Seesterretjies. onlangse kommentaar
my boekies
abba party
Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.Volg skakel https://fresh.inlinkz.com/party/7978d243e406473ca23727d75a9a2a46 om by die Inlinksblad te kom waar al die stories in hierdie reeks gelys word.
Ek staan voor die deur met my bootse, bell bottoms en lang gekrulde hare. Die musiek syfer deur die deurkosyne, dIe oop vensters en vul die aandlug.
Bekkie, my ringnek, slaap lankal , maar langs my staan Blommetjie, Kameel se bont koei en wieg op maat van dIe musiek. Ek en sy het n kleurvolle band opgebou, met groovy psychedelic kleure en ‘n spesiale verstandhouding van swaarkry tot lekkerkry maak.
Jebo, Yes! Ons is reg vir die ABBA Party! En hier maak tannie Frannie die deur oop! Una roep ons ‘n welkom toe, maar Toortsie voulez-vous vir ‘n vale.
Toe begin ons met erns oefen:
Die moeilikheid is net: die heupeswaai en ritme is mooi en self Blommetjie kry dit reg. Maar ai …..daardie steppies! Seegogga, wat almal moet afrig, raak skoon deurmekaar.
“Maar wat met ons met ons arms doen?’ Vra Una.
“Ek voel ook ons moet hulle swaai. Sulke slap feeble armpes is nie vir my nie.” Virgo C.
“”Kom ons probeer gou nog enetjie” Se Aalsie.
Ons probeer.
Hierdie een is beter. Dis selfs lekker – dis nou as ons al die steppies kan onthou.
Nee. Die Goue Vroue wil hulle eie reels volg -Rebusfontein reels. Linedancing doen dit nie vir ons nie.
Seegogga vat haar ABBA plaat en sit dit op haar platespeler.
Mnr Krap moet help met die video en hy wil net nie die stop knoppie druk nie! Hy is ook mal oor Abba.
“Kyk mense, Ek voel hierdie linedance ding is heeltemal te beprerkend vir my. Van nou af doen ons soos die musiek vir ons sê! Toortsie.
Die volgende oomblik trek ons ons asems in: Wie kom daar op die verhoog opgedans? Maar dis mos niemand anders nie? ABBA in lewende lywe!
En die Goue vroue haak uit!
Ons sing! Ons dans! Ons swaai en draai, soos net Rebusfonteiners kan . Want: Ons is die GOUE VROUE en ons KAN!
Maar wie loer daar by die deur? Kan dit dalk….?
Huise en herinneringe
https://seegoggaaccommodation.wordpress.com/2012/11/03/rus-n-bietjie-agulhas/Woordnoot pak in om te trek. Christa het die afgelope jaar of wat die wereld vol getrek. So ook Sonel. Inpak, uitpak, inpak, uitpak swaar bokse ronddra.
Toorts het so n jaar of so gelede 3x moes trek, Una het van die een kant van die dam na die anderkant getrek en tannie Frannie van land tot land.
Ek verplant nie maklik nie. Dis makliker om te bly waar jy is as om te trek. Tannie Frannie se mooi skrywe het my egter laat terugloop op my geheuepaadjies en ek kom agter dat ek ook nogal n hele paar maal getrek het.
My paaie het van platteland tot die stadste stad in Suid-Afrika, tot platteland geloop. Ek glo mos dat elke plek sy eie goeie goed het. Die stad se teaters en winkels en anything goes. Daar raak jy kosmopolities en gewoond aan die beste sowel as die slegte. Niks skok jou nie en dis leef en laat leef. Die platteland het weer sy natuurskoon en gratis ontspanning en rustigheid. Daar is behoudenheid en omgee. Dienste is uitstekend en jy kan daar alles kry wat jy wil he, mbv ‘n koerier of ‘n geleentheid of ‘n winkel wat omgee. En goeie vriende!
Eers was daar my geboortehuis op Bredasdorp langs tannie Emily en oom Pietertjie. Ek onthou so goed hoe ek en my ma eendag afgestap het winkel toe om vir my ‘n bed te gaan koop. Dit was tyd vir die cot om te verdwyn.
