Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land. Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou. Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n. As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.
Die Goue Vroue gaan die Ruimte ontgin! Maar nie net die Goue Vroue nie, enige een wat graag deel wil wees van hierdie ervaring, mag saamskryf! Laat weet net vir een van ons en ons sal jou graag verwelkom. Nuwe mense bring altyd nuwe idees, nuwe entoesiasme, nuwe gees. Ons skryf in geen spesifieke volgorde nie, maar soos wat elkeen van ons aandui dat sy graag volgende wil skryf. Vier dae word toegelaat voor ‘n volgende persoon haar storie plaas sodat almal genoeg tyd het om dit te kan lees. Dit sal goed wees as ons stories by mekaar kan aansluit. Komaan dames, kom ons kyk wat die ruimte ons bied. The sky is NOT the limit! Veral nie vir die Goue Vroue nie!Volg die storie deur op HIERDIE SKAKEL te kliek.
Toortsie nooi my mos toe saam ruimte toe! En toe ek sê dat ek gou ruimteklere gaan koop, kry ek die opdrag dat ek sommer vir haar ook ‘n silwer ruimtepak moet koop.
En toe gaan ek shop.
Ek gaan na die modernste winkels toe waaraan ek kan dink, maar die winkelassistente kyk my almal aan of ek kens is. Nee, hulle hou nie so-iets aan nie. Is dit dalk vir ‘n maskerbal of ‘n kinderpartytjie? Dan kan ek dit by n propwinkel gaan soek. By een winkel hoor ek hoe die verkoopsdames giggel toe ek omdraai. Duidelik dink hulle ek het ‘n skroef los.
Op pad na ‘n ander inkopiesentrum, sien ek ‘n klein deurtjie langs ‘n woonhuis. Daar is ‘n kennisgewing:
“Alle naaldwerk. Your wish is our command.”
Ek stop. Agter die toonbank sit ‘n klein grys vroutjie. Ek wou eers terugdraai, maar die manier wat sy glimlag, laat my stilstaan.
” Laat ek raai- jy soek ‘n ruimtepak of 2?”
Hoe op aarde het sy geweet?
“Ek het net die regte ding vir jou”.
Sy buk af en in ‘n silwer trommel haal sy ‘n syagtige silwer ruimtepak uit. ” One size fits all” sê sy en wys hoe die ruimtemateriaal rek en krimp soos jy daaraan trek.
Dis pragtig!
“Hoeveel van hierdie pakke het u?”
Net soveel soos jy nodig het!” glimlag sy tevrede. “Ek het gewonder wanneer julle eendag gaan kom”
“Maar hoe het u geweet?” kan ek nie help om te vra nie.
“Die uile, Faye en die feetjies, en ‘n bont koei en die man op die maan het al almal my vertel dat dit net ‘n kwessie van tyd is voor julle dit gaan nodig kry”.
Sy vertel dit asof dit die alledaagste ding is om te sê. Ek sien nou vir die eerste keer dat haar hare nie grys is nie, maar silwer. En dis of daar ‘n lig uit haar hele gesiggie straal.
Sy vou die ruimtepakke liefderik op en pak 14 in die sak. “Kom maar terug as julle nog benodig, nè! Geniet die reis en sê asb groete vir maanman en my ander vriende!”
Elkeen kry haar beurt om die dobbelsteen te gooi wat hulle in ‘n nuwe ondervinding bring. Voor almal nie die dobbelsteen gegooi het en hulle die eindpunt bereik en JUMANJI! skree nie, kan hulle nie teruggaan Rebusfontein toe nie. Intussen storm elkeen van die diere waarmee hulle te doen kry, met ‘n verwoestende spoed Rebusfontein toe en skep daar chaos.
Jumanji, ‘n spel vir die wat soek om te vind, ‘n manier om hulle wêreld te verlaat. Jy rol die steen om jou teken te skuif. Dubbels kry nog ‘n beurt. Die eerste speler om die einde te bereik wen. Aan die ander kant: Avontuurlustiges, pasop. Moenie begin tensy jy beplan om klaar te maak nie. Die opwindende gevolge van die speletjie sal eers verdwyn wanneer ‘n speler Jumanji bereik en die naam uitroep.
Seegogga hou die dobbelstene vas. Sy is heeltemal verbouereerd.
Waar is die Jumanji bord? Hoeveel moet sy gooi m die einde te bereik? Sy tel 9.
6 en 3. Sy gooi bewerig. 2 en 5.
NEE! Sy gryp die dobbelsteentjies voor dit behoorlik val en gooi weer. 4 en 5.
Ag nee… of wag – 4 en 5 is mos 9?
JA! Yes!
Die son stroom in ‘n geel straal deur die bome en voor hulle sien hulle – die deur!
Die Goue Vroue juig uitgelate. Maar toe hulle na die deur toe storm, verander die juigkrete in gille.
Voor hulle is ‘n diep afgrond.
“Ek het gedink dis te maklik”, fluister Seegogga. Sy moet nou vinnig ‘n plan maak. Daar is min dinge so destruktief soos bobbejane.
Seegogga is nie atleties aangelê nie en sy het nog nooit vergespring nie, maar onnosel is sy darem ook nie.
“Julle ouens, gee gou vir my julle buffies terug.”
“Nooit: sê Toortsie. “Ek gebruik dit as ek gaan stap.”
“Myne is effens uitgerek van al die probeer”, se Woordnoot huiwerig.
“My legwarmers? Gaan ek nie vries nie?”vra Appeltjie.
Uiteindelik kry Seegogga die vroue bedaar.
“Kyk, as ons nou die buffies so deur mekaar ryg, en lussies maak, dan vorm dit mos ‘n ketting van buffies. Sien julle? Nou sit ons net een van tannie Frannie se broodjies of blink klippies in die voorste enetjie en gooi ons slingervel na daardie boom daar naby die deur toe.
Wie sien kans?”
Toorts duik agter die ander weg. Seegogga wens sy kan ook so verdwyn, maar sy staan met die geel en wit buffietou in haar hande. Sy hoop net iemand kan daardie boom se tak raakgooi.
Uiteindelik tree Christa vorentoe. Sy gooi –mis.
“Ons moet dit net regkry, julle, ander gaan ons nooit hier uitkom nie!”
Uiteindelik, nadat byna almal probeer het, gryp VirgoC die tou. Met ‘n kragtige gooi tref sy die tak en die voorste buffie haak aan hom vas. Sy trek die buffieketting om te toets. Ja, hy is stewig.
“Maar is dit sterk genoeg vir ons?”bekommer San haar.
“Ek verseker julle die Goue Vroue buffies is onbreekbaar”, bemoedig Seegogga.
Sy voeg daad by die woord en haak Appeltjie aan die laaste buffie vas.
“Nou swaai jy soos Tarzan na daardie boom toe, Appeltjie, en”dan gooi jy die ketting weer terug.
“O ek wou nog altyd gebungy-jump het”, juig Trommeltjies.
Seegogga en Toorts hou Appeltjie vas, trek haar effens terug en stoot haar dan vorentoe.
“AA-HIA-HIA-HIA –HIAH” gil Appeltjie en land sierlik aan die anderkant.
Een vir een swaai die goue vroue en Seegogga is laaste.
“Ooo, nes Tarzan!” gil sy . Net toe breek die tak.
Tarzaaannnnnnn! Gil Seegogga en sy voel hoe sy val en val en val…..
Meteens gryp ‘n paar sterk arms haar vas. Dis sowaar einste Tarzan aan ‘n bobbejaantou wat haar opraap en veilig aan die anderkant besorg.
