WAT GAAN AAN ???

Posted on Maart 8, 2017 by

secure 001Aan almal wat hier lees.

Ek het onlangs my bloggie laat opgradeer na seegogga.com toe (dit lyk beter vir my akkommodasieplekke , want almal vra my waar my website is, en dis die naaste wat ek nog aan ‘n website gekom het).  Skielik verdwyn al die advertensies, in plaas van die secure slotjie bo is daar nou ‘n i in ‘n sirkeltjie  wat beteken dat die veiligheid nie goed is nie, en my leserstal daal drasties. Seegogga is skielik besig om hier onder te verdwyn!

Ek is amper heilig oortuig hierdie secure probleem het iets daarmee te doen. Kan iemand help? Ek wil secure en veilig wees soos ek altyd was! Ek wil advertensies hê soos voorheen, maar betaal word vir hulle, al is dit ook hoe min. En die belangrikste: ek wil weer al my lesers terug hê!!!

Kan iemand raad gee en help?  Hoe maak ek my website secure met ‘n slotjie? Ek het vir WordPress brief gemail maar geen regte terugvoer ontvang nie.  Ek is lus en sê vir WordPress hulle moet hulle .com in hulle .com steek en my ou wordpress/seegogga teruggee. Maar ek weet nie eers hoe om dit te doen nie.

Heeeeelllllp!!!

Posted in Los opdrifsels | Tagged , , , | 23 Kommentaar

Hoe het Seegogga gebeur?

Posted on Februarie 24, 2017 by

blogging 001.jpgVan jongs af was ek lief vir skryf. Op 10-jarige ouderdom het ek al ‘n paar “gediggies” geskryf gehad, wat ek dan Desembers ewe manmoedig by die CSV Kampkonserte op Struisbaai opgesê  het.

As ek klavier geoefen het, het ek dit dikwels in die vorm van ‘n Siembamba program aangebied.  Nou moes die “maatjies” trippel soos feetjies of storm soos reuse( toonlere) , dan  weer spring soos hasies ( arpeggios), ens. Die musiekstukke was stories van Prinsesse en verlore liefdes en wonderlike balle in die kasteel. So het ek eendag ‘n goeie pak slae gekry( baie onregverdig!!!), omdat my ma vir ons huishulp gevra het of ek geoefen het, en dié vertel toe dat ek net gespeel het en nie geoefen het nie. My ma glo toe vir haar en nie vir my nie!

Op skool, universiteit en my jongmensjare het ek van tyd tot tyd in ‘n dagboek geskryf. Tog snaaks hoe die drang daar is om te skryf as jy emosioneel voel ( gelukkig of ongelukkig), ‘n saak het om uit te pluis, of sommer net soms die drang kry. Jy kan mos sê wat jy wil, sonder onderbrekiing, wat jy nie kan doen as jy met iemand gesels nie..  Goed- goed, tyd is ook ‘n faktor né!

So het ek jare lank nie geskryf nie, en baie sterk die behoefte begin voel. Ek het ver van my hartsvriendinne gewoon en my lewe het nare draaie gegooi. Ek het internet begin ontdek, ook Julia en Juliette gesien, ‘n paar interessante blogs toevallig ontdek en my verstom oor wat mense alles skryf. En ek wou dit ook doen!!!

So loop ek, rekenaargestremde,  ‘n lang ruk met hierdie groot behoefte in my hart om ook sommer my goeters te skryf, maar ek sal mos nie goed genoeg wees nie en sê vir niemand nie, want daar is eintlik niemand om dit voor te sê nie, niemand hier wat my behoefte sal verstaan of wie ek eintlik goed genoeg ken om my eie goeters mee te praat nie. As ek nou terugkyk, besef ek hoe eensaam ek eintlik was.

Toe gesels ek toevallig eendag met my kind se ou musiekonderwyseres en sy noem iets van haar blog. WAT??? Blog sy? Sowaar? Maar ek wou  dit nog altyd doen! Ek is onmiddellik sommer jaloers: dat sy, ‘n Bredasdorper, sowaar die moed het om op die internet te skryf en ek nie. Dat sy sowaar weet hoe om dit te doen en ek nie. Dat sy die moed gehad het om te begin, en ek nie.