Toe trek ons af na na ‘n ander huis, reg langs Sandra en Linda Neethling in. Dit was ‘n laaang erf en as jy onder in die erf staan, kon jy nie die huis bo sien nie, want die bome het dit verberg. Audrey Blignault , wie se ouers so 2 huise van ons af gewoon het, skryf hoe haar boetie se bokkie eenkeer vir meer as n week lank weggeraak het in hulle erf. Hulle kon hom nerens kry nie. En toe, eendag, verskyn hy weer! ( Audrey Blignault: Die Krismisbokkie uit: Die plesierboom, Nasionale boekhandel beperk.) Kan julle verstaan hoekom ek as 4-jarige, bang was ek verdwaal in die erf?
Vandat ek 5 was, tot ek begin skoolhou het, was my ouershuis op Sasolburg- wonderlike wonderlike jare op n klein dorpie met hoë tegnologie, lieflike mense en ‘n buitengewone progressiewe skool, hoofsaaklik agv mnr Sam Pellissier, wat enig in sy soort was.
Na ‘n draai in ‘n koshuis op Tukkies en Kimberley, land ek toe in Johannesburg vir die eerste keer in my eie woonstel. Wonderlik!
Dit my eerste regtige trek en my arme pa het met sy bakkie vir my n yskas, planke vir kassies en watnog met sy bakkie daar aangebring. Japie-my-skapie het vir my n bed geleen. ‘n Pragtige driekwart yster- en koperbed met ‘n ystertjie erens wat soms tik op jou hart se klop. Uiteindelik het Japie kopgegee en vir my die bed present gegee. Grietjie, ‘n meisie wat haar trourok in haar tas gepak het en oorsee met haar geliefde gaan trou het, se meubels is toe sommer by my gestoor. Baie gerieflik vir albei van ons! Later het ek darem toe ‘n eie ou sitkamerstelletjie by vriende van vriende gekoop vir R50. Goeie ou jare met goeie ou vriende in goeie ou Johies.
Dit was n pragtige groot ou woonstel met selfs n balkon, n outydse wonderlike gasstofie met sentrale gas, vir slegs R40 per maand. Selfs in daardie tyd was dit belaglik goedkoop.
Daar het ek 5jr lank heerlik gebly en die huur het nooit opgegaan nie, want daar was nog nie ‘n ding soos inflasie nie. Daar het ek my groot liefdesdramas beleef en ook uiteindelik my trouman ontmoet.
My 4 trekke in die 1 jr op Stellenbosch is n storie op sy eie- van kolekamer tot slegs 2 weke lank in ‘n woonstel saam met ‘n onuithoudbare BCom student en n ander een van slaai geleef het( 2groot koppe kropslaai vir elke ete), tot ‘n buitekamer( hier moes ek eers die opslaan lessenaar afklap sodat ek die yskas se deur kon oopmaak, sodat ek dan weer die badkamer se deur kon oopmaak om te kan in!) en uiteindelik die sitkamer van ‘n 1slaapkamer woonstel saam met Christine.
Toe volg een jaar as getroudes in n pragige gerestoureerde skakelhuisie in Brixton. In daardie jaar is ons eerste babatjie gebore. Toe ek uit die hospitaal kom, staan daar sowaar ‘n nuwe tweedehandse sitkamerstel, kompleet met Saunderson linne oorgetrek. My man en ma het ons ou stelletjie by die tweedehandse winkel gaan omruil vir hierdie pragstuk en moes net iets soos R50 bybetaal! Ek het vandag nog die stel, welliswaar al ‘n paar keer weer oorgetrek.
Die volgende 6 jaar was ons in Valhalla en by al my dierbare ou Varsity vriendinne. Daar is ons ander twee kindertjies gebore. Dit was goeie gelukkige jare! Daar het ons gebly totdat ons 32 gelede weer teruggetrek het na my geboortedorp, Bredasdorp.
Terug by die begin.
En hier gaan ons seker bly.
( Dis nou behalwe die tye wat ek in my Rebushuisie bly, ne!)
SA's My Octopus Teacher takes home the Oscar: 'A huge privilege to represent this place I love'
Jippie! Ek het mos gesê lank gelede toe hierdie pragtige Suid Afrikaanse dokkie net op Netflix kom, dat ek hoop hy kry die Oskar wat hy verdien.
https://seegogga.com/2020/09/10/watch-my-octopus-teacher-trailer-cphdox-2020-on-youtube/
Die van julle wat dit nog nie gesien het nie, kan gerus op Netflix gaan kyk na MY OCTOPUS TEACHER. En alles speel af hier aan die voet van Tafelberg.