Die goue vroue oe en a en Seegogga is nie seker of hulle dankbaar of jaloers is nie. Die man is MOOI!
Almal staan by die toe deur in die gras.
“Tarzan!” Skree Seegogga en Appeltjie.
“Nee, julle moet ‘Jumanji’ skree,” betig Una en Toortsie.
“Jumanji!” Skree die goue vroue uit volle bors, maar Seegogga en Appeltjie klou weerskante styf aan Tarzan se gespierde arms vas.
‘’n Ritmiese trommelklank kom aangesweef en toe swaai die deur oop: REBUSFONTEIN!
‘Kom saam asb Tarzan, kom help ons!” fluister Seegogga.
Tarzan, superhero wat hy is, tree deur die deur. Voor hulle lê die pragtige wonderdorpie in die laatmiddagson.
Onder die bome slaap die hyenas snorkend.
Op die gras wei die blouwildebeeste, volstruise, ‘n paar zebras, Blommetjie en selfs ‘n paar renosters in vrede. ‘n Entjie verder pluk die olifante takkies van die bome af.
Die Rebusdam lê blou en blink, met dosyne pienk flaminke wat eenbeen staan en slaap in die vlak watertjies. Op die wal lê ‘n krokodil oopbek en droom. In die bome deursoek die bobbejane vreedsaam mekaar se hare.
Alles is die voorbeeld van rustigheid. ‘n Paradys. Nerens is ‘n dinosaurus te bespeur nie.
Tarzan kyk tevrede rond.”Ek het gewonder waar my diere is, sê hy. Toe gee hy sy spesiale Tarzan kreet, gryp ‘n tak en swaai tot op ‘n olifant se rug. Soos een man volg al die diere vir hom deur die deur , terug na die oerwoud toe. Dis net die flaminke wat ‘n paar pienk sirkels in die lug maak, voordat hulle ook wegvlieg.
“Rebus lyk eintlik leeg sonder al die diere,” merk Sonell op, maar dan kom Danie en al die ander troeteldiere aangehardloop.
Die goue vroue plop uitgeput maar gelukkig op Seegogga se stoepie neer. Almal het weer hulle buffies aan.
“Het jy nog van daardie wyn, Seegogga?” vra Una. Sy en Trommeltjies streel oor die blouwildebeeskalfie se lyfie. Hy sal seker later teruggaan – as hy groter is. Positief sit en speel met haar armband van olifanthaar.
Seegogga kry glasies en Toorts gaan haal ook gou ‘n tiramisu wat sy in die yskas gehad het.
Frannie vryf haar kat, Lelik. “Hy is mooier as daardie Luiperd,” dink sy.
Christa rol op die gras rond met haar 3 hondkinders.
Om een of ander rede sit Virgo C met ‘n blink kroodilvel handsak wat sy liefderik streel.
Aalsie lê en dink oor die dieretaal wat sy so maklik kon baasraak. Sy moet ‘n boek daaroor skryf, dink sy.
Appeltjies kyk na haar pragtige foto’s. “Maar die mooise foto van almal, is die een van Tarzan,” dink sy en roep vir Seegogga om te kom kyk. San en Sonell het elkeen ‘n pienk flaminkveer – San in haar hoed en Sonell in haar hare. Woordnoot troetel ‘n yslike volstruiseier.
Una kyk op: ” Kyk julle! Daar kom Kameel en Ekmyself ook aangestap!”
“Die Goue Vroue is weer tuis en veilig op Rebusfontein.
“Ek wonder wat gaan ons volgende doen” sug Tannie Frannie gelukkig.
Nie lank nadat almal gewoond geraak het aan sms-taal nie, verskyn daar toe ‘n nuwe ding: touchscreentaal!
Skielik moet jy met jou grote duim nie knoppies afdruk nie, nee. Jy raak net aan die lettertjie en hy verskyn daar. Jy weet nie eers jy het hom geraak nie. Ewe onskuldig dink jy jy het die regte enetjie langsaan geraak. En jy druk “send”
En dan kry jou vriende sulke griekse boodskappe. Of ongesensorde…
Bv. Ek soen jou mire nadat ek by die piskantoor was. My liewe digter, donder jou os rk verliee. Jy mask my hart vok.
Of, nadat jy n halfuur gesukkel het (en dieselfde verkeerde letter 3× agter mekaar verkeerd getik het), kry jy dalk die regte boodskap uit:
Ek sien jou more nadat ek by die poskantoor was. My liewe dogter, sonder jou is ek verlore. Jy maak my hart vol.
Edit, edit, edit! I rest my case.
Liewe leser, Het jy dalk interessante voorbeelde van touchcreentaal? Laat waai en plaas dit asb hieronder sodat ons saam met jou kan lag.
Ek wil eintlik die foto’tjie vd goue vroue wys voordat Seegogga met baie groot moeite die Goue Vroue weer terug op haar rug gekry het. Oordosering? Toorts se tert? Ontsteltenis? Swewend van wat?
Dis nou weer my Beurt! Die Goue Vroue is ‘n handjievol Suid-Afrikaanse vroue – oud en jonk – wat lief is vir skryf. Ons is geanker in die werklikheid, maar spoor mekaar met bloguitdagings aan om te fantaseer. “The Talking Stick” dien in hierdie geval as inspirasie tot wonderbaarlike stories…elke Goue Vrou kry haar beurt. Hierdie rondte pak ons in alfabetiese volgorde aan.
Dit werk so: as jy die praatstok vashou is dit jóú beurt! Jy praat en die ander moet luister sonder om jou in die rede te val. As jy klaar is met jou storie, gee jy die praatstok vir die volgende persoon aan. (Hierdie konsep is deur Stephen en Franklin Covey in hulle kursusse tot meer effektiwiteit benut om empatieke luister te bevorder).
Seegogga werk baie hard, en net toe sy dink sy is klaar, hoor sy die krete. Die Rebusfonteiners gil en roep. Toortsie vat sommer ‘n sluk van Seegogga se wyn. Die volgende oomblik spoel die golwe oor die Goue Vroue en almal moet sink of swem. Una is ontsteld oor ontrouheid, Woordnoot val flou , Toortsie kan nie swem nie, en daar is konsternasie op die stasie.
Gou gou het sy al die goue vroue wat sy kon kry, op haar breë harde dop gelaai en swem sy na veiligheid.
Sy het mos nie verniet vir almal buffies gegee nie, dink sy. Sy het selfs vir hulle gedemonstreer hoe om dit te gebruik..
Maar sy besef nou dat sy nooit vir hulle vertel het dat ‘n mens dit kan gebruik om trane af te vee, seerplekke te verbind en as natlappie op die voorhoof te gebruik teen ontsteltenis nie. En ja, jy kan dit selfs as muilband gebruik om te keer dat verkeerde woorde uit daardie mooi mondjies kom!
Seegogga swem sterk tot op die wal. My aarde, maar hier is hulle mos op die kant van die Rebusfontein dam . Dit was glad nie so diep en gevaarlik soos hulle gedink het nie.
Sy klim uit op die wal en laat die brose goue vroue versigtig afklim. Sy hoop almal is hier.
“Kyk mense, ons is weer hier en veilig. Kyk, daar staan julle huisies in die sonnetjie. En kyk, daar staan tannie Frannie en wag vir ons!”
Dis nou jóú Beurt! Die Goue Vroue is ‘n handjievol Suid-Afrikaanse vroue – oud en jonk – wat lief is vir skryf. Ons is geanker in die werklikheid, maar spoor mekaar met bloguitdagings aan om te fantaseer. “The Talking Stick” dien in hierdie geval as inspirasie tot wonderbaarlike stories…elke Goue Vrou kry haar beurt. Hierdie rondte pak ons in alfabetiese volgorde aan.
