Seegogga se Bloggie

Ons het gisteraand na hierdie splinternuwe dokumenter op Netflix gekyk. Dit is die ware verhaal van die buitengewone vriendskap van Craig Voster en ‘n seekat.

Saam met verteller Craig Voster kry ‘n mens die kans om’n besoek af te lê in ‘n wonderwereld reg hier by ons voete- by Valsbaai, om presies te wees.

Craig neem ons na “the enchanted forest.” En daar leer ons ‘n alien ken – ‘n wese anders as alle ander wesens op aarde. En ‘n mens kan nie help om vir haar lief te raak nie.

Wow! Wat ‘n pragtige film. Nie net is die fotografie pragtig nie, en nie net leer ‘n mens baie van hierdie uitsonderlik intelligente dier nie, maar jy leer haar persoonlik ken, jy raak betrokke! Wie het nou gedink n seekat het persoonlikheid?

Ek kan hierdie uitsonderlike film aanbeveel vir oud en jonk. Ek kan net hoop dat hulle eendag vir hom die Oskar sal gee wat hy verdien.

Hieronder is n voorskou, maar dis die hele fliek met sy interessante wendings wat n mens betower.

Hierdie hoofstuk vorm deel van die Towerinne/Goue Vroue se avonture. Ons is die hoofkarakters in ons eie vervolgverhale (natuurlik) en ons fantasie stories is vir ander ondenkbaar, ondoenbaar en onverklaarbaar.
As jy die verhaal wil volg, moet jy op die onderstaande skakel kliek om die hoofstukke te lees. Na myne sal daar gereeld nuwe hoofstukke bygevoeg word. Totdat ‘n ander fantasie ons aandag vereis. Dan begin ‘n nuwe vervolgverhaal, ek bedoel avontuur. Om myne te verstaan, moet jy dalkies het eers die ander hoofstukke by ons InLinkz-skakel https://fresh.inlinkz.com/party/18c42a9034594a66af50994043145ea6 gaan lees. Jy sal nie spyt wees nie …

Seegogga hoor die vrolike gelag van die Goue vroue. Sy sien die pragtige rooi koningin saam lag. O, sy is pragtig as sy so lag!

Seegogga kyk verby die stywe kroon en die korset en die hoë troon en sien ‘n pragtige jong meisie met ‘n wye swaaiende rooi rok  en sterre in haar oë en ‘n warm koringland en warm son. Die wuiwende koringare wieg saggies heen en weer.

Sy begin teken – geel koringare, ‘n dansende jong meisie wat duidelik verlief is, groen bome, blou berge, en tussen die bome ‘n ruiter op ‘n wit perd wat aangery kom. Verderaan teken sy dieselfe ruiter van naderby. Hy buk af om die jong meisie met sy arms op te tel op sy pragtige wit perd.  Hulle omhels mekaar. Hy hou haar styf vas, maar voor dat hulle kan wegry, skeur die aarde voor hulle oop…..

Seegogga teken en teken en teken. Sy teken hoe die kwaai groen mannetjie se oupa jaloers die ruiter agtervolg. Hy was natuurlik nog jonk en self verlief op die pragtige koningin, wat toe nog nie ‘n koningin was nie, maar ‘n eenvoudige jong verliefde meisie, in die arms van haar ridder.

Sy teken hoe die ridder gevang word deur die nare rooimiere en vasgebind word en uitgewerp word uit die tonnel. Sy teken hoe die pragtige meisie alleen en verward opgesluit word in ‘n eensame sel en hoe die miere net vir haar suikerkorreltjies bring vir ete. Sy teken die nare mannetjie wreedaardig glimlag – nou het hy die meisie vir homself. Hy maak haar die koningin, maar sy wil nie die koningin wees nie. Sy hou nie van die groen mannetjie nie. Sy verlang na haar ridder en wonder hoekom hy haar nie kom red nie.

Geleidelik begin sy van hom vergeet. Die suikerkorreltjies benewel haar brein. Sy vergeet van sy sterk arms, die warmte van sy lyf, die goue strale  van die son, die goue koringare. Sy sien net haat en nyd. Sy word maer en gespanne en kwaai. Sy sien heeltyd hoe almal wat hulle eie idees het( nes popcorn wat nie wil spring soos hulle aangesê word nie,) se koppe afgekap word.