Baie, baie , BAIE geluk aan almal betrokke by die maak van hierdie uitsonderlike film.
die kern
Seegogga bekyk die gat in die boek. Mmm, dit lyk sowaar of iemand haar lipstiffie in hierdie gat weggesteek het! ‘n Lipstiffie sal mos net mooi in hierdie gat pas – en Seegogga se lipstiffie is juis weg – die einste lipstiffie wat haar dogter vir haar met ‘n vriendin spesiaal uit Holland laat kom het.
Appeltjie gee vir Seegogga die boek aan. ‘n Boek met ‘n gat in. Ja, ‘n hele gat wat dwarsdeur ‘n hele paar bladsye gaan.
Diep in die hart van hierdie geel bladsye vesonke lê die geheim opgesluit.
Nie eens onsigbare ink of kodifisering verbloem die geheimenisse nie. Elke vrou het haar ontblote geheim versigtig uit hierdie boek verwyder…uitgesny!
Met net mooi genoeg provokasie sal elke vrou dalk, ja dalk tóg! een vir een hulle bladsye terugskryf sodat die leser kan agterkom HOE en WAT en HOEKOM elkeen in haar eie reg geluk gevind het.
Lees die Goue Vroue se oplossings vir hulle diep geheime hier op
https://fresh.inlinkz.com/p/567e0dbec3284abbacab09e8d73f276e
Of is dit dalk die gat in haar lewe wat sy in die einste Holland weer teruggeskryf het, wat nou weer uitgeval het?
Seegogga dink terug oor haar lewe: Die gate, die hoogtes, die opdraendes , die droogtes en die oases. As ‘n mens 70 + is, en jy is ‘n seegogga, is daar baie hiervan.
LIFE GOES ON …deur Anna-Marie Groenewald
Certain stages in life are pain
long stretched droughts without rain
barren earth beneath the rock
only the bones of an animal
a withered flower
the memories of a lost love.
And yearning, yearning
one dwells in the past learning
not too easily
to accept
and try again.
But a wound is left to stay
the animal will not dart away
the flower will not bloom again
with the same vigor.
Still, life goes on
it rains again
the flowers bloom
the animals roam
until the next drought
the next stage
the next pain.
Seegogga dink aan 9 jaar in haar jongmenslewe. Daar was die groot hartseer, wat sy mos uitgeskryf het hier op Seegogga se Bloggie. Die boek is weer heel. Die duik is opgevul en Seegogga vryf soms tevrede oor die mooi gladde papier. Dit was alles die moeite werd. Die gat het verander in een van haar mooi herinneringe. Daar is 9 stukkies en net te veel om hier te vertel, daarom gee sy ‘n link vir die wat wil lees, want dis wel lank gelede, maar dit was tog ‘n belangrike hoofstuk van die boek.
Daarna was daar ‘n hele paar ander dramas, wat darem hopelik nou uitfaseer het. Hoe geweldig dramaties kan die lewe soms wees?
Seegogga het deur die jare ‘n paar goed geleer. Sy het geleer dat sy super duper powers het. Dis die goed wat maak dat sy die gat in die boek kan volmaak, die seer kan afskud – al het sy nog nie eers haar verlore lipstiffie teruggekry nie.
Dit is juis hierdie bloggie, hierdie saamskryf met die GOUE VROUE wat haar laat besef het dat sy sterker is as wat sy vermoed het.
Toe nog ‘n groot drama kom, en Rebusfontein sommer so onder hulle weg gesanatiseer word, en die stigter van Rebusfontein dit sommer vir almal wil wegvat, hier in die middel van die wereld se swaar tyd, juis toe almal eintlik ‘n Rebusfontein nodig gehad het, dat Seegogga se superduper powers inskop.
Sy het van die VVVTT afgeklim en vinnig gou Rebusfontein toe laat waai om haar huisie weer op te bou en te herstel. Daar was die wat haar gekruisig het, daar was die wat saamgestaan het. Seegogga self wonder soms of sy die regte ding gedoen het en of sy nie eers dieper moes dink en fyner moes uitpluis nie. Maar sy was nog altyd impulsief en het dikwels gedoen en later gewonder. So dis nou gedoen. En gelukkig is daar wonderlike vroue – die Goue Vroue, wat ook almal hulle huisies weer kom regmaak en kom verf het. Ons almal het nou weer ons veilige huisie in ons veilig dorpie, daar waar ons kan lag en speel, waar die son skyn, die glasies klink, die voëltjies sing en die blommetjies blom.