Dit werk so: as jy die praatstok vashou is dit jóú beurt! Jy praat en die ander moet luister sonder om jou in die rede te val. As jy klaar is met jou storie, gee jy die praatstok vir die volgende persoon aan. (Hierdie konsep is deur Stephen en Franklin Covey in hulle kursusse tot meer effektiwiteit benut om empatieke luister te bevorder).
Every woman needs a little black dress”- Coco Chanel .’n Kraterstorie
Steeds n wenner na al die jare!Die LBD na al die jare.
As ‘n mens nie ryk is nie, draai jy jou sente om. Jy koop jou swemkostuums in die herfs, as die winkels uitverkopings het. Jy koop 2 bottels koffie as daar ‘n “special by Spar” is. Hierdie is so ‘n storie…..
My oudste dogter en haar man was op hulle eerste besoek aan SA nadat hulle in Holland begin werk het.
My patriotiese dogter besluit om die winkels in Kaapstad in te vaar om ‘n paar somerrokkies te koop, want dis winter in Holland en verder “daar is niks mooi klere in Holland nie”,
Sy kom dus hier op ons klein dorpie aan met 4 piepklein peperduur Woolworths rokkies. Ek dink dit was R400 elk, ongeveer 12 jaar gelede.
Toe sy ons buurvrou oor die draad groet, gesels hulle lekker en buurvrou sê:” Ons gaan more Kaap toe, want Woolworths se uitverkoping begin mos môre. Jy weet, byna ál die klere is halfprys.”
My kind is dadelik in ‘n toestand. Sy het net 1 dag te vroeg gekoop!
Maar ‘n boer maak ‘n plan. Buurvrou sal die sak met die 4 rokkies neem, en gaan teruggee en dan weer 4 ander identiese rokkies koop teen 50% afslag.
So kom 3 vd 4 rokkies die volgende aand hier aan@ R200 ipv R400. Die 4de rokkie, die mooiste enetjie, ‘n mooi swart dingetjie met blink steentjies om die hals, se regte nommer was nie meer beskikbaar nie, dus bly hy maar R400.
‘n Week later is dit tyd om terug te keer Holland toe. Ek en sy sal eers 2 aande by haar sussie in Kaapstad oornag.
Vroeg die volgende oggend sak ek en die 2 dogters op Canal Walk toe. Hulle plan is mooi uitgewerk. As daar die regte grootte rokkie is, gee ons eenvoudig die duur rokkie terug en koop hom teen halfprys weer, maar as daar nie is nie, gee ons hom terug en wag tot hulle hom weer op die rak hang. Hoe moeilik kan dit dan nou wees?
Natuurlik is dit die ma wat die vuilwerk moet doen. Daar is ‘n lang ry by die betaaltoonbank, want dis Saterdag en uitverkoping.
Dis so ‘n oulike klein dametjie wat my help. Ek verduidelik dat my dogter besluit het om nie die rokkie te neem nie, en kry die geld terug. Die rokkie verdwyn by ‘n deur agter haar in.
Ons wag en wag en wag, maar geen swart rokkie word teruggehang op die reling nie.
Ten einde laaste moet die ma (in opdrag van die eregas en haar sussie) weer betaaltoonbank toe gaan. Ek moet nou maar die rokkie gaan terugvra en sê my kind het van plan verander en wil nou weer die rokkie hê. ( volprys of te nót).
Hierdie keer land ek by ‘n ander verkoopsdame. Sy gaan kyk agter, maar kry nie so ‘n rokkie nie.
” Dit moet hier wees, ons het dit netnou teruggee en niemand het dit op die reling teruggehang nie. Sal jy asb weer gaan kyk?” Hou ek vol.
Die dame verdwyn weer en kom terug met die rokkie, maar ‘n nommer 8.( my kind dra n nr 6, want dis ‘n groot maak).
Sy gaan pas aan. Los, effens te groot, maar gangbaar. By gebrek aan iets beter, sal sy dit maar koop, maar ek sien haar lippie hang. Toe sy wil betaal, sê die dame dat die rokkie R400 kos. Hy is nie deel van die uitverkoping items nie.
Net daar vloei die trane. Sy is bereid om so duur te betaal vir ‘n rokkie wat pas, maar nie vir een wat soos ‘n sak aan haar hang nie!
” Kom!” vat ek en sussie haar weerskante vas. “Nou gaan ons eers koffieshop toe”.
Ons gaan sit by die naaste koffiewinkel, bestel iets warms, en ons eregas snik soos sy huil.
“Hoekom is ek tog so suinig?” snik sy. “Ek is so simpel!” Sy huil, ons ons het al ons dae om haar te troos.
Versterk deur ons cuppachino’s, bied ons vir haar aan om weer terug te gaan. Daardie nr. 6 rokkie moet nog daar êrens wees.
Woolworths, hier kom ons weer!
Nee, geen ” little black number” op die rak nie. Ek besluit om weer te gaan vra, maar seker te maak dat ons weer by dieselfde vriendelike dametjie uitkom wat my die eerste keer gehelp het. In die proses moet ek ‘n hele paar mense in die ry agter my eers laat verbykom.
Uiteindelik is ons voor en by die regte klerk, R400 in die hand. Ek verduidelik weer van die swart rokkie, ‘n nommer 6, wat ons nou weer wil hê.
“Sekerlik” antwoord die meisietjie, wip na agter en kom weer terug- met die regte rokkie! Ja, ‘n nr 6! Sy lui hom weer op. “Ag, maar julle is gelukkig” sê sy. “hy is nou halfprys! Net R200 asb!”
Hiermee gee ek nou amptelik die praatstok aan vir Positief. Vertel ons, liewe Goue Vrou!
Dis nou jóú Beurt! Die Goue Vroue is ‘n handjievol Suid-Afrikaanse vroue – oud en jonk – wat lief is vir skryf. Ons is geanker in die werklikheid, maar spoor mekaar met bloguitdagings aan om te fantaseer. “The Talking Stick” dien in hierdie geval as inspirasie tot wonderbaarlike stories…elke Goue Vrou kry haar beurt. Hierdie rondte pak ons in alfabetiese volgorde aan.
Dit werk so: as jy die praatstok vashou is dit jóú beurt! Jy praat en die ander moet luister sonder om jou in die rede te val. As jy klaar is met jou storie, gee jy die praatstok vir die volgende persoon aan. (Hierdie konsep is deur Stephen en Franklin Covey in hulle kursusse tot meer effektiwiteit benut om empatieke luister te bevorder).
Wel, julle wil weet en luister en of julle nou wil of nie, julle moet stilbly tot ek klaar is
Ek het eers gedink om n grappige storie te vertel. Toe dink ek ek moet liewer iets kontroversieel skryf- iets waaroor almal n eiertjie te lê het, en aangesien hierdie my blog is, en aangesien ek die praatstok vashou kan ek nou my stuiwer in die armbeurs gooi- in vrede. As julle verskil, kan julle lekker in die kommentaar redekawel, ek het my sê gesê.. En ek het ook ‘n lekker storieom te vertel, maar aangesien tyd beperk is, doen ek nou eers gou ‘n paar van my minder beskeie opinies.
Reg, natuurlik Covid. Blykbaar vermoed deskundiges nou sterk dat die virus wel mensgemaak is, en daar word nou navorsing daaroor gedoen by sommige universiteite.