Maar weet julle, sy is gaaf verby! Sy bied aan om my te help. Sy kom selfs na my huis toe om my bietjie meer rekenaargeletterd te maak.  Sy skryf die mooiste en positiefste goed op haar blog. Destyds was sy besig met “40 dae van positiwiteit“, waar sy elke dag iets positiefs geskryf het. Sjoe, dit was vir my wonderlik en eintlik net wat ek nodig gehad het toe my eie lewe heeltemal buite beheer begin raak het.

Sy wys my op die belangrikheid van ‘n skuilnaam en ek besluit op Gogga, die troetelnaam wat my ouers my as kind genoem het ( gelukkig het ek dit nooit as negatief gesien nie, al klink dit nou vir my baie snaaks: nie Liefie of Hartjie of Prinses nie – Gogga!). Maar toe ek wil gogga word, is daar reeds ‘n Gogga. Ag, en ek wou haar nou hier getag het, maar kry nie haar “profile” nie. Sy het baie lanklaas geskryf. Waar is jy, Goggatjie?

Toe word ek Seegogga.

En hier is ek nou vandag, 7 jaar later, steeds met my bloggie. My selfsorgakkommodasie by die see word  Seegogga Akkommodasie en ek begin daar ‘n tweede bloggie,en ek het selfs sopas ‘n Faceboekbladsy  oopgemaak onder die naam van Seegogga. My epos adres is seegogga, en ek weet nie hoe ek ooit sonder daardie titel klaargekom het nie. Nou die dag sê die een van my akkommodasie kliënte selfs: ” Ek hoor jy is Seegogga.”

So ek is lankal nie meer incognito nie, maar wat, dit maak ook nie saak nie. Ek het nooit oor my heel ergste persoonlike goed geskryf nie. skryf was net ‘n wonderlike uitlaatklep, ‘n ontvlugting, ‘n manier om gedagtes te orden, om dalk ‘n veskil aan iemand se lewe te maak, en ‘n manier om my stories neer te skryf voor ek dit vergeet,  soos my een kind my so mooi gevra het.

Om te blog het my lewe verander. ‘n Boekie is gedruk na aanleiding van my bloggie en een van my bloginskrywings is in ‘n leesboek vir skoolkinders opgeneem. Ek het ook aan ‘n radiodramakompetisie deelgeneem agv ‘n bloginskrywing, ( nee nie gewen nie, maar ten minste het ek dit gedoen – baie dankie André  Kotze vir al jou motivering en inspirasie !!!) en een van my blogstories is op Tjailatyd deur Amore vertel. Een van my 5 minute prentjies het een vd gewildste Kersfeesprentjies op Google images geword, en is selfs deur ‘n Suid Afrikaanse tydskrif gegaps. My tikvermoë en my rekenaar kennis het baie verbeter. Ek het wondelike nuwe blogvriende gemaak en het ook ‘n goeie blogviendin geraak met die dierbare blogger hier op ons klein ou dorpie, Bredasdorp.

Ja, liewe Toortsie ( wat intussen ook haar eie baie suksesvolle banting kookboek geskryf het), jy was en is steeds ‘n groot bron van inspirasie en ek dank jou daarvoor! En toe ek nou vanoggend die storie van Toortsie lees, het jy my weereens geïnspireer om ook Seegogga se storie te vertel en dus weer ‘n slaggie te blog!

Posted in die tale wat ons praat, Los opdrifsels, Seestories | 27 Kommentaar

I believe I can Fly nr 2: ‘n Saak van beginsel

Posted on Februarie 9, 2017 by

20150930_164014Soos baie van julle al weet, het ek ‘n klein papagaaitjie, Bekkie, ‘n blou Indiese Ringnek. Die vabond reël my lewe!

Ek glo nie daaraan om voëltjies se vlerke te knip nie, net soos ek ook nie daaraan glo om kinders se bene af te sny nie. As die voëltjie dan nou eendag iets moet oorkom omdat hy kan vlieg, is dit jammer, maar is dit ook reg so. ‘n Mens kan nie ‘n hele lewe se pret en plesier wegneem omdat jy bang is jy kom iets oor nie.

Byvoorbeeld: My goeie nefie, Derick,  hou baie van duik, en gaan gereeld by Valsbaai en ander plekke duik: presies daar waar al ‘n paar haaiaanvalle was. Op ‘n vraag waarom hy dit dan nog doen, want dit is dan nou so gevaarlik, het hy die volgende geantwoord:” Stel dit nou so. Om motor te ry, is baie gevaarlik. Daar sterf jaarliks duisende reisigers in motorongelukke op die paaie. Tog hou ons almal aan om motor te ry.”