Seegogga sit rustig agteroor, einste op die stoep van haar Rebushuisie. Die stoep is gesellig bont nadat sy en Blommie, Kameel se vriendelike koei, dit ‘n bietjie versier het – onbepland, ja, maar pragtig. Haar bladsye is heel – miskien ‘n kreukel hier en daar, maar die diep gate is gevul.
Dit laat haar nou mos dink aan haar lipstiffie – wat verhoed haar om dit te bestel – aanlyn van Holland af? Sy gaan dit nou dadelik probeer!
Sy vryf liefderik oor die gat wat nou mooi toe is. “Ons almal het die vermoë om die seer in ons lewe te verwerk en heel te maak”, dink sy. “Met ons Vader se hulp is alles moontlik.”
Sy wens dit vir al haar goeie vriendinne, die Goue Vroue van Rebusfontein, toe. “Saam sal ons mekaar ondersteun en onderskraag totdat almal met vrede oor hulle boeke se baie blaaie kan vryf en sê : Dis heel! Dis herstel!”
seegogga maak die boek tevrede toe en gaan gee dit vir Toortsie.
As ek weer kon
Hierdie is ‘n dialoog tussen ‘n ouma en ‘n keinkind wat ek vir die VLV moes skryf. My dialoog was nie een van die 3 bestes nie, maar ek dink tog ek wil dit hier plaas vir die GOUE VROUE!
Dialoog tussen ouma en 9-jarige kleinseun: As ek weer kon
KLEINKIND: Yis, ouma, ek wens so ek kan vlieg!
OUMA: Ja, Daniël? En hoekom wil jy vlieg?
KLEINKIND: Sommer Ouma. Ek wetie. Ek dink dit sal lekker wees!
OUMA: Mmm…Die grendeltyd maak mens moeg, né, Daniël! En dan kan jy sommer so sjoep-sjoep na ander lande toe gaan, of saam met die voëls op die wolke ry….
KLEINKIND: Jaaa! Yis, Ouma, dit sal darem cool wees. Ek het nooit eers daaraan gedink nie!
OUMA: Nou waaraan het jy dan gedink?
KLEINKIND: Ek het eintlik aan ‘n vliegtuig gedink. Of ‘n Jet. As ek nou ‘n pilot kon wees van ‘n jet!
OUMA: Mmm… Miskien word jy nog eendag een! Dit laat my nou dink aan Elon Musk.
KLEINKIND: Wat?
OUMA: Elon Musk is mos nou die rykste man in die wêreld. Hy het ook so gedroom soos jy, maar hy dink toe mos aan ‘n vuurpyl.
KLEINKIND: ‘n Vuurpyl?
OUMA: Ja. En weet jy, toe ontwikkel hy een! Hy wil nou mense daarmee laat rondry. Maan toe en so. Wil jy maan toe gaan?
KLEINKIND: Sjoe! Ek weet darem nie. Sal ouma daarvan hou om te gaan?
OUMA: (trots) Ek was al daar!
KLEINKIND: Aag ouma! No ways!
OUMA: Sowaar! Elon het vir my en die Goue Vroue op Rebusfontein kom oplaai en met ons so ‘n draai om die maan gery.
KLEINKIND: (skepties) Ouma speel nou seker.
OUMA: Sowaar, Daniël! Een van ons, Scrapy van Nieu Zeeland, ken hom mos, en toe reël sy dit. Maar die béste ding waarin ek nog gevlieg het, is in ‘n tent.
KLEINKIND: Aaag, ouma, ‘n tent kan nie eers vlieg nie! Ouma praat nou sommer nonsens.
OUMA: Jy sal verbaas wees. Ek en die Goue Vroue van Rebusfontein het met ‘n vlieënde tent reg om die wêreld gevlieg.
KLEINKIND: Ouma, ek verstaan niks wat ouma sê nie. Wie is die Goue Vroue en wat is Rebusfontein?
OUMA: Die Goue Vroue is ‘n groepie tannies wat saam stories skryf. En ons woon op ‘n dorpie met die naam van Rebusfontein.
KLEINKIND: Maar Ouma, Ouma woon mos op Bredasdorp?