Wat ookal die geval is, dit is duidelik dat hier n skrikbewind gevoer word deur telkemale die statistieke van die begin af aan te haal. Waarom word dit nie met ander dodelike siektes op daaglike basis gedoen nie? Ek dink aan siektes soos griep, malaria, ebola, masels, selfs vigs en kanker. Stel jou voor hulle sê daagliks dat daar die afgelope 2 jaar x hoeveelheid mense griep opgedoen het waarvan y mense reeds gesterf het. Belaglik? Waarom word die getal covid gevalle dan telkens van die begin af herhaal? Dit is niks ander as om vrees in te boesem nie.
Lockdown? Ag dis baie lekker dat my man by die huis kan wees en ek glo dit het die manier van werk( tuis voor die rekenaar ipv op kantoor) permanent verander, maar ek is ook gekant teen lockdown. Jy hoef maar net ‘n brood by die naaste winkel te gaan koop om te besef dat jy nie kiemvry kan lewe nie. En wat is dan die verskil tussen lockdown of nie as jy in elk geval moet winkel toe om daardie broodjie te koop? (Dalk kan tannie Frannie n afleweringsdiens begin?)
Dus glo ek wel aan “social distancing” en selfs maskers, maar glad nie aan grendeltyd, drank en sigaret verbodde( verbooie, verbiedens?) en aandklokreëls nie. Sorry Cyril.
Transgenderregte en menseregte. Dis’n moeilike enetjie, want elkeen het sy eie idees. Die ding is dat elke mens wél geregtig is op sy eie idees-solank hy dit nie op ander afdwing nie. Ek glo dat iemand nie kan help as hy nou wel transgender is nie, maar ek glo ook dat kinders onder 18 nie hormoonbehandeling behoort te kry om hom te help op pad na die geslag wat hy wil wees nie. Jammer, maar die lewe het sy beperkinge en as die natuur jou ‘n vrou gemaak het, en jy wil liewer n man wees, of andersom, moet jy volwasse wees sodat jy self so n drastiese stap kan neem. Die kwessie van seuns of mans in vrouebadkamers is dieselfde. Jy mag miskien transgender wees, maar voordat jy nie die geslagsveranderingoperasie gekry het nie, is jy die geslag wat die natuur jou geskape het en gaan jy na daardie badkamer/ kleedkamer toe en klaar – of jy nou ontuis daar voel of nie. Hoe moeilik kan dit dan nou wees?
Ongelykheid in die werksplek. Waarom hoor ek steeds dat vroue minder as mans verdien vir dieselfde werk, of swart minder as wit? Dis middeleeus!
Afrikaans en Engels. Ek glo hoe meer tale jy magtig is, hoe beter. Dit was ook vroeër jare ‘n ongeskrewe maatstaf van opvoeding en intelligensie.
Watter belaglike stelling is dit nie dat universitite en heelwat individue skielik nou glo Afrikaanse studente moet in Engels studeer omdat hulke beter oorsee sal vaar as die wat in Afrikaans studeer het? Hulle sal nie! Hulle is armer, want hulle breine het minder geoefen. Hulle is armer as hulle in die lande met Germaanse tale wil gaan werk. Hulle is armer in hulle eie taal. Hulle is armer in deursettingsvermoë, houding (attitude) en innoverende denke.
Die onderwysdepartement, en Stellenbosch, het mos hesluit Afrikaans is nie inheems nie. Maar, soos die een regter gevra het: As Afrikaans nie inheems aan Suid- Afrika is nie, aan watter land is dit dan inheems?
Ek glo die rektor van Stellenbosch moet afgedank word oor sy eensydige totaal onwetenskaplike sienings. ‘n Universiteit is ‘n wetenskaplike navorsingsentrum wat oop, moderne, ondersoekende denke moet bevorder. Duidelik val die rektor en sy bestuurspan nie in hierdie kategorie nie. Is dit n gebrek aan intelligensie, of word hulle daarvoor betaal? Hoe ookal, hulle skiet te kort en behoort afgedank te word.
Daar is die kwessie van ander inheemse tale. Liewe anderstaliges, studeer, ontwikkel julle taal tot akademiese taal en gaan word lektore. Dis n lang pad, maar die enigste een.
Daar is deesdae n beweging na veeltaligheid. Die dosent gee klas in sy eie taal en die studente antwoord weer in hulle eie taal. Dit klink wonderlik, maar ek is onseker hoe prakties dit kan wees. Dit is egter ‘n moontlike oplossing.
Goue Vroue en Rebusfontein.Ek glo die Goue Vroue het n wonderlike ondersteuningsraamwerk en gaan van krag tot krag. Ek glo elke persoon behoort ‘n Rebusfontein te hê waar hy lekker laf kan wees en sy verbeelding vrye teuels kan gee. En ek kry die wat so vreeslik in realiteit vasgevang is, jammer. Lank lewe die Goue Vroue!
Alan Carlsson, ‘n 100 jarige oom in ‘n ouetehuis, was nie lus om sy 100ste verjaardag wat die kwaai matrone vir hom gereël het, by te woon nie. Toe klim hy deur die venster en land met sy pis-slippers in die blombedding. En so begin die avontuur van ‘n leeftyd.
As jy wonder wat dan nou met iemand kan gebeur wat reeds 100 jaar oud is, lees gerus die snaakse absoluut buitengewone avonture van Alan en die mense wat hy deur die loop van sy avonture ontmoet het. Tussenin kry ‘n mens ook ‘n terugblik na Alan se vroeëre lewe en ook sommer die wereld se belangrike gebeure die afgelope 100 jaar.
Alan se ma het vir hom geleer dat die lewe gebeur soos hy gebeur en dinge is soos dit is. Hy het dus nooit eintlik vooruit beplan nie en nie geglo hy kan ‘n bydrae lewer tot die wereld nie. Tog lewer Alan ‘n baie belangrike bydrae om die wereldgeskiedenis te verander. Hy was die man wat toevallig op die verkeerde plek op die regte tyd was. Dit is fantasie in werklike wereldgebeure vevleg en die resultaat is skreeusnaaks.
Daar is reeds 8 miljoen eksemplare wereldwyd verkoop en die boek is al in 35 tale vertaal. Hierdie is ‘n heerlike tong-in-die-kies boek wat telkens verras met die onverwagte. In hierdie depressiewe covid tyd, is dit lekker om ‘n ligte boek te lees wat die lagspiere prikkel. Ek beveel dit sterk aan.
In 2018 het ons matriekklas ons 50 jaar reünie gehou. Ek het destyds geskryf en foto’s gewys van die voorbereidings. Byna 3 jaar gelede. Om dit te sien, klik hier: reünie.
Dit was vir my en my man ‘n voorreg om dit te reël en nog ‘n groter voorreg om al ons ou klasmaats weer te sien. Ons was ‘n hegte groepie vriende in ‘n baie besondere skool met oa mnr Sam Pellissier as baie besondere onderwyser.
Al die werk was op die ou einde die moeite werd. Ou vrienskapsbande is weer hernu en nuwe vriendskapsbande is gesmee.
Vandag sit Piet Olén, een van ons klasmaats, hierdie video op ons groep
Hy het met liefde soveel moeite gedoen en tyd daaraan bestee. Ons waardeer dit opreg. Ek plaas die video hier. Ek weet nie of dit by almal sal byval vind nie, maar vir my is dit baie spesiaal. Die “kanon” wat my man gebou het, skiet ook hier!
‘n Jaar gelede het ek ‘n nuwe selfoon gekry. En net daar het my lewe so n bietjie verander. Ek het naamlik die s-pen ontdek.
Wow! Dis ‘n wonderlike dingetjie!
Nie net kan hy, nes n gewone pen, vir jouself nota’s skryf nie, jy kan ook woorde op foto’s skryf, as jy sou wou, jy kan ook hierdie geskrewe woord in tikskrif verander. Jy kan met die fyne puntjie op die selfoon se lettertjies tik, nes ek nou hier doen, en dis makliker en gemakliker as met die duim.
