kon droom. Kyk, hier is die hotel sommer langs Kassiesbaai. Hulle sal mevrou hier kan help om by ‘n dokter uit te kom.”
Henrico hoor die polisiesirenes, maar laat hom nie van stryk bring nie. “Hier is vir mevrou ‘n ietsie spesiaals van Kassiebaai,” sê hy toe hy die sakkie in haar arms stop. My vrou het ook ietsie saamgegee. Maak dit nou maar eers vanaand oop as mevrou veilig tuis is.”
Toe wip hy weer in sy blink voertuig en ry weg, tussen die vissershuisies in.
+++
Ons is oorstelp van blydskap om Hester weer te sien. Sy lyk ook heel gelukkig, al kan sy net-net op haar voet trap. Met die towerbus ry ons verby De Mond se afdraai, verby die plaashuise van Prinskraal, tot ons op Struisbaai kom. Ons moet die apteek kry voor hy toemaak. Hester weier om dokter toe te gaan.”Net verstuit”, hou sy vol.”Niks wat ‘n paar pynpille, en ‘n paar dae se rus nie kan regmaak nie. Ons moet vir my ‘n paar krukke kry”
By Rus ‘n Bietjie, my strandhuisie op L’Agulhas, gaan sit Hester lekker been in die lug op ‘n stoepstoel.
Rus’n Bietjie se stoep
Uitsig van Rs ‘n Bietjie se stoep af. Die soldatepoel is daar waar die heel oorste branders breek.
Terwyl die ander die tasse aflaai, gaan loer ek en Toortsie gou in die kombuis wat is die koelsakkie aangaan — mmmm perlemoen! En sowaar: ‘n botteltjie suurvytjiekonfyt !
Ek en Toortsie beplan en beraadslaag. Daar is nog genoeg tyd. Ek gaan gou vir die towerinne Struisbaai se pragtige lang wit strand wys – die langste srand in die land – en ook die hawe. Hopelik swem Parrie se vriende daar rond! Hulle kan selfs daar in die seekoeigat gaan swem, maar ek sal hulle liewers daar voor Rus ‘n Bietjie in die Soldatepoel wil sien. Dis nou hoogwater en baie lekker daar, EN – ek kan hulle deur die kombuisvenster dophou! Ek wil tog nie hê daar moet weer iemand verdwyn nie!
En, en, vannaand eet hulle iets wat sommige van hulle nog nooit geëet het nie en ook nie sommer elders sal kry nie: gebakte perlemoen met bietjie suurlemoen , vars ciabatas van Friendly Grocer op Agulhas en heerlike, heerlike suurvytjiekonfyt van Kassiesbaai. Ons het ‘n bottel of twee First Sighting van Strandeldwyne hier, en ook ‘n bietjie port as dit later koud raak.
Ag man, Ons het nou nie tyd gekry om te gaan allekruk uithaal soos ek graag gewou het nie, maar nou het ons iets nog beter! End goed, alles goed. Dis lêkka byri sie!”
Nouja, almal wat die Bybel lees, sal weet dat daar geskryf staan dat jy ‘n tiende vir die Here moet gee. Maar hoeveel van ons doen dit werklik? Die volle tiende?
Hierdie bloguitdaging is aanvaar deur 14 Afrikaanse bloggers wat ñ virtuele toer deur Suid-Afrika gaan onderneem. Die gasblogger van die week moet op ñ Donderdag, op die datum wat toegewys is, ñ blog publiseer oor hulle tuisdorp/streek, asook ñ fiktiewe weergawe van die ander 13 bloggers se kuier by sy/haar tuisdorp.