OUMA: Ja dis reg. Maar ek woon ook op Rebusfontein. Rebusfontein is nie ‘n regte dorp nie. Dis ‘n dorpie in ons verbeelding. Ons gaan gereeld soontoe en daar beleef ons wonderlike avonture.
KLEINKIND: O. Soos in ‘n storie, nie rêrig-pêrig nie?
OUMA: (lag) Ja. In ‘n mens se verbeelding is enigiets mos moontlik, né, Daniël?
KLEINKIND: Ouma bedoel nou soos ‘n tent wat kan vlieg?
OUMA: Ja! Of ‘n spieël wat kan praat. Weet jy, ons het eendag selfs in ‘n gat in die grond ingerol na ‘n ander wêreld toe – ‘n haasgat.
KLEINKIND: (lag) Aaag ouma, ouma is te groot vir ‘n haasgat – maar ouma bedoel seker ook speel-speel.
OUMA: (lag) Eintlik regtig! In ons verbeeldingstorie! En daar onder is ‘n wonderwêreld en ons het die koningin gehelp!
KLEINKIND: Weird… Maar ouma, dit klink mos soos Jan en die Boontjierank!
OUMA: Wel eintik meer soos Alice in Wonderland, né. Maar ons Goue Vroue het sommer ons eie storie geskryf oor ons eie wonderwêreld.
KLEINKIND: Jis dis soo cool ouma! As ek weer kon kies sou ek ook met ‘n towertent wou vlieg!
OUMA: Ja dit is! En jy kάn weer kies, Daniël! En dis net so lekker om op ‘n verbeeldingdorp te woon, waar alles net so is soos jy dit wil hê. As ek weer kon, sou ek dit net alles baie vroeër gedoen het – toe ek nog so oud soos jy was!
KLEINKIND: Jis, Ouma, ek dink Ouma is baie cool, maar as ek my maats vertel, gaan hul dink Ouma is lekker koekoes.
OUMA: (lag) Hulle kan mos maar so dink, wat! Maar ek en jy weet mos beter. Ken jy Walt Disney?
KLEINKIND: Dis mos hy wat al daardie cool tekenprente gemaak het, né ouma?
OUMA: Ja. Dis net hy. Nou: Walt Disney wou tekenprente maak en almal het gedink hy is mal in sy kop. Maar hy het gesê: ”The only limitation is the limitation of your own imagination.” Met ander woorde, jy kan jou enigiets verbeel. Die enigste ding wat jou terughou, is die beperkings van jou eie verbeelding. Verstaan jy dit?
KLEINKIND: E…Ek dink so ouma. Dit beteken jy moet probeer om jou verbeelding so veel as moontlik en so way out as moontlik te gebruik?
OUMA: Ja, presies netso . Dis nou as jy eendag ‘n uitvinder wil word – of ‘n skrywer. Of ‘n beroemde ingenieur… Of sommer net om die lewe vir jouself interessanter te maak hier in die grendeltyd.
KLEINKIND: Sjoe ouma – ‘n uitvinder?
OUMA: Ja. ‘n Uitvinder dink mos aan goeters waaraan ander mense nog nooit gedink het nie, en dan probeer hy dit waar maak. Soos die ou wat gesien het die ketel se deksel rittel as die water kook. Toe dink hy as die stoom die deksel kan oplig, kan die stoom dalk gebruik word om iets vorentoe te laat gaan. Toe maak hulle die eerste treine.
KLEINKIND: (opgewonde) Jis, Ouma, as ek weer kan, gaan ek ook probeer om wayout goed te dink! Ouma moet vannaand vir my die storie van die haasgat en die trein vertel. Maar nou gaan ek en my boetie eers vlieg!
OUMA: Regso jong! Vlieg? Met ‘n jet?
KLEINKIND: Ja dit ook. Maar eintlik het ek gedink…soos…net soos…
OUMA: Ja?
KLEINKIND: Net soos Ouma en daai Goue Vroue. Ouma sê mos ek kan weer dink.
OUMA: Ja! En as ek weer kon vlieg, sou ek saam met jou gevlieg het.
KLEINKIND: Maar Ouma kan mos! Kom Ouma. Pieter! Kom hier!
Ouma, mens kan mos met ‘n pophuis ook vlieg, né?
OUMA: Ja beslis.
KLEINKIND: Kom klim in, Ouma.
OUMA: (steun) Waarheen gaan ons, Daniël?