Verder het die stokkie n klein byna onsigbare skakelaarjie in. Jy sit jou foontjie erens neer, gaan staan by jou vriende of troeteldiere, druk die skakelaartjie as jy gereed is, en siedaar! ‘n Pragfoto sonder dat iemand agter die kamera moet staan.
Maar die eintlike wonderlike ding is die nota’tjie wat die pennetjie kan skryf- in verskillende kleure in verkillende soorte penne en verskillende diktes.
En as jy nou ek is, toets jy mos die virtuele pennetjes uit. En speel. En so speel die Seegogga so n bietjie.
Dit sou seker by speel gebly het, maar toe kom daar mos ‘n kunsuitstalling by die Suidpunt en hulle soek soek geboue – dieselfde geboue wat ek geteken het toe ek met my s-pennetjie geteken het.
Sou ‘n mens dit kon afduk? Ja! Ongelooflik! Hierdie klein prentjies op my selfoontjie geteken verander in ‘n duidelike A-4 prent en ek glo hy sal nog grote ook kan gaan.
Ek is nog ‘n beginner en ken nie eers al die funksies van hierdie nota program nie, maar ek gaan oefen! En leer!
Die beste van alles is dat jy selfoon die heeltyd by my is. Sommer hier in my handsak. Ek kan speel net waar en wanneer ek wil: sonder ‘n tafel, verf, esel of enigiets. Netso! In die vergadering, koffiewinkel, spreekkamer, in ‘n motor, op die strand of in die bed – die wêreld is my oester.
Ek het nou intussen uitgevind dat n mens tekenprogramme op jou sel kan aflaai, maar die gewone note 10 light se notes program is tans oorgenoeg vir my.
Hier is ‘n paar prentjies. Ek is beslis nog n groentjie, maar die belangrikste is dat ek dit geniet!
Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land. Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou. Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maarfeite is, Rebus is ONS s’n. As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.Volg skakel https://fresh.inlinkz.com/party/7978d243e406473ca23727d75a9a2a46 om by die Inlinksblad te kom waar al die stories in hierdie reeks gelys word.
Seegogga lê en skommel in haar hangmat. Haar oë is toe. Sy neurie saggies “Thank you for the music…”
Nou en dan proes sy van die lag as sy een of ander snaakse insident onthou- hoe hulle in mekaar vasgedans het toe sy en Toortsie met die lyndans na links beweeg het en al die ander regs; hoe sy byna van Aalsie se verhoog afgeval het toe sy deurmekaar geraak het en gestruikel het op haar high polfaais; die goue vroue se oë toe hulle ontdek ou Pierce Broseman is sowaar ook daar. Sy hoor weer die kareoke stemme en die hartroerende duet van Una en Frannie.
Maar die heel snaakse was daardie gegiggel na die groen dip! Hoe meer ontsteld VirgoC raak, hoe meer lê ou Pierce en skaterlag. Hy en Appeltjie moes hulle naderhand met moeite aan die verhoog se pype ophys om weer staande te kom.
Hoe die arme man weer by sy helikoptertjie gekom het, weet sy nie, maar hy het plegtig verklaar dat hy by die lekkerste partytjie in sy lewe was in ‘n wonderwereld met die pragtigste vroue wat hy nog ooit gesien het. Volgens hom het hulle almal soos goud geskitter.
Seegogga giggel so in die hangmat dat sy amper ‘n bietjie van haar frangeliko uitstort.
Die son blink op die Rebusdam en Blommetjie, Kameel se psychedelic koei, wei tussen die kleurvolle blommetjies. Seegogga lê en dink hoe bevoorreg sy is om hier op haar hangmat te lê op haar bont stoep van haar eie Rebushuisie.
Sy dink aan Trommeltjies se mooi woorde vir almal. Sy wonder sommer oor die wonder van alles en watter avonture hulle nog gaan beleef.
Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land. Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou. Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n. As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.Volg skakel https://fresh.inlinkz.com/party/7978d243e406473ca23727d75a9a2a46 om by die Inlinksblad te kom waar al die stories in hierdie reeks gelys word.
Ek staan voor die deur met my bootse, bell bottoms en lang gekrulde hare. Die musiek syfer deur die deurkosyne, dIe oop vensters en vul die aandlug.
Bekkie, my ringnek, slaap lankal , maar langs my staan Blommetjie, Kameel se bont koei en wieg op maat van dIe musiek. Ek en sy het n kleurvolle band opgebou, met groovy psychedelic kleure en ‘n spesiale verstandhouding van swaarkry tot lekkerkry maak.
Jebo, Yes! Ons is reg vir die ABBA Party! En hier maak tannie Frannie die deur oop! Una roep ons ‘n welkom toe, maar Toortsie voulez-vous vir ‘n vale.
Toe begin ons met erns oefen:
Die moeilikheid is net: die heupeswaai en ritme is mooi en self Blommetjie kry dit reg. Maar ai …..daardie steppies! Seegogga, wat almal moet afrig, raak skoon deurmekaar.
“Maar wat met ons met ons arms doen?’ Vra Una.
“Ek voel ook ons moet hulle swaai. Sulke slap feeble armpes is nie vir my nie.” Virgo C.
“”Kom ons probeer gou nog enetjie” Se Aalsie.
Ons probeer.
Hierdie een is beter. Dis selfs lekker – dis nou as ons al die steppies kan onthou.
Nee. Die Goue Vroue wil hulle eie reels volg -Rebusfontein reels. Linedancing doen dit nie vir ons nie.
Seegogga vat haar ABBA plaat en sit dit op haar platespeler.
Mnr Krap moet help met die video en hy wil net nie die stop knoppie druk nie! Hy is ook mal oor Abba.
“Kyk mense, Ek voel hierdie linedance ding is heeltemal te beprerkend vir my. Van nou af doen ons soos die musiek vir ons sê! Toortsie.
Die volgende oomblik trek ons ons asems in: Wie kom daar op die verhoog opgedans? Maar dis mos niemand anders nie? ABBA in lewende lywe!
En die Goue vroue haak uit!
Ons sing! Ons dans! Ons swaai en draai, soos net Rebusfonteiners kan . Want: Ons is die GOUE VROUE en ons KAN!
Toorts het so n jaar of so gelede 3x moes trek, Una het van die een kant van die dam na die anderkant getrek en tannie Frannie van land tot land.
Ek verplant nie maklik nie. Dis makliker om te bly waar jy is as om te trek. Tannie Frannie se mooi skrywe het my egter laat terugloop op my geheuepaadjies en ek kom agter dat ek ook nogal n hele paar maal getrek het.
My paaie het van platteland tot die stadste stad in Suid-Afrika, tot platteland geloop. Ek glo mos dat elke plek sy eie goeie goed het. Die stad se teaters en winkels en anything goes. Daar raak jy kosmopolities en gewoond aan die beste sowel as die slegte. Niks skok jou nie en dis leef en laat leef. Die platteland het weer sy natuurskoon en gratis ontspanning en rustigheid. Daar is behoudenheid en omgee. Dienste is uitstekend en jy kan daar alles kry wat jy wil he, mbv ‘n koerier of ‘n geleentheid of ‘n winkel wat omgee. En goeie vriende!
Eers was daar my geboortehuis op Bredasdorp langs tannie Emily en oom Pietertjie. Ek onthou so goed hoe ek en my ma eendag afgestap het winkel toe om vir my ‘n bed te gaan koop. Dit was tyd vir die cot om te verdwyn.