Seegogga se goue knypertjies teken sommer vanself en haar prente laat die ridder verstom staan. Hy het nie geweet dat sy arme prinses so swaar gekry het nie! Positief, met haar goue intuïsie, sien die veskillende emosies op die kwaai ridder se gesig. Sy weet dat hy deur diepe pyn getref is – die pyn van verraad, van wanhoop, van onbeantwoorde liefde.

Sy stap nader: “Alles wat ‘n mens sien, is nie altyd die waarheid nie. Alles wat verdwyn, is nie altyd onherroeplik weg nie. Kyk diep” fluister sy saggies vir die ridder “Soek na die suiwer goud.”

Die ridder word ligter en groter. Sy oë word helderder en sagter. Hy sien  die koningin met haar helder laggie, die effense weemoedige trekkie, en die eienaardige goue vroue wat haar omring.

Hy voel hulle liefde en warmte en weet instinktief : Hulle is van egte goud, nie klatergoud nie. Hulle sal sy geliefde beskerm en bemoedig. Hulle hou haar nie gevange nie.

Hy sien ook uit die hoek van sy oog ‘n rooimier en ‘n eienaardige pikkewynmannetjie , wat krimp en krimp en krimp. Die mannetjie probeer ongemerk wegsluip.

Net voor hulle heeltemal verdwyn, gryp hy hulle en hou hulle styf in sy hand vas. “O! Jy wou my koningin steel!” Sê hy vir die mannetjie.

“Nee, dit was my oupa!” sê die mannetjie verskrik. “Ek doen maar net wat ek al die jare aangesê is om te doen!”

“Wel jy was verkeerd. Weet jy nie dat die liefde hom nie laat hiet en gebied nie? Kyk net al die jare se ongeluk wat my arme prinses moes verduur? Kyk hoe maer is sy, hoe gespanne! In die buitenste duisternis met jou!”

Die goue intuïsie van Positief laat haar weer nader tree -” Hy het maar net gedoen wat hy aangesê is – sonder dat hy sy eie dinke gedink het, sonder dat hy aan die nagevolge gedink het – wees hom genadig, asseblief”.

Die ridder se oë versag. Hy los die klein pikkewynmannetje en verberg sy gesig in sy hande.

“My geliefde”, snik hy. “Ek moet bieg dat ek jou al die jare valslik veroordeel het. Ek het self nie van die wonderlandstorie gehou nie, want ek het gedog dat die koningin van harte harteloos was. Vergewe my, hoe kan ek regmaak?”

Frannie, Seegogga se goue middernagvriendin,  knyp haar broodjie met die goue munte styf onder haar arm vas, en stap nader. Sy tik die ridder saggies op die skouer. Met ‘n vriendelike glimlaggie, sê sy saggies: “Hierdie storie is nou baie ver van die wonderland storie af, maar ek sal jou help. Kom!”

Frannie, help die ridder regop  en gee hom een van haar goue muntstukke. Toe vertel sy vir ons die storie verder.

Seegogga sit lekker agteroor op haar stoepie met ‘n koppie Bolandse flat white in haar hand.( Sy is mos nou gerehabiliteer).

Sy bekyk die pragtige groen veld. Die gras is net reg- nie te lank nie, nie te kort nie. Die blommetjies is pragtig en die voëltjies sing. Voor haar is die Rebusdam met hier en daar ‘n waterlelie.

Sy dink oor die al die dramas wat hulle die afgelope tyd gehad het, toe Rebusfontein byna verdwyn het agv die polisie se ontydige sanitasie. Hulle het so baie gespuit, dat die huisies begin gly en geskuif het en die hele plek was toe onder die mis, sodat die Towerinne almal baie ontsteld was.

“Is dit nie wonderlik nie”, dink Seegogga. Haar huisie het geskuif tot by die dam! Sy is mos lief vir water. Sy kan ook die ander se pragtige huisies mooi sien. Sy sien hoe almal werk en woeker om hulle huisies weer mooi te maak. Mnr Krap het ook haar huisie se planke mooi vasgekap en hier en daar oorgeverf.