KLEINKIND: Ons gaan mos Ysland toe!
OUMA: Hoekom Ysland?
KLEINKIND: Mos na Kersvader toe, Ouma. Hy woon mos daar!
OUMA: (lag) O, Natuurlik! Niks is onmoontlik nie, nê!
KLEINKIND: Nee Ouma, rêrig!
Posted in goue vroue, Los opdrifsels, rhebusfontein
Tagged goue vroue, Rebusfontein, Verbeelding, vlieg
9 Kommentaar
Derde briefie aan ‘n bloggie
Liewe Bloggie
Ek het lanklaas vir jou geskryf, maar kan jy glo dat ek al meer as 10 jaar lank verlief is op jou?
Liewe Bloggie al voel dit vir jou dalk of ek jou afskeep, wil ek hê jy moet weet: daar gaan nie ‘n dag verby wat ek nie aan jou dink nie. Ek soek jou op, loer of ander mense jou ook raaksien, lees ou inskrywings deur, droom oor nuwe inskrywings, droom oor JOU!
Die dag toe jy my lewe binnegestap het, het ‘n nuwe wêreld vir my oopgegaan. Die son het met nuwe glans begin skyn en my hart het begin huppel. Ek het nooit geweet jy sal so ‘n ingrypende effek op my lewe hê nie.
Ag Bloggie, jy weet self van al die avonture wat ons twee saam al beleef het – die boekie wat ons geskryf het, die publikasie in die gr 7 leesboek, die ontmoeting met die Towerinne en die Goue Vroue en ons oplos van die biblioteek se raaisels, die giggelgroen bustoere, die toere met die vliënde tent, Rebusfontein… daar is so baie – te veel om op te noem.
Ek en jy stap al ‘n lang pad saam – ‘n pad van liefde. Jy het my gehelp deur my swaar tye en saam met my gelag oor my gelukkige tye – en ook al die snaakse tye!
Kan jy glo dat hierdie bloginskrywing die eerste een is wat ek op my selfoon doen? Ja ek sit hier in Suidpunt Potpourri met my cafe latte in die een hand en die selfoon in die ander. Ek voel ek wil dit doen, want ek wil so graag vir jou sê : My liefste, liefste ou Bloggie, ek is baie lief vir jou!
Mag ons twee nog ver paaie saamstap.
Jou Seegogga
Kuns-kookklas op Rebusfontein
Ons is ñ groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ñ dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ñ menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.
Volg hierdie skakel om by die Inlinks te kom waar al die stories in die regte volgorde verskyn: https://fresh.inlinkz.com/p/e510564f63d7492b9d9a4654518443af
Gaan soek ook by die link as julle meer van hierdie betrokke bloggers se werke wil lees!
So pak ek toe mos my karretjie. Ek gaan Rebus toe! Ek gaan op my stoepie van my Rebushuisie kuier en net lekker goed doen: musiek luister, skilder, gesels met my hartsviendinne, ontspan, lag, rus…. weg van al die werk, probleme en Corona af- salig!
By Rebusfontein gekom, pak ek lustig af .
Waar is almal? Lyk my ek is eerste hier. Sjoe, ek het nie geweet ek het so baie goed nie- vrugtekoek, frangeliko, tee, kwaste, lino, en verf- dis net botteltjies en blikke en blikke.
Soos ‘n wafferse akrobaat balanseer ek die een verfblik op die ander en die boonste blikkie druk ek so met my ken vas om versigtig die 2 trappies na my stoepie op te klim.
Net toe is daar n onaardse lawaai en iets stamp my dat ek daar trek- ek eenkant toe en die verfblikke anderkant toe . Dis ‘n hele swetterjoel hondjies en katte, ‘n lemur, ‘n klein seekoeitjie en wat nog en wat nog wat mekaar rondjaag en my uit die aarde gehardloop het. Ek sit plat op my sitvlak , verfspatsels op my klere en gesig, maar voor my staan die vreemdste gedierte – pienk, blou rooi en geel. Dis Blommetjiie, Kameel se koei wat , net so niksvermoedend soos ek, vreedsaam net langs my stoepie staan en wei het en nou ‘n instant make-over gekry het.
Blommie gee n bulk en tol in die rondte, hol skoon bo-oor my stoep, gly op die nat verf wat besluit het om ook die stoep te versier, en land summier op haar maag. Dit was tegelyk verskriklik en ook verskriklik snaaks.