Toe trek ons af na na ‘n ander huis, reg langs Sandra en Linda Neethling in. Dit was ‘n laaang erf en as jy onder in die erf staan, kon jy nie die huis bo sien nie, want die bome het dit verberg. Audrey Blignault , wie se ouers so 2 huise van ons af gewoon het, skryf hoe haar boetie se bokkie eenkeer vir meer as n week lank weggeraak het in hulle erf. Hulle kon hom nerens kry nie. En toe, eendag, verskyn hy weer! ( Audrey Blignault: Die Krismisbokkie uit: Die plesierboom, Nasionale boekhandel beperk.) Kan julle verstaan hoekom ek as 4-jarige, bang was ek verdwaal in die erf?
Vandat ek 5 was, tot ek begin skoolhou het, was my ouershuis op Sasolburg- wonderlike wonderlike jare op n klein dorpie met hoë tegnologie, lieflike mense en ‘n buitengewone progressiewe skool, hoofsaaklik agv mnr Sam Pellissier, wat enig in sy soort was.
Na ‘n draai in ‘n koshuis op Tukkies en Kimberley, land ek toe in Johannesburg vir die eerste keer in my eie woonstel. Wonderlik!
Dit my eerste regtige trek en my arme pa het met sy bakkie vir my n yskas, planke vir kassies en watnog met sy bakkie daar aangebring. Japie-my-skapie het vir my n bed geleen. ‘n Pragtige driekwart yster- en koperbed met ‘n ystertjie erens wat soms tik op jou hart se klop. Uiteindelik het Japie kopgegee en vir my die bed present gegee. Grietjie, ‘n meisie wat haar trourok in haar tas gepak het en oorsee met haar geliefde gaan trou het, se meubels is toe sommer by my gestoor. Baie gerieflik vir albei van ons! Later het ek darem toe ‘n eie ou sitkamerstelletjie by vriende van vriende gekoop vir R50. Goeie ou jare met goeie ou vriende in goeie ou Johies.
Dit was n pragtige groot ou woonstel met selfs n balkon, n outydse wonderlike gasstofie met sentrale gas, vir slegs R40 per maand. Selfs in daardie tyd was dit belaglik goedkoop.
Daar het ek 5jr lank heerlik gebly en die huur het nooit opgegaan nie, want daar was nog nie ‘n ding soos inflasie nie. Daar het ek my groot liefdesdramas beleef en ook uiteindelik my trouman ontmoet.
My 4 trekke in die 1 jr op Stellenbosch is n storie op sy eie- van kolekamer tot slegs 2 weke lank in ‘n woonstel saam met ‘n onuithoudbare BCom student en n ander een van slaai geleef het( 2groot koppe kropslaai vir elke ete), tot ‘n buitekamer( hier moes ek eers die opslaan lessenaar afklap sodat ek die yskas se deur kon oopmaak, sodat ek dan weer die badkamer se deur kon oopmaak om te kan in!) en uiteindelik die sitkamer van ‘n 1slaapkamer woonstel saam met Christine.
Toe volg een jaar as getroudes in n pragige gerestoureerde skakelhuisie in Brixton. In daardie jaar is ons eerste babatjie gebore. Toe ek uit die hospitaal kom, staan daar sowaar ‘n nuwe tweedehandse sitkamerstel, kompleet met Saunderson linne oorgetrek. My man en ma het ons ou stelletjie by die tweedehandse winkel gaan omruil vir hierdie pragstuk en moes net iets soos R50 bybetaal! Ek het vandag nog die stel, welliswaar al ‘n paar keer weer oorgetrek.
Die volgende 6 jaar was ons in Valhalla en by al my dierbare ou Varsity vriendinne. Daar is ons ander twee kindertjies gebore. Dit was goeie gelukkige jare! Daar het ons gebly totdat ons 32 gelede weer teruggetrek het na my geboortedorp, Bredasdorp.
Una het dit begin, en toe het Woordnoot met haar kers-verjaardagpartytjie vir ons elkeen ‘n pakkie in die hand gegee en ons saamgenooi na ‘n Learjet wat saggies op Rebusfontein kom land het en ons voor hierdie lieflike kasteel kom neersit het. In ons pakkies was daar vir elkeen ‘n sleutel …
Volg die verhaal HIER waar jy elkeen se skrywes sal vind:
Seegogga klim effens deur die blare van die leerjet af. Sy het die hele vlug lank heerlik geslaap. Voor haar is ‘n groot kasteel.
In haar hande hou sy ‘n klein, klein sleuteltjie vas. Sy sien hoe Appeltjie in die kasteel in verdwyn en weet sy moet ook daarheen gaan.
Dis ‘n pragtige kasteel. Seegogga verwonder haar aan die ou-wêreld se prag en praal; die hoë plafonne; die vergulde rame om die reuse skilderye en die lieflike kandelare. Dit is koninklik!
Seegogga probeer ‘n deur oopmaak, maar dit is gesluit. Sy kyk na die vergulde deurknoppe en sleutelgate. Hierdie klein ou sleuteltjie sal in nie een van hulle inpas nie.
Op en af loop Seegogga in die gange op soek na ‘n oop vertrek, of dalk iemand. Die volgende oomblik haak haar voet aan iets vas en sy skuif op haar maag oor die blink houtvloer. Sy kyk om en sien dat sy oor ‘n swaar goue kosbakkie geval het. ‘n Groot langhaar grys kat kyk haar afkeurend aan.
Seegogga wil net opspring toe sy die klein gaatjie in die vloer sien – ‘n baie klein sleutelgaatjie. ‘n Geheime valdeur! ‘n Mens kan skaars die buitelyne van die deurtjie sien. Sy druk die sleutel in die gaatjie – dit pas! Die valdeur skuif geluidloop oop.
Sy stap die dofverligte trappies na onder. Onder is ‘n groot vertrek. Teen die een muur is veskeie kartonhouers opmekaar gestapel. ‘n Outydse skryftafeltjie staan teen die ander muur. Met moeite kry sy die ou olielampie aangesteek met die tonteldoos wat langs hom lê. Alles is met ‘n dik laag stof bedek.Dis duidelik dat hier baie lanklaas iemand was. Die laaie van die skryftafel is leeg, behalwe vir ‘n paar leë vergeelde bladsye, ‘n veerpen en ‘n botteltjjie verdroogde ink.
In die lamplig sien sy nou ook ’n ou leunstoel en ‘n Chaise bank, albei met donkerrooi fluweel oorgetrek. Tussen hulle lê ‘n klein persies matjie. Dis duidelik dat hierdie kelder vir meer as net stoorplek gebruik is.
In die een hoek staan ‘n outydse swart skeepkis. Die kis trek Seegogga soos ‘n magneet. Dit maak maklik oop. Binne-in is die pragtigste klere in lae sneespapier verpak. ‘n Lieflike lang egte sy aandrok met ‘n perlemoenskynsel, ‘n outydse korset, ‘n paar roomkleurige satynskoentjies met strikkies op, en ‘n swierige skilpaddop haarkam. Verder is daar ‘n pêrel aandsakkie en ‘n ragfyn mantel, alles te pragtig. Seegogga lig die lieflike aandrok op en hou dit voor haar en swaai rond. Die flair romp fladder verleidelik en pragtig.– dit lyk sowaar of die rok vir haar sal pas.
Dis toe sy die klere weer mooi terugpak, dat sy onder is die hoek van die kis die pakkie briewe sien, mooi saamgebind met ‘n blink lint.
Versigtig vou sy die boonste brief oop. “…. My trane ken geen perke nie. My pragtige blondekop babatjie…..” Seegogga sukkel om die vebleikte skrif in die dowwe lamplig te ontsyfer.
