Liewe blogvriende
Ek hoop julle het ‘n wonderlike geseënde Kersfees gehad en gaan ‘n wonderlike geseënde en voorspoedige nuwe jaar hê. 2017 Hier kom ons!
Liefde
Seegogga
Seesterretjies. onlangse kommentaar
my boekies
Languages of the heart
Suddenly quite a few Afrikaans bloggers also write in English. I suppose it is to get more readers, also from overseas? Unfortunately the translation button does not work so well and some words are translated downright funny!
I used to be an Afrikaans teacher and love the language, but here I am tonight trying my hand at English, for no particular reason, but only because other bloggers inspired me, and because I actually love doing the English bit now and then. I have written quite a few English poems in the past if you care to look through the category: Gedigte en rympies van Verlange. A lot of the writings in my personal diary are in English as well.
Like all Afrikaans pupils in a predominantly Afrikaans school, I mostly only learned English at school, and although my parents could speak it very well, and even though I read a lot of English books, I hardly ever spoke it. In those days we were brought up to be so scared of making a mistake, that we would rather not try to speak the Rooitaal at all, if possible. Someone might just laugh at you!
So this very Afrikaans teacher got her first job: Afrikaans teacher for quite a few immigrant children, most of them from England and Scotland. I was thrown in at the deep end in a class full of teenagers who could not understand even one word of Afrikaans.
It was an experience that would change my life in more ways than one, an experience that I will cherish for the rest of my life, but also an experience that taught me to speak English! “Miss, your tongue ties. When you want to say something like ‘don’t do that , do this,’ you say: ‘don’t do dat do dis”….but it’s ok, miss, we understand what you mean!”
I also learnt an important lesson, especially after I went overseas: It is OK to make mistakes in a second or a third language. The main thing is to be able to communicate in it, not how perfect you can speak it. Yes, we all strive for perfection, but seeing that most people in the world can only speak one language, and if they mastered a second language , it is often of quite a poor standard, we need not be ashamed if a mistake or two slips through, at all.
(So an Italian chap and I once spent a whole evening on the train station in Milan talking in German! We both had it at school and our German was equally bad, but it was the only other language he knew.With a lot of hand gestures and repetitions, he was able to tell me that he is part of the station police, that it is very dangerous for a girl alone on the station, and therefore he will wait with me until my train comes and that his brother is studying to become a doctor under Chris Barnard in Cape Town, South Africa.}
We in South Africa are actually VERY well educated where languages are concerned. We can all speak at least 2 languages very well, and some of us can speak quite a lot of languages.
This reminds me of a black man I met a few years ago. I had to visit the Air Force here at our town with two names: Waenhuiskrans if you are Afrikaans, or if you are English: Arniston. They asked me if I would give one of their members a lift back to town.
So this very big Xhosa got in my car next to me. “Do you speak English of Afrikaans?” I asked, as I cannot speak Xhosa.
” English, Afrikaans, Xhosa, Sotho, Zulu, Pedi, Swahili, French, German, and Portuguese,” he answered. He might even have mentioned a few more languages, but this is what I can remember. I was intrigued. How was this possible?
He explained to me that he grew up in the Transkei and learned Afrikaans at school. He then went to Transvaal, where he encountered Sotho and Zulu and of course English. During the struggle years he was trained as a soldier in Botswana and I think Mozambique as well. He ventured further into Africa, where French is often spoken. He also met some German people and learned their language. He now works as a translator for the South African Air Force.
I was so impressed. How did he manage to learn all these languages? His answer was a lesson in itself and left me, a child of Africa , quite ashamed .
‘You know,” he said :” It is just a matter of attitude” .
Carpe Diem in Cardiff
Jare gelede, is 1976-77 om presies te wees, het ek 3 maande lank deur Europa getoer , net me , myself en I. En geldjies was skraps. En ‘n Boer moes ‘n plan maak, ne! Ek vertel hierdie storie in opdrag van Una van Travel 640. Gaan lees gerus wat sy in Bali aangevang het!
Destyds het “Europe on 5 dollars a day” vir my werelde oopgemaak en ek sal nog daaroor blog, maar vandag wil ek vertel van ‘n ‘street procession’ in Cardiff. Die Walliesers sing mos ongelooflik mooi en sommer in stemme. Dus moet jy ,as jy daar is, oa ‘n rugbywedstryd bywoon, of kerk toe gaan. Die hele Wallis was ongelukkig daardie tyd in Frankryk omdat hulle daar teen die Franse gaan rugby speel het, dus is ek die Sondag kerk toe.
Die hoop het nie beskaam nie. Die gemeente het pragtig gesing. Wat egter vreemd was, was dat daar ‘n kadetorkes soms saam met die orrel gespeel het, en dat daar besonder baie mense in uniform in die kerk was.
Toe die dominee begin preek, kom ek agter dat dit die gedenkdiens is van koningin Elizabeth se 25ste jaar as heerser. Die hele Engeland was vol aandenkinkies wat mens kon koop van die geskiedkundige jaar, en nou het ek selfs ‘n gedenkdiens bygewoon!
Toe die diens klaar is, begin die kadetorkes ( of weermagorkes?) lekker marsmusiek speel, en almal marsjeer by die kerk uit: ‘n Klomp soldate in uniform, skoolkadette, die orkes, die boy scouts, die girl guides, toe die burgemeester en sy gade met hulle goue kettings en deftige klere, en daarna die gepeupel ook mooi netjies in hulle kerkklere( of so het ek gedink, maar ek het later besef dat dit eintlik die VIP’S van Cardiff was.)
Nou kyk, soos Herman Charles Bosman, is ek ook MAL oor optogte en soos hy ook altyd saamgestap het, as almal saamstap, stap ek ook! So val ek toe in saam met die gepeupel (eintlik mos die Cardiff VIP’S), al agter die orkes aan, sonder om te weet waarheen ons gaan en of ek ooit weer my pad sal terugvind.. Dis te heerlik om so in die middel van die strate te marsjeer!
Ons marsjeer nog so lekker, toe draai die hele prosessie links en marseer verder op ‘n lang rooi tapyt en in ‘n groot gebou in. Dalk die stadsaal? Ek, met my ma se ou All Weather reenjassie aan, en my SAL/SAA handbagasie sakkie oor die skouer , stap saam, heeltemal nie in staat of lus om nou te stop en uit die lyn te val nie.( In for a penny, in for a pound).
Steeds op maat van die kadetorkes, marsjeer ons op daardie rooi tapyt, binne-in daardie groot gebou in en op met die trappe tot by ‘n pragtige groot onthaalarea met tafels oorlaai met die heerlikste eetgoed denkbaar ! Oral staan oop bottels wyn en glase, net reg vir skink!
Almal begin gesels en eet en drink: Die army outjies, die orkes, die skoolkadette, die boyscouts, die girlguides, die Burgemeesterspaar, die Cardiff VIP’S en Seegogga.
Nouja, ‘n gratis ete vir ‘n arme backpacker is nie te versmaai nie. Ek het my SAL/SAA sakkie ongemerk op ‘n bankie in die foyer gaan neersit, my ma se all weather reenjassie met waardigheid oor my verslete bloujeans gedra, my kop gelig en gemaak of ek daar hoort. Ek het wyn gekry en geëet en van tafel tot tafel beweeg en geglimlag en kop geknik asof ek iemand sien wat ek ken, maar eintlik het ek stoksiel alleen op my eie ge-“cheese en wine!” Almal was so besig om met mekaar te gesels dat niemand hulle eintlik aan die buitestaander gesteur het nie( Altans ek hoop nie so nie!).
‘n Mens voel heel géklik om so ongenooid saam te kuier, maar dit was eetgoed en dit was verniet en daar was baie. Toe ek my maaltyd vir die dag in het, het ek my ongemerk maar weer skraal gemaak, my blou SAL/SAA sakkie ongemerk weer gaan optel, die trappe en rooi tapyt afgestap en my stilweg uit die voete gemaak. Ja, ek het so nou en dan omgekyk of ‘n sekuriteitswag my nie dalk agtervolg nie, maar tot dusver het niemand my gelukkig nog aangetree nie!
Ek wil my tog verstout om te sê dat my “streetprosession” dalk meer suksesvol was as ou Herman s’n. Hy was ‘n paar keer deur die Salvation Army bekeer, en het met verskillende protesoptogte saamgestap, maar ek glo nie hy het ooit by ‘n kaas en wynonthaal geeindig nie.
Kraterstories: Ons gaan Rose Show toe!
Dis lankal tyd dat ek vertel van die Rose Show.
Kyk, ek is mos Bredasdorp se roomyskoektannie. Veral vroeër jare het ek omtrent vir elke kinderpartytjie ‘n roomyskoek gemaak: katkoeke, teddies, trolle, watookal. Die koeke moes in die vrieskas bly en is verkieslik die dag voor die verjaardag afgehaal sodat die koek mooi kliphard kon vries voor die partytjie.
Soms het mense egter nie ‘n geskikte vrieskas gehad nie. Hierdie spesifieke naweek, jarre gelede voordat ons nog selfone gehad het, sou die dame Saterdagmiddag 2nm ,net voor die kindjie se partytjie, gou die koek kom haal en ek het pligsgetrou gesorg dat die koek al die Vrydag klaar was.
Die Saterdagoggend staan ek en die kinders luilekker op. Manlief was uithuisig vir werk. Die lieflike dag lê wyd en oop voor ons. By ons plaaslike supermarkie trek ‘n plakkaat ons aandag: Greyton, daardie pragtige kunsdorpie, het hulle jaarlike “ROSE SHOW” vandag, en net daar besluit ek en my 3 dogters: Ons gaan Rose Show toe! Op Greyton! Ek reël dat ek die sleutel vir die huis in my posbus sou laat sodat die koek 2nm beskikbaar sou wees vir die klant.
Ons wikkel en roer en toe is ons op pad. By Van Brakelstoor besluit ons om die kortpad deur die plaaspaaie te vat: die ry is mos deel van die avontuur. En dit is ook net so. Op ‘n sekere bult is daar skielik 2 sekretarisvoëls reg voor ons in die pad! Om een van naby te sien is klaar ‘n baie skaars ding, maar twee! Op ‘n ander draai ry ons verby ‘n pragtige plaaswerf. Sjoe – groot en baie netjies. Ons sing en gesels en is vrolik.
Net toe, net toe ons amper by die N2 is, tref die skoot koue water my:” Ma, wat van die roomyskoek?” – Die roomyskoek in die vrieskas. Die een wat die vrou 2 uur vanmiddag kom haal. Ek het vergeet om die sleutel in die posbus te gooi!
Ek maak plan. Ons draai gou om. Dit naaste telefoon sal by daardie pragtige plaasopstal wees, besluit ons. Daar gekom , klop ons en roep, maar daar is nie ‘n siel op daardie werf nie. “Hulle is natuurlik almal by die Rose Show!” besluit ons.
Dan maar verder terug.
Ons kom by ‘n kleinerige huisie met ‘n 6 voet hoë doringdraad heining om. Agter die heining is ‘n gevaarlike wolfhond besig om ons wantrouig dop te hou. Ons waag dit nie te naby die hek nie, maar gelukkig loer daar ‘n ou tannie uit. Ek verduidelik dat ons dringend ‘n telefoon nodig het, en sy laat ons binne. Sy het sowaar nog een van daardie fone wat met ‘n ronde skyfie werk waarmee mens skakel, so ‘n regtige groot swart outydse telefoon.
My buurvrou, Elsabe, het my lank gelede reeds gewys hoe ek by my eie deur kon inbreek met ‘n kredietkaart, maar ai, Elsabe is nie tuis nie! Ek bel gou my buurvrou met die twee tienerseuns oor die straat en gee gou vir hulle ‘n les hoe om in te breek. Hulle moet asb my deur oopmaak met die kredietkaart sodat die vrou haar roomyskoek kan gaan uithaal, en dan sal ek weer vir haar vertel dat die deur oop is. Maar ai, tieners of te not, hulle kry dit nie reg nie. Na meer as ‘n driekwartuur se heen en weer skakel en ‘n ou tannie wat al wantrouiger na my staar, ten spyte daarvan dat ek haar sal betaal, laat weet die bure dat hulle dit glad nie regkry om my deur oop te maak nie.
Daar is net een genade. Ons moet terug. En vinnig! Dis net ‘n uur voor die partytjie begin. Ons kyk nie meer vir mooi voëls , plaashuise, landerye en blou berge nie. Ons jaag, so vinnig soos die grondpaaie ons toelaat – terug Bredasdorp toe.
Net mooi so 2nm is ons terug by die huis. Teen die deur is daar ‘n briefie: “Ons het dit toe reggekry. Die seuns het jou diefwering van die katte se venstertjie afgeskroef en ingeklim om die deur oop te maak en toe die diefwering weer aangeskroef.” ‘n Vinnige loer in die vrieskas bevestig dit: die koek is klaar weg.
Nouja. Al die gejaag verniet. Ons het toe maar gaan roomys eet. Maar wat ‘n avontuurlike dag: Die dag toe ons na Greyton se Rose Show toe gegaan het!
Adam Small en ek
As eerbewys aan Adam Small, reblog ek hierdie post.
Vannaand moes ek ‘n tweede gedig op Facebook plaas in ‘n gedigplaas-uitdaging. Ek plaas dit sommer ook hier.
My keuse is’n gedig van Adam Small. Hy het destyds by Maskew Miller gewerk en toe hy tydens besoek op Kimberley was, het ek hom gevra om my Afrikaanse matriek en 9’s te kom toespreek oor sy gedigte en veral ook sy boek Oos Wes Tuis Bes Destrik Ses. waaroor ek mal was en was nuut op die rakke was. Di was April 1975. by die Elizaberth Conradieskool vir fisiese gestremde leerlinge. Dit is nou net mooi 40 jaar gelede!
Ek was so opgewonde dat so ‘n beroemde dramaturg en digter bereid was om ons te kom toespreek. Ek het ‘n mooi tafel gedek met allerlei lekker eetgoedjies en die hele personeel ook genooi om te kom luister en na die tyd saam tee te drink en gesellig te verkeer.
Adam Small…
View original post 256 more words
A is vir Appel, P is vir Peer
Nouja die foutjies sal nie uitgesluit bly nie. Die korrekte spelling is Quebec en dit moet wees : waar IN die wereld is ek ( ipv is) , maar ek ganie nou alles oordoen nie!
Posted in gedigte en rympies (seestrome van verlange), Los opdrifsels
Tagged ABC, Appel, lawwe rympies, Peer
18 Kommentaar
EK MIS JOU!!!
Liewe Bloggie
Elke aand voor ek gaan slaap, dink ek aan jou – met liefde. En dan dink ek: ek het nie nou tyd nie, ek sal more….. en moreaand is dit weer te laat. Dan loer ek gou na jou stats, en sien dit groei en jy word meer en meer gelees, al skeep ek jou so af. Ek dan lees ek gou een van die skrywetjies wat mense weer gelees het, maar wat ek self dalk lanklaas gelees het … Ag Bloggie, dan kry ek soms foutjies, maar ek dink daar is nie tyd om nou reg te maak nie, ek sal later. Jammer man. En dan is ek dankbaar oor die mense wat nog lees. En hartseer omdat hulle nie daardie goed lees wat my naaste aan die hart le nie……. ag liewe Bloggie, Ek is lief vir jou. EN EK MIS JOU!!!
Liefdegroete tot volgende keer.
Jou Seegogga
Posted in Los opdrifsels
15 Kommentaar