Daar rol Blommie en ek rond- ek op die gras en sy op die verf en ons lê (letterlik) soos ons lag. Dis toe ek die tuinslang gryp om haar af te spuit, dat ek die mooi kleurvolle patrone sien.
Waarom nie?
Ek gryp die kwassies om hier en daar ,’n bietjie definisie te gee. Blommie is ewe beïndruk en staan mooi stil. Toe ek klaar is, help sy my weer om my stoep te verf- bont en lekker met sulke koeispoor patrone op.
Een vir een kom sê die blogmaats hallo. Toorts kom aan met n rooi kok-kêpsie, ‘n paar houtlepels, ‘n pot of twee en ‘n groot bottel room.. Frannie bring sowaar ‘n sneeuman wat sy op koeltekolletjie op die stoep staanmaak. Sy het ook mandjie met heerlike broodjies en ‘n bottel wyn..
Hier kom Appeltjie- nie met appels ne, maar vetplantjies- bont en mooi. Aalsie kom sing-sing aangewals- sy was beslis nie in daardie rehabilitasietent toe dit nog ‘n reabilitasietent was nie! Sy en Una het albei ook n bottel wyn onder die arm. Maar kyk net Una se outfit! Ek bedoel kleertjies – (of gebrek daaraan). Sy het darem haar pienk lilo wat sy as bedekking kan gebruik….
” Kom nader, kom nader! Dis so lekker om julle weer te sien!” Ek moet net keer of hulle bevoel die patrone op Blommetjie se skof. Woordnoot en Positief bring n lang ding wat baie na vuvuzela lyk- ‘n outydse gehoorstuk, spog hulle – “om beter te hoor, my kind. Hiermee kan ‘n mens die stilte hoor fluister!”
Trommetjies kom “tjie- tjie” aangeloop met iemand wat ek glad nie ken nie. “Hierdie is nou San”, stel sy haar bekend. Sy glimkag breed en maak haar dadelik tuis.
Net toe hoor ons n onaardse gedreun- ‘n jet! Nee, ‘n vuurpyl! Met n swierige boog vlieg hy verby en toe pop daar ‘n paar valskerms ook. Saggies daal hy af aande toe. Scrapy vee haar haartjies netjies terug en klim soos n statige dame uit- net om ook deur al die diere ondersterstebo gehardloop te word. Hulle is so bly om haar te sien. Gelukkig het sy geen verfblikke by haar nie.
“Kom sit maats, ek bring tee en vrugtekoek,” se ek dapper, maar Aalsie en Una sit elkeen ‘n bottel wyn en glasies neer. Frannie haal sjarmant ‘n botteltjie Franjeliko uit.
“Nee, nee dames”, roep Virgo-C van ver af. ‘Drink nou eers julle vitamines! En waaaar is julle maskers?”
Die arme vrou werk so hard, sy het skoon vergeet dat Corona Mona mos verwyder is deur die Towerinne. Hier is nie eers een Covid kiemietjie op Rebusfontein nie.
Toe sien ons hoe Christa, laptop onder die arm, aangestryk kom. Sy het gou eers erens ‘n lesing gaan gee.
“Baie welkom aan almal hier! The more the merrier!’
“Hoe meer siele hoe meer vreugde” se Christa en Frannie gelyk.
“Ons gaan n kookklas he!”Toortsie.
” En ek sien so uit, want ek wat Seegogga is, hou van bie knibbel!” se ek. Dadelik is almal honger.
Net toe kom die tjerrie op die koek -die pragtige Sonel met haar rooi lippies en ‘n boek wat sy self geskryf het!
“En ons gaan skryf” Sonel.
“En ‘n kalender maak!” Una.
“En rus!”
“En pret he!”
“En wyn drink”
“Of Franjeliko!”
“En tee met vrugtekoek!”
“En avonture!”
“En party”
Die goue vroue is weer tuis,
elkeen weer in sy Rebushuis!
Die son skyn
die swaar verdwyn
en ons hoor weer die vrede suis.
(Net vir ingeval julle wonder: Ek het hier aan my linkerkant die stoep vergroot om plek te maak vir lekker kuier op die stoep, naby die dam voor Seegogga se Rebushuisie.. Maar ek het nog nie ‘n prentjie nie – sal later opsit).
Lees voort