20150930_164019Die antwoord sê so baie: ‘n Mens kan nie ophou lewe omdat jy bang is jy hou op lewe nie!

Bekkie is reeds 11 jaar oud en hoewel hy eintlik net in die huis mag rondvlieg, het hy al verskeie kere ‘ontsnap’ en ook verskeie noue ontkomings gehad, soos die dag toe die valk hom gejaag het, die dag toe die stortreën hom oorval het en die dag toe die man hom gevang het.  Maar daardie storie het ek reeds hier vertel.

Intussen was daar nog ‘n dramatiese dag in ons twee se lewe. Maar hierdie blog is nou al so lank, ek dink ek vertel dit in die volgende bloggie.

Hierdie bloggie gaan mos meer oor die beginsel van die saak.  Voëls moet vlerke kan sprei en vlieg. Kinders moet speel, boomklim, swem, grootword , uit die huis gaan en hulle eie lewe lei.  Ons moet die avonture wat na ons kant toe kom, aangryp en dit ervaar. In die proses stamp ons soms tone, val, maak ongelukke, beleef baie hartseer en ja, soms sterf ons. Maar om so bang te wees vir die lewe, dat jy jou hele lewe lank net in een kamertjie sit, is nie lewe nie.

Lewe die lewe! Voluit!

Voël liefhebbers is gewoonlik gekant teen dieremishandeling en almal gaan tekere oor honde wat in agterplase vasgemaak staan aan toue. Dis nou teen die wet om honde se ore te knip of hulle sterte af te kap.

Dis net: Waarom word papagaaie piepklein uit die nes gehaal en “handgrootgemaak?” Dit beteken eintlik heeldag alleen in ‘n boks , met slegs hantering tydens die voedingstye, Geen liefdevolle cuddling van ‘n mamma wat dikwels bedags en die ganse nag op hulle sit  met haar sagte warm lyf en donsies nie. ( Stel jou voor alle kindertjies word op ouderdom 1 jaar uit julle huise gehaal en in kinderhuise gesit? Nee?  Nou waarom word dit met voëltjies gedoen?) Daar is bevind dat die vereplukkery wat so algemeen by African greys is, uitsluitlik voorkom by handgrootgemaakte voëls.  Dit kom glad nie voor by voëls wat deur hulle voëlmamma gootgemaak is nie. Hierdie praktyk is nou reeds in Holland verbied, maar sover ek weet gaan “diereliefhebbers” die res van die wereld voort met hierdie wrede praktyk – all in the name of love.

Waarom knip mense voëls se vliegvere? Om die voël te beskerm dat hy nie wegvlieg en deur ‘n kat of valk gevang word nie? Lees asb hierbo oor die lewe met sy gevare. Hoeveel keer het ek al gelees hoe so ‘n voëltjie  se vere verkeerd geknip word, en hy dan bloei? Dis ook baie pynlik as die skag van die veer oop is. Hoeveel keer moet ek nog hoor van so ‘n voëltjie wat val en homself ernstig beseer? Hoeveel korter is so ‘n voëltjie se lewe nie agv gebrek aan die regte oefening nie?  Ons praat nie eers van verlies aan lewensgenieting nie. Waarom doen ‘diereliefhebbers’ hierdie onreg aan hulle voëltjies?

Waarom word voëltjies soms  jaar in en jaar uit stoksielalleen in piepklein hokkies gehou ?

En waarom is daar nie ‘n wet daarteen nie?

Posted in Los opdrifsels, Voels en beginsels: I believe I can fly | Tagged , , , , , , | 14 Kommentaar

Kersfees is verby, Nuwe Jaar lê voor

Posted on Desember 26, 2016 by

kersfees 001Liewe blogvriende

Ek hoop julle het ‘n wonderlike geseënde Kersfees gehad en gaan ‘n wonderlike geseënde en voorspoedige nuwe jaar hê.  2017 Hier kom ons!

Liefde

Seegogga

| 11 Kommentaar

Languages of the heart

Posted on November 20, 2016 by

Suddenly quite a few Afrikaans bloggers also write in English. I suppose it is to get more readers, also from overseas?  Unfortunately the translation button does not work so well and some words are translated downright funny!