Seegogga het klaar haar badkamertjie gemaak om haar aan haar seehuisie te herinner. Sy wil erens nog ‘n blommetjiesmuur verf en bietjie werk aan haar skulpmeubels, maar oor die algemeen is sy mal oor haar ou Rebushuisie wat nog vir haar net so mooi lyk soos toe sy hom gekry het.

Gaan sy nou vir haar ‘n naam kies? Seegogga dink aan haar seehuisies en haar Bredasdorp huisie. Hulle het almal name en almal stories.

Rus ‘n Bietjie was al die jare, seker van so 1939 af, Rus’n Bietjie. Daar het hulle en die mense voor hulle wonderlike vakansies deurgebring, al is dit ‘n klein vissershuisie met gyte en boer-maak-‘n-plan-aanbouinkies. Sy en mnr Krap is nou juis besig om ‘n stort in te bou waar daar eintlik nie voorheen plek was vir ‘n stort nie. Sy hoop dit werk. Rus ‘n Bietjie is wyd en syd bekend , want hierdie love-it-or-hate-it huisie is baie mense se allergunsteling vakansieplekkie. Hulle noem hulleself Rus’nBietjieverslaafdes.

Dan het sy Erika op Struisbaai, vernoem na die fynbos al is dit met ‘n k om dit te onderskei van al die Ericas, soos haar mammie dit graag wou doen; Annies, vernoem na haar Mammie, omdat dit haar Mamma se idee was en omdat dit haar Mamma was, en Fagans vernoem na haar Pappa, omdat dit in sy garage gebou is, en omdat dit haar Pappa se huis was en omdat dit haar pappa was.

Seegogga se Bredasdorp huisie is Paleishuis, so genoem deur haar kindertjies, toe hulle nog klein was.

Toe sy en mnr Krap moet besluit watter huis om te koop, was hierdie een spesifieke ou huis met groot vertrekke leeg en ongemeubileerd. Die kindertjies was 6, 4 en 1 jaar oud. Na ‘n piepklein Pretoriahuisie , het hulle in die groot leë vertrekke donderend op die plankvloere rondgehandloop, en selfs effens verdwaal. “Sjoe, dis seker hoe ‘n paleis moet voel”het hulle gesê en hulle verbeel dat hulle in een van die paleise van die kinderstories is. Hulle het wou baie graag gehad het dat hulle ouers die Paleishuis moes koop – wat mnr Krap toe ook gedoen het. Toe noem Seegogga maar die huis Paleishuis.

Maar nou het Seegogga ook ‘n huisie in die binneland gekry. ‘n Wonderhuisie in ‘n wonderland – ‘n droomhuisie. Die huisie is perfek. Sy naam was nog altyd Seegogga se Huisie. Soms noem sy hom Rebushuisie. En so gaan hy bly. Seegogga se huisie, en soms, as die gevoelente haar lei, Seegogga se Rebushuisie.

Sy dink weer aan Vuurvliegie wat die huisie vir haar present gegee het. Vuurvliegie weet nie watter wonderlike ding sy gedoen het toe sy Rebusfontein geskep het nie en Seegogga se huisie vir haar present gegee het nie. Sy wens so Vuurvliegie en Hester wil weer terugtrek. En naduurlik, die moeder van almal, Kameel. Hulle is mos van die oorspronklike towerinne.

Ja, soms trek mens uit en weg en verken nuwe lande en weë, maar gelukkig kan ‘n mens altyd weer teruggaan na jou eie wonderhuisie in ‘n wonderdorpie want daardie huisie bly altyd net jou huisie. Niemand anders kan in hom intrek nie – net jyself – solank daardie huisie en dorpie nog in jou hart is.

Dis reeds skemer. In hierdie tyd van inperking is dit lekker op haar stoepie.Hier kom Toortsie ook aangestap.

Seegogga gaan haal vir hulle albei lekker red cuppachino. Hulle klink hulle koppies

” Op ons Rebushuisies!” sê Seegogga.

“Lank lewe die towerinne!” Klink Toortsie.