Twee  jaar nadat sy begin skoolhou het, is die juffrou weg na ‘n ander skool; haar ingenieur is weg, oorsee;  maar die geur van John het gebly.  Sy  verbeel  haar sy kan dit vandag, 40 jaar later, nog steeds onthou –  die geur van hom in daardie ou baadjiejas.

Vakansies het hy, nou in matriek en prefek, steeds kom kuier, en sy by hulle gesin. Dit was sy ma, die lieflike Katie, wat voorgestel het dat hy die juffrou nou maar op haar naam begin noem – sy is mos nie meer sy “miss” nie. Het sy geweet, Katie, van die onuitgesproke toegeneentheid? Sy was ‘n slim vrou. Het sy meer gesien as wat hulle wou?

So het die juffrou geleidelik verander van ‘n “miss” na  Willemien. Sy het vir hom Peter Pan gegee om te lees, en hy vir haar ‘The Hobbit”.  Sy het siek geword, en hy het haar kom ‘opcheer.’ Hy het longontsteking gekry en sy het vir hom in die hospitaal gaan kuier. Hulle het sy klein boetie en sussie (asook die skoonheidskoningin) fliek toe geneem om na ‘n Walt Disney tekenprent te gaan kyk, en hulle twee het dit meer geniet as al die ander, wat nie kon verstaan hoekom hulle so lag nie.

Toe die juffrou twee jaar later Johannesburg toe gaan vir ‘n onderhoud, was dit John (toe op Wits) wat vir haar plek gekry het in ‘n hotelletjie en haar later kom haal het vir ete.

Sy het die werk gekry, blyplek gekry en ook vir  Wouter Kabouter. Maar John was altyd daar. Soms het sy en Wouter vir hom uitgeneem vir ete, soms het hy gebel, soms het hulle twee gaan fliek, tweekeer het hulle na Cliff Richard gaan kyk, en soms is hulle saam kerk toe.

Toe die ingenieur terugkom en hy en Wouter  haar albei gelyk finaal wou opeis,  het  dit  uitgeraak tussen haar en Wouter en  daarna het die ingenieur  toe ook besluit om weer weg te gaan. Haar lewe het gevoel asof die bodem uitgeval het,  maar dit is hý wat enkele oomblikke na die ingenieur se vertrek  aan haar deur kom klop het, asof gestuur: John.

Teen hierdie tyd het die juffrou dit al baie  sterk vermoed: Twee honde baklei oor ‘n been, maar die derde stap daarmee heen.

Dis net, die derde wou  nie die been hê nie.

Hoe diep ookal hulle vriendskap, hulle toegeneentheid, hulle  aangetrokkenheid; in ‘n mate was hulle steeds onderwyser en leerling. Juffrou- skoolkind liefde is net nie iets wat gedoen word nie en ouer meisies en jonger ouens is totaal uit.  In die jare daarna het die juffrou dikwels gewonder waarom hulle albei so eties korrek opgetree het, en waarom dit hulle so gepla het. Die vriendskap was daar, die aantrekkingskrag, die behoefte aan mekaar, die saamverstaan, maar verder het alles, alles verskil. Sy universiteitsvriende en sy pa het geglo dat hulle toegeneentheid nie behoort te wees nie. En selfs hulleself het ook so gedink – diep in hulle agterkoppe.

En dalk behoort dit ook nie te gewees het nie. Sy was tog immers meer as 5 jaar ouer as hy. Maar die hart praat ‘n eie taal, en ten spyte van teenstand, ook van hulleself af, het hulle steeds nader beweeg.

Moeilike akademie, ‘n liefdesteleurstelling van lank gelede, die eensaamheid van immigrant wees in ‘n vreemde land, en wie weet dalk selfs sy skildklier wat in sy latere jare probleme gegee het, het hom depressief gemaak.  Die juffrou was die trooster, die veilige hawe in tye van storms.

En vir haar was daar geen beter plek, geen veiliger hawe nie, as by hom: John.

Vir opvolg, klik hier.