I used to be an Afrikaans teacher and love the language, but here I am tonight trying my hand at English, for no particular reason, but only because other bloggers inspired me, and because I actually love doing the English bit now and then. I have written quite a few English poems in the past if you care to  look through  the category: Gedigte en rympies van Verlange. A lot of the writings in my personal diary are in English as well.

Like all Afrikaans pupils in a predominantly Afrikaans school,  I mostly only learned English at school, and although my parents could speak it very well, and even though I read a lot of English books, I hardly ever spoke it. In those days we were brought up to be so scared of making a mistake, that  we would rather not try to speak the Rooitaal at all, if possible. Someone might just laugh at you!

So this very Afrikaans teacher got her first job: Afrikaans teacher for quite a few immigrant children, most of them from England and Scotland. I was thrown in at the deep end in a class full of teenagers who could not understand even one word of Afrikaans.

It was an experience that would change my life in more ways than one, an experience that I will cherish for the rest of my life, but also an experience that taught me to speak English! “Miss, your tongue ties. When you want to say something like ‘don’t do that , do this,’  you say: ‘don’t do dat do dis”….but it’s ok, miss, we understand what you mean!”

I also learnt an important lesson, especially after I went overseas: It is OK to make mistakes in a second or  a third language. The main thing is to be able to communicate in it, not how perfect you can speak it. Yes,  we all strive for perfection, but seeing that most people in the world can only speak one language, and if they mastered a second language , it is often of quite a poor standard, we need not be ashamed if a mistake or two slips through, at all.

(So an Italian chap and I once spent a whole evening on the train station in Milan  talking in German! We both had it at school and our German was equally bad, but it was the only other language he knew.With a lot of hand gestures and repetitions, he was able to tell me that he is part of the station police, that it is very dangerous for a girl alone on the station, and therefore he will wait with me until my train comes and that  his brother is studying to become a doctor under Chris Barnard in Cape Town, South Africa.}

We in South Africa are actually VERY well educated where languages are concerned. We can all speak at least 2 languages very well, and some of us can speak quite a lot of languages.

This reminds me of a black man I met a few years ago. I had to visit the Air  Force here at our town with two names: Waenhuiskrans if you are Afrikaans, or if you are English: Arniston. They asked me if I would give one of their members a lift back to town.

So this very big Xhosa got in my car next to me. “Do you speak English of Afrikaans?” I asked, as I cannot speak Xhosa.

” English, Afrikaans, Xhosa, Sotho, Zulu, Pedi, Swahili, French, German, and Portuguese,” he answered. He might even have mentioned a few more  languages, but this is what I can remember. I was intrigued. How was this possible?

He explained to me that he grew up in the Transkei and learned Afrikaans at school. He then went to Transvaal, where he encountered Sotho and Zulu and of course English. During the struggle years he was trained as a soldier in Botswana and I think Mozambique as well. He  ventured further into Africa, where French is often spoken. He also met some German people and learned their language. He now works as a translator for the South African Air Force.

I was so impressed. How did he manage to learn all these languages? His answer was a lesson in itself and left me, a child of Africa , quite ashamed .

‘You know,” he said :” It is just a matter of attitude” .

Posted in die tale wat ons praat, English blogs, Los opdrifsels | 48 Kommentaar

Carpe Diem in Cardiff

Posted on November 11, 2016 by

Jare gelede, is 1976-77 om presies te wees, het ek 3 maande lank deur Europa getoer , net me , myself en I. En geldjies was skraps. En ‘n Boer moes ‘n plan maak, ne! Ek vertel hierdie storie in opdrag van Una van Travel 640.  Gaan lees gerus wat sy in Bali aangevang het!

Destyds het “Europe on 5 dollars a day”  vir my werelde oopgemaak en ek sal nog daaroor blog, maar vandag wil ek vertel van ‘n ‘street procession’ in Cardiff. Die Walliesers sing mos ongelooflik mooi en sommer in stemme. Dus moet jy ,as jy daar is, oa ‘n rugbywedstryd bywoon, of kerk toe gaan. Die hele Wallis was ongelukkig daardie tyd in Frankryk omdat hulle daar teen die Franse gaan rugby speel het, dus is ek die Sondag kerk toe.

Die hoop het nie beskaam nie. Die gemeente het pragtig gesing. Wat egter vreemd was, was dat daar ‘n kadetorkes soms saam met die orrel gespeel het, en dat daar besonder baie mense in uniform in die kerk was.

Toe die dominee begin preek, kom ek agter dat dit  die gedenkdiens is van koningin Elizabeth  se  25ste jaar as heerser. Die hele Engeland was vol aandenkinkies wat mens kon koop van die geskiedkundige jaar, en nou het ek selfs ‘n gedenkdiens bygewoon!

Toe die diens klaar is, begin die kadetorkes ( of weermagorkes?) lekker marsmusiek speel, en almal marsjeer by die kerk uit: ‘n Klomp soldate in uniform, skoolkadette, die orkes, die boy scouts, die girl guides, toe die burgemeester en sy gade met hulle goue kettings en deftige klere, en daarna die gepeupel ook mooi netjies in hulle kerkklere( of so het ek gedink, maar ek het later besef dat dit eintlik die VIP’S van Cardiff was.)

Nou kyk, soos Herman Charles Bosman, is ek ook MAL oor optogte en  soos hy  ook altyd saamgestap het, as almal saamstap, stap ek ook! So val ek toe in saam met die gepeupel (eintlik mos die Cardiff VIP’S), al agter die orkes aan, sonder om te weet waarheen ons gaan en of ek ooit weer my pad sal terugvind.. Dis te heerlik om so in die middel van die strate te marsjeer!

Ons marsjeer nog so lekker, toe draai die hele prosessie links en marseer verder op ‘n lang rooi tapyt en in ‘n groot gebou in. Dalk die stadsaal?  Ek, met my ma se ou All Weather reenjassie aan, en my SAL/SAA handbagasie sakkie oor die skouer , stap saam, heeltemal nie in staat of lus om nou te stop en uit die lyn te val nie.( In for a penny, in for a pound).

Steeds op maat van die kadetorkes, marsjeer ons op daardie rooi tapyt, binne-in daardie groot gebou  in en op met die trappe tot by ‘n pragtige groot onthaalarea met tafels oorlaai met die heerlikste eetgoed denkbaar ! Oral staan oop bottels wyn en glase, net reg vir skink!

Almal begin gesels en eet en drink: Die army outjies, die orkes, die skoolkadette, die boyscouts, die girlguides, die Burgemeesterspaar, die Cardiff VIP’S en Seegogga.

Nouja, ‘n gratis ete vir ‘n arme backpacker is nie te versmaai nie. Ek het my SAL/SAA sakkie ongemerk op ‘n bankie in die foyer gaan neersit, my ma se all weather reenjassie met waardigheid oor my verslete bloujeans gedra, my kop gelig en gemaak of ek daar hoort. Ek het wyn gekry en geëet en van tafel tot tafel  beweeg en geglimlag en kop geknik asof ek iemand sien wat ek ken, maar eintlik  het ek stoksiel alleen op my eie ge-“cheese en wine!”  Almal was so besig om met mekaar te gesels dat niemand hulle eintlik aan die buitestaander gesteur het nie( Altans ek hoop nie so nie!).

‘n Mens voel heel géklik om so ongenooid  saam te kuier, maar dit was eetgoed en dit was verniet en daar was baie. Toe ek my maaltyd vir die dag in het, het ek my ongemerk maar weer skraal gemaak, my blou SAL/SAA sakkie ongemerk weer gaan optel,  die trappe en rooi tapyt afgestap  en my stilweg uit die voete gemaak.  Ja, ek het so nou en dan omgekyk of ‘n sekuriteitswag my nie dalk agtervolg nie, maar  tot dusver het niemand my gelukkig nog aangetree nie!

Ek wil my tog verstout om te sê dat my “streetprosession”  dalk meer suksesvol was as ou Herman s’n. Hy was ‘n paar keer deur die Salvation Army bekeer, en het met verskillende protesoptogte saamgestap, maar ek glo nie hy het ooit by ‘n kaas en wynonthaal geeindig nie.

scan_20161111-2

| 19 Kommentaar

Kraterstories: Ons gaan Rose Show toe!

Posted on September 5, 2016 by

Dis lankal tyd dat ek vertel van die Rose Show.

Kyk, ek is mos Bredasdorp se roomyskoektannie. Veral vroeër jare het ek omtrent vir elke kinderpartytjie ‘n roomyskoek gemaak: katkoeke, teddies, trolle, watookal. Die koeke moes in die vrieskas bly en is verkieslik die dag voor die verjaardag afgehaal sodat die koek mooi kliphard kon vries voor die partytjie.

Soms het mense egter nie ‘n geskikte vrieskas gehad nie. Hierdie spesifieke naweek, jarre gelede voordat ons nog selfone gehad het, sou die dame Saterdagmiddag 2nm ,net voor die kindjie se partytjie, gou die koek kom haal en ek het pligsgetrou gesorg dat die koek al die Vrydag klaar was.

Die Saterdagoggend staan ek en die kinders luilekker op. Manlief was uithuisig vir werk. Die lieflike dag lê wyd en oop voor ons. By ons plaaslike supermarkie trek ‘n plakkaat ons aandag: Greyton, daardie pragtige kunsdorpie, het hulle jaarlike “ROSE SHOW” vandag, en net daar besluit ek en my 3 dogters: Ons gaan Rose Show toe! Op Greyton! Ek reël dat ek die sleutel vir die huis in my posbus sou laat sodat die koek 2nm beskikbaar sou wees vir die klant.

Ons wikkel en roer en toe is ons op pad. By Van Brakelstoor besluit ons om die kortpad deur die plaaspaaie te vat: die ry is mos deel van die avontuur. En dit is ook net so. Op ‘n sekere bult is daar skielik 2 sekretarisvoëls reg voor ons in die pad! Om een van naby te sien is klaar ‘n baie skaars ding, maar twee! Op ‘n ander draai ry ons verby ‘n pragtige plaaswerf. Sjoe – groot en baie netjies. Ons sing en gesels en is vrolik.

Net toe, net toe ons amper by die N2 is, tref die skoot koue water my:” Ma, wat van die roomyskoek?” – Die roomyskoek in die vrieskas. Die een wat die vrou 2 uur vanmiddag kom haal. Ek het vergeet om die sleutel in die posbus te gooi!

Ek maak plan. Ons draai gou om. Dit naaste telefoon sal by daardie pragtige plaasopstal wees, besluit ons. Daar gekom , klop ons en roep, maar daar is nie ‘n siel op daardie werf nie. “Hulle is natuurlik almal by die Rose Show!” besluit ons.

Dan maar verder terug.

Ons kom by ‘n kleinerige huisie met ‘n 6 voet hoë doringdraad heining om. Agter die heining is ‘n gevaarlike wolfhond besig om ons wantrouig dop te hou. Ons waag dit nie te naby die hek nie, maar gelukkig loer daar ‘n ou tannie uit. Ek verduidelik dat ons dringend ‘n telefoon nodig het, en sy laat ons binne. Sy het sowaar nog een van daardie fone wat met ‘n ronde skyfie werk waarmee mens skakel, so ‘n regtige groot swart outydse telefoon.

My buurvrou, Elsabe, het my lank gelede reeds gewys hoe ek by my eie deur kon inbreek met ‘n kredietkaart, maar ai, Elsabe is nie tuis nie! Ek bel gou my buurvrou met die twee tienerseuns oor die straat en gee gou vir hulle ‘n les hoe om in te breek. Hulle moet asb my deur oopmaak met die kredietkaart sodat die vrou haar roomyskoek kan gaan uithaal, en dan sal ek weer vir haar vertel dat die deur oop is. Maar ai, tieners of te not, hulle kry dit nie reg nie. Na meer as ‘n driekwartuur se heen en weer skakel en ‘n ou tannie wat al wantrouiger na my staar, ten spyte daarvan dat ek haar sal betaal, laat weet die bure dat hulle dit glad nie regkry om my deur oop te maak nie.

Daar is net een genade. Ons moet terug. En vinnig! Dis net ‘n uur voor die partytjie begin. Ons kyk nie meer vir mooi voëls , plaashuise, landerye en blou berge nie. Ons jaag, so vinnig soos die grondpaaie ons toelaat – terug Bredasdorp toe.

Net mooi so 2nm is ons terug by die huis. Teen die deur is daar ‘n briefie: “Ons het dit toe reggekry. Die seuns het jou diefwering van die katte se venstertjie afgeskroef en ingeklim om die deur oop te maak en toe die diefwering weer aangeskroef.” ‘n Vinnige loer in die vrieskas bevestig dit: die koek is klaar weg.

Nouja. Al die gejaag verniet. Ons het toe maar gaan roomys eet.  Maar wat ‘n avontuurlike dag: Die dag toe ons na Greyton se Rose Show toe gegaan het!

003

Posted in kraters en ander skandes (humor), Los opdrifsels | Tagged | 14 Kommentaar