se streek/provinsie afspeel. Kuiergasbloggers en hulle lesers moet asseblief ook hulle skakels byvoeg op InLinkz sodat ons almal kan saamlees.
Om jou blogHierdie bloguitdaging is aanvaar deur 14 Afrikaanse bloggers wat ñ virtuele toer deur Suid-Afrika gaan onderneem. Die gasblogger van die week moet op ñ Donderdag, op die datum wat toegewys is, ñ blog publiseer oor hulle tuisdorp/streek, asook ñ fiktiewe weergawe van die ander 13 bloggers se kuier by sy/haar tuisdorp.
Klik op hierdie skakel om die lys van deelnemende gasbloggers te sien, asook die datums waarop hulle blogposse gepubliseer gaan word.
Die 13 kuiergasbloggers vir die week (en hul lesers) kan dan vir die res van die week ook blogposse bylas waarin hulle beskryf hoe hulle die kuier geniet het, of hulle kan ñ blog skryf oor die streek waarin die gasblogger van die week die kuiergaste onthaal het – vertel van ñ eie ondervinding in daardie provinsie/streek/dorp, deel herinneringe of plaas fotos wat daar geneem is. Enige lekker storie sal doen solank dit in die gasblogger pos by te voeg of om die ander bloggers te lees, kliek op die volgende: http://www.inlinkz.com/new/view.php?id=797928
“Opstaan! kom, kom, kom!”
Ai, wat het ek dit met die Towerinne. Die klompie het tot laat gisteraand op die stoep van die Arniston hotel gesit en gesels ipv om vroeg te gaan slaap! En die see wag vir niemand nie!
“Onthou ‘n mens kan net met laagwater in die grot kom!” waarsku Toortsie.
Vanoggend gaan ons grot toe en ek kan nou nie help dat dit al kwart oor 8 laagwater is nie. Dis nog nie heeltemal spring nie, dan is dit mos atyd so tussen 9 en 10vm, maar nou moet mens vroeg wikkel.
Die Gautengers trek effe hartseer stilletto’s uit en hulle plakkies en tekkies aan. Sonell sit sommer in die bussie haar rooi lipstiffie aan , maar Hester lyk presies reg met haar kortbroekie en sonhoedjie.
Ons ry met die giggel-groen bus tot by Roman Beach.
Toe begin ons stap, duin op, en uiteindelik duin af tot onder by die see. Onder stap ‘n mens al om die kante van die rotse op platterige klippe, ons spring oor rotspoeletjies met krappies, , vissies en anemone en hermietkrappies in. Kameel glip eenkeer, maar voordat sy plat in die water gaan sit, het Una en Bondels haar beet, en hou haar weerskante vas. Versigtig stap hulle 3 so ingehaak verder, al om die krans totdat ons uiteindelik dit sien : Daar agter in een van die inhamme wat vol oranje en groen ronde klippe lê, is daar ‘n gaatjie.
“Is dit die grot?” vra Perdebytjie effe teleurgesteld.
“Nee, ons moet deur daardie opening daar agter klim”, sê Toorts.
Dit lyk maar so onmoontlik te klein, maar die dames klim almal handviervoet deur ( met ‘n paar kreune en steune) en voor hulle vou die wonder van die grot oop – die hoë uitgekalwerde dak, die gladde golwende rotse met die helder poeletjies, die hoop kleurvolle ronde klippe in die een hoek , die skemerlig,en die woeste branders wat saam met die son by die voorste opening instroom.
“Nee”, ons moet eers deur daardie opening kruip,” vertel Toortsie weer. Die towerinne klouter handerviervoet deur die gat – en voor ons vou die wonderwereld oop – die hoe uitgekalwerde dak, die geriffelde klipbodem met helder poeletjies, die skemerwereld met die woeste branders voor daar waar die son by die ander opening inskyn.
Dit is van hierdie grot af wat die dorpie sy naam gekry het. Vroeër was daar sand voor die grot en kon mens see-langs tot by die voorste opening loop. Die grot is so groot dat ‘n ossewa wa hier kon omdraai. Vandaar die naam: Waenhuiskrans.
In 1815 het die Engelse skip, die Arniston , op Waenhuiskrans gestrand. Dit was ‘n groot gebeurtenis en onder die baie gestorwenes het daar ook 4 seuntjies verdrink. Hulle ouers het vir hulle ‘n monumentjie ter nagedagtenis opgerig, en later het mense ook van die dorpie as Arniston begin praat. Daarom is dit jarelank al een van die min dorpe is die wereld wat 2 amptelike name het: Waenhuiskrans sowel as Arniston.
Toorts klim op die groot rots in die middel van die grot, die preekstoel. Toe haak sy af en sing dat die hele grot weergalm.
” I do like to be beside the seaside
I do like to be beside the sea….”
die ander dames val in en la- la lustig saam.
Ek moedig maar die dames aan om weer terug te klim deur die agterste gat, want ons het nog baie te doen, en boonop begin die see te stoot. Ons moet hier en daar oor voortjies spring en die branders spat ons lekker nat toe ons terug rondom die krans loop om weer by die sandduin uit te kom. Maar die gees is groot en Bondels , Positief , Sonell en Perdebytjie besluit om by Roman beach in te spring. Die water is deurskynend en warm en heerlik! Una dryf daar rond in haar pienk lilo; Kameel, Frannie en Toorts sit op die strand en smeer hulle met sonroom in; Lekkervurig is ernstig besig om op haar sel op te lees oor die stranding van die Arniston; Woordnoot is besig om ‘n gedig daaroor te skryf en Virgo C lê toe-oë in die son.
Ek self speel hier in die vlak watertjies rond toe dit my skielik tref : Waar is Hester? Ek kyk op die strand, die sandduin en die see. Hester is skoonveld weg.
Waaaar is Hester?
My man, dogter, en kleinkinders in die grot. Dit preekstoel kan net agter hulle gesien word. Dit is die groot hoe donker rots.
die pad na die grot toe
Meer as ‘N jaar lank is daar gedink, gewoel, beplan, idees neergeskryf, mini -senu-ineenstortings gekry, hoera-idees uitgedeel, herdink, herkou en gewerk, en veral gestres. Om jou oud-matriekklas se 50-jarige reünie hier op die Suidpunt van Afika te beplan, was vir my ‘n eer, ‘n uitdaging en ‘n vinnige manier om 10 – 20 jaar ouer te word.
Dan was daar die duiwe sage. Die een boer vlieg nie, die ander het nie genoeg duiwe nie. ‘n Ander een verhuur sy duiwe teen R 2 elk en ek huur gretig, maar toe ek hom so 2 maande gelede herinner, het hy al sy duiwe permanent verkoop en die nuwe eienaar vlieg nie. Na maande se rondbel was ek dus weer waar ek begin het. Gelukkig het my nefie duiweboer kontakte en so ‘n maand voor die funksie kry ek hulle: 50 duiwe en wit op die koop toe daarby. Hulle was wit en pragtig teen die donker see, en het hopelik almal veilig weer huis toe gevlieg.
Tussen die duiwe en bootsoekery deur, het my man besluit om ‘n kanon te bou en ek ‘n batik gemaak van die Sasolfabriek . Die kanon was ‘n glorified aartappelgun, maar met baie eksperimente en probeerslae en baie gebede het hy ook op die ou einde perfek gewerk – en ‘n appel geskiet dat hy daar trek! Die kanon tradisie is iets wat net ‘n oud Sasolleerling sal verstaan, en ek hoop dat my medematriekmaats sal besef dat hierdie kanon met liefde vir hulle geskiet het, en ook vir mnr Pellissier, ons geliefde oud-onderwyser wat op 93jarige ouderdom ons funksie kon bywoon.