Sy sit die briewe in die perelhandsakkie. Sy sal dit saamneem en later een vir een lees. Miskien kan die Goue Vroue haar daarmee help.
Die agterste deel van die vertrek is redelik leeg, maar naby die dak is ‘n klein langwerpige venstertjie, wat die donker skemer verklaar. Seegogga skuif ‘n boks nader en klim op hom om by die venstertjie te kan uitkyk.
Sy sien ‘n stukkie tuin met bome, en ook die ander vleuel van die kasteel met die grag wat al om die mure kartel. Deur die kasteel venster sien sy ‘n bruid met ‘n paar naaldwerksters wat om haar kloek. Meteens jaag daar ‘n jetski met ‘n figuur in rooi geklee op die grag om die hoek van die kasteel, en vedwyn weer net so vining soos hy gekom het. Seegogga skud haar kop. Die figuur het verdag baie na Christa gelyk – maar sou sy sowaar ‘n jetski kan ry?
Toe sien sy weer deursigtige miniatuur figuurtjies voor die venster verby fladder en sy hoor hulle saggies lag en giggel. Het sy haar verbeel? Maar nee! Enetjie fladder terug na die venster toe en die volgende oomblik is sy by Seegoogg en vlieg al om haar kom en giggle vrolik en vespot en woeps! Weg is sy!
Seegogga lag vrolik. Dit was so snaaks! Sy kry ‘n warm gevoel om haar hart. Die lewe is darem ‘n wonderlike avontuur. Tog – hoe het die dingetjie deur die glas gekom? Droom sy dalk steeds?
Toe hoor sy trompetgeskal en vrolike musiek. Heel voor loop ‘n man met ‘n mantel en ‘n kroon… dit moet die koning wees! Net agter hom loop ‘n paar Goue Vroue: Toortsie met die pragtigste koningbou aandrok wals –wals met die paadjie af. Langs haar is Frannie met die mooiste groen aandrok. Daar is nog ‘n paar towerinne en die een lyk mooier as die ander. Heel agter stap nog ‘n mooie dame met ‘n dokterstassie. Hulle is duidelik op pad na ‘n vrolike geleenthied.
“Dit gaan ek nie mis nie!’ dink Seegogga. Sy gooi gou die perlemoenrok oor haar kop. Dis so lig dat dit voel of sy met die rok kan wegvlieg, Die materiaal lewe en lig met die geringste beweging. Seegogga sit die kam in haar hare en pluk die satynskoentjies aan haar voete. Sy is terug in die vorige eeu. Met die perelhandsakkie onder haar arm, vlieg sy die trappies op. Sy storm deur die valdeurtjie en loop byna vas in Appeltjie en ‘n vreemde wasige wese.
Seegogga bekyk die gat in die boek. Mmm, dit lyk sowaar of iemand haar lipstiffie in hierdie gat weggesteek het! ‘n Lipstiffie sal mos net mooi in hierdie gat pas – en Seegogga se lipstiffie is juis weg – die einste lipstiffie wat haar dogter vir haar met ‘n vriendin spesiaal uit Holland laat kom het.
Appeltjie gee vir Seegogga die boek aan. ‘n Boek met ‘n gat in. Ja, ‘n hele gat wat dwarsdeur ‘n hele paar bladsye gaan.
Diep in die hart van hierdie geel bladsye vesonke lê die geheim opgesluit.
Nie eens onsigbare ink of kodifisering verbloem die geheimenisse nie. Elke vrou het haar ontblote geheim versigtig uit hierdie boek verwyder…uitgesny!
Met net mooi genoeg provokasie sal elke vrou dalk, ja dalk tóg! een vir een hulle bladsye terugskryf sodat die leser kan agterkom HOE en WAT en HOEKOM elkeen in haar eie reg geluk gevind het.
Of is dit dalk die gat in haar lewe wat sy in die einste Holland weer teruggeskryf het, wat nou weer uitgeval het?
Seegogga dink terug oor haar lewe: Die gate, die hoogtes, die opdraendes , die droogtes en die oases. As ‘n mens 70 + is, en jy is ‘n seegogga, is daar baie hiervan.
LIFE GOES ON …deur Anna-Marie Groenewald
Certain stages in life are pain
long stretched droughts without rain
barren earth beneath the rock
only the bones of an animal
a withered flower
the memories of a lost love.
And yearning, yearning
one dwells in the past learning
not too easily
to accept
and try again.
But a wound is left to stay
the animal will not dart away
the flower will not bloom again
with the same vigor.
Still, life goes on
it rains again
the flowers bloom
the animals roam
until the next drought
the next stage
the next pain.
Seegogga dink aan 9 jaar in haar jongmenslewe. Daar was die groot hartseer, wat sy mos uitgeskryf het hier op Seegogga se Bloggie. Die boek is weer heel. Die duik is opgevul en Seegogga vryf soms tevrede oor die mooi gladde papier. Dit was alles die moeite werd. Die gat het verander in een van haar mooi herinneringe. Daar is 9 stukkies en net te veel om hier te vertel, daarom gee sy ‘n link vir die wat wil lees, want dis wel lank gelede, maar dit was tog ‘n belangrike hoofstuk van die boek.
Dit is juis hierdie bloggie, hierdie saamskryf met die GOUE VROUE wat haar laat besef het dat sy sterker is as wat sy vermoed het.
Toe nog ‘n groot drama kom, en Rebusfontein sommer so onder hulle weg gesanatiseer word, en die stigter van Rebusfontein dit sommer vir almal wil wegvat, hier in die middel van die wereld se swaar tyd, juis toe almal eintlik ‘n Rebusfontein nodig gehad het, dat Seegogga se superduper powers inskop.
Sy het van die VVVTT afgeklim en vinnig gou Rebusfontein toe laat waai om haar huisie weer op te bou en te herstel. Daar was die wat haar gekruisig het, daar was die wat saamgestaan het. Seegogga self wonder soms of sy die regte ding gedoen het en of sy nie eers dieper moes dink en fyner moes uitpluis nie. Maar sy was nog altyd impulsief en het dikwels gedoen en later gewonder. So dis nou gedoen. En gelukkig is daar wonderlike vroue – die Goue Vroue, wat ook almal hulle huisies weer kom regmaak en kom verf het. Ons almal het nou weer ons veilige huisie in ons veilig dorpie, daar waar ons kan lag en speel, waar die son skyn, die glasies klink, die voëltjies sing en die blommetjies blom.
Seegogga sit rustig agteroor, einste op die stoep van haar Rebushuisie. Die stoep is gesellig bont nadat sy en Blommie, Kameel se vriendelike koei, dit ‘n bietjie versier het – onbepland, ja, maar pragtig. Haar bladsye is heel – miskien ‘n kreukel hier en daar, maar die diep gate is gevul.
Dit laat haar nou mos dink aan haar lipstiffie – wat verhoed haar om dit te bestel – aanlyn van Holland af? Sy gaan dit nou dadelik probeer!
Sy vryf liefderik oor die gat wat nou mooi toe is. “Ons almal het die vermoë om die seer in ons lewe te verwerk en heel te maak”, dink sy. “Met ons Vader se hulp is alles moontlik.”
Sy wens dit vir al haar goeie vriendinne, die Goue Vroue van Rebusfontein, toe. “Saam sal ons mekaar ondersteun en onderskraag totdat almal met vrede oor hulle boeke se baie blaaie kan vryf en sê : Dis heel! Dis herstel!”
seegogga maak die boek tevrede toe en gaan gee dit vir Toortsie.
Hierdie is ‘n dialoog tussen ‘n ouma en ‘n keinkind wat ek vir die VLV moes skryf. My dialoog was nie een van die 3 bestes nie, maar ek dink tog ek wil dit hier plaas vir die GOUE VROUE!
Dialoog tussen ouma en 9-jarige kleinseun: As ek weer kon
KLEINKIND: Yis, ouma, ek wens so ek kan vlieg!
OUMA: Ja, Daniël? En hoekom wil jy vlieg?
KLEINKIND: Sommer Ouma. Ek wetie. Ek dink dit sal lekker wees!
OUMA: Mmm…Die grendeltyd maak mens moeg, né, Daniël! En dan kan jy sommer so sjoep-sjoep na ander lande toe gaan, of saam met die voëls op die wolke ry….
KLEINKIND: Jaaa! Yis, Ouma, dit sal darem cool wees. Ek het nooit eers daaraan gedink nie!
OUMA: Nou waaraan het jy dan gedink?
KLEINKIND: Ek het eintlik aan ‘n vliegtuig gedink. Of ‘n Jet. As ek nou ‘n pilot kon wees van ‘n jet!
OUMA: Mmm… Miskien word jy nog eendag een! Dit laat my nou dink aan Elon Musk.
KLEINKIND: Wat?
OUMA: Elon Musk is mos nou die rykste man in die wêreld. Hy het ook so gedroom soos jy, maar hy dink toe mos aan ‘n vuurpyl.
KLEINKIND: ‘n Vuurpyl?
OUMA: Ja. En weet jy, toe ontwikkel hy een! Hy wil nou mense daarmee laat rondry. Maan toe en so. Wil jy maan toe gaan?
KLEINKIND: Sjoe! Ek weet darem nie. Sal ouma daarvan hou om te gaan?
OUMA: (trots) Ek was al daar!
KLEINKIND: Aag ouma! No ways!
OUMA: Sowaar! Elon het vir my en die Goue Vroue op Rebusfontein kom oplaai en met ons so ‘n draai om die maan gery.
KLEINKIND: (skepties) Ouma speel nou seker.
OUMA: Sowaar, Daniël! Een van ons, Scrapy van Nieu Zeeland, ken hom mos, en toe reël sy dit. Maar die béste ding waarin ek nog gevlieg het, is in ‘n tent.
KLEINKIND: Aaag, ouma, ‘n tent kan nie eers vlieg nie! Ouma praat nou sommer nonsens.
OUMA: Jy sal verbaas wees. Ek en die Goue Vroue van Rebusfontein het met ‘n vlieënde tent reg om die wêreld gevlieg.
KLEINKIND: Ouma, ek verstaan niks wat ouma sê nie. Wie is die Goue Vroue en wat is Rebusfontein?
OUMA: Die Goue Vroue is ‘n groepie tannies wat saam stories skryf. En ons woon op ‘n dorpie met die naam van Rebusfontein.
KLEINKIND: Maar Ouma, Ouma woon mos op Bredasdorp?
OUMA: Ja dis reg. Maar ek woon ook op Rebusfontein. Rebusfontein is nie ‘n regte dorp nie. Dis ‘n dorpie in ons verbeelding. Ons gaan gereeld soontoe en daar beleef ons wonderlike avonture.
KLEINKIND: O. Soos in ‘n storie, nie rêrig-pêrig nie?
OUMA: (lag) Ja. In ‘n mens se verbeelding is enigiets mos moontlik, né, Daniël?
KLEINKIND: Ouma bedoel nou soos ‘n tent wat kan vlieg?
OUMA: Ja! Of ‘n spieël wat kan praat. Weet jy, ons het eendag selfs in ‘n gat in die grond ingerol na ‘n ander wêreld toe – ‘n haasgat.
KLEINKIND: (lag) Aaag ouma, ouma is te groot vir ‘n haasgat – maar ouma bedoel seker ook speel-speel.
OUMA: (lag) Eintlik regtig! In ons verbeeldingstorie! En daar onder is ‘n wonderwêreld en ons het die koningin gehelp!
KLEINKIND: Weird… Maar ouma, dit klink mos soos Jan en die Boontjierank!
OUMA: Wel eintik meer soos Alice in Wonderland, né. Maar ons Goue Vroue het sommer ons eie storie geskryf oor ons eie wonderwêreld.
KLEINKIND: Jis dis soo cool ouma! As ek weer kon kies sou ek ook met ‘n towertent wou vlieg!
OUMA: Ja dit is! En jy kάn weer kies, Daniël! En dis net so lekker om op ‘n verbeeldingdorp te woon, waar alles net so is soos jy dit wil hê. As ek weer kon, sou ek dit net alles baie vroeër gedoen het – toe ek nog so oud soos jy was!
KLEINKIND: Jis, Ouma, ek dink Ouma is baie cool, maar as ek my maats vertel, gaan hul dink Ouma is lekker koekoes.
OUMA: (lag) Hulle kan mos maar so dink, wat! Maar ek en jy weet mos beter. Ken jy Walt Disney?
KLEINKIND: Dis mos hy wat al daardie cool tekenprente gemaak het, né ouma?
OUMA: Ja. Dis net hy. Nou: Walt Disney wou tekenprente maak en almal het gedink hy is mal in sy kop. Maar hy het gesê: ”The only limitation is the limitation of your own imagination.” Met ander woorde, jy kan jou enigiets verbeel. Die enigste ding wat jou terughou, is die beperkings van jou eie verbeelding. Verstaan jy dit?
KLEINKIND: E…Ek dink so ouma. Dit beteken jy moet probeer om jou verbeelding so veel as moontlik en so way out as moontlik te gebruik?
OUMA: Ja, presies netso . Dis nou as jy eendag ‘n uitvinder wil word – of ‘n skrywer. Of ‘n beroemde ingenieur… Of sommer net om die lewe vir jouself interessanter te maak hier in die grendeltyd.
KLEINKIND: Sjoe ouma – ‘n uitvinder?
OUMA: Ja. ‘n Uitvinder dink mos aan goeters waaraan ander mense nog nooit gedink het nie, en dan probeer hy dit waar maak. Soos die ou wat gesien het die ketel se deksel rittel as die water kook. Toe dink hy as die stoom die deksel kan oplig, kan die stoom dalk gebruik word om iets vorentoe te laat gaan. Toe maak hulle die eerste treine.
KLEINKIND: (opgewonde) Jis, Ouma, as ek weer kan, gaan ek ook probeer om wayout goed te dink! Ouma moet vannaand vir my die storie van die haasgat en die trein vertel. Maar nou gaan ek en my boetie eers vlieg!
OUMA: Regso jong! Vlieg? Met ‘n jet?
KLEINKIND: Ja dit ook. Maar eintlik het ek gedink…soos…net soos…
OUMA: Ja?
KLEINKIND: Net soos Ouma en daai Goue Vroue. Ouma sê mos ek kan weer dink.
OUMA: Ja! En as ek weer kon vlieg, sou ek saam met jou gevlieg het.
KLEINKIND: Maar Ouma kan mos! Kom Ouma. Pieter! Kom hier!
Ouma, mens kan mos met ‘n pophuis ook vlieg, né?
OUMA: Ja beslis.
KLEINKIND: Kom klim in, Ouma.
OUMA: (steun) Waarheen gaan ons, Daniël?
KLEINKIND: Ons gaan mos Ysland toe!
OUMA: Hoekom Ysland?
KLEINKIND: Mos na Kersvader toe, Ouma. Hy woon mos daar!
OUMA: (lag) O, Natuurlik! Niks is onmoontlik nie, nê!
Seegogga se Bloggie 
Jy moet ingeteken wees om kommentaar te lewer